Kεφαλαιο 5ο

5ο Κεφαλαιο

'Προδοσια'

Μπελλα

Τους κοιτουσα  ολοι εκεινη την στιγμη που φηλιοντουσαν παθιασμενα.Ολα μεσα μου ειχαν διαλυθει ακομα δεν πιστευα ολο αυτο που εβλεπα και ας ημουν ψυχραιμη εξωτερηκα μεσα μου ειχα γινει αδεια.Πως μπορεσε να μου ο κανει αυτο;Γιατι;


Ειχα τοσο πολλα ερωτηματα μεσα στην καρδια μου που ηθελα εκεινη την στιγμη να σηκωθω και να τη χαστουκησω να της πεταξω,κατα μουτρα οτι αν ηταν πραγματικη φιλι για εμενα δεν τολμουσε να παει με εναν ανθρωπο που ειχαναγαπησει και συνεχηζα να τον αγαπω.Οργη κατεκλυε σε καθε σημειο του μυαλου μου ερεε μεσα στην φλεβες μου ηθελα να τους πληγωσω οπως πληγωσαν εκεινοι εμενα.Δεν με ενιαζε καθολου ο πονος τον ειχα βιωσει ηδη μια φορα αλλη μια δεν με αποδυναμωνε.


Εσφιξα τα χερια μου σε μπουνιες και γυρισα τη ματια προς τον Γουιλιαμ.


<<Ποτε αρχηζε να αλλαζει η Μπρεντα;>>του ψυθηρισα ωστε να μην μας ακουσει κανεις.Τον ειδα που το βλεμμα του σκοτεινιασε σε μια στιγμη δισταγμου.Ακουμπησε τα χερια επανω στο τραπεζη καιτα κλειδωσε το ενα με το αλλο.Ηθελα τοσο πολυ να μαθω το γιατι.


<<Πριν απο ενα μηνα οπου ειχες φυγεις.......ο Μεσειν δεν ηταν καθολου σε καλη κατασταση απο το ατυχημα απο την απουσια σου.Η Μπρεντα στην αρχη ειχε κληστει στον εαυτο της προσπαθουσα  να κανω τα παντα για να την κανω να γελασει αλλα->>κουνησε το κεφαλη του με ενα ειρωνικο χαμογελο διωχνοντας την πικρα που ενιωθε οση ωρα μου εξηγουσε.


Ενα δακρυ κυλησε χωρις να το καταλαβω απο τα ματια μου.Χωρις να τον σκεφτω χαιδεψα το μαγουλο του και πλησιασα τα χειλη μου κοντα του.Εσκυψε προς εμενα τα χειλη μας απειχαν μερηκα εκατοστα αλλα κατι με εκανε να παγωσω το σωμα μου δεν ανταποκρινοτανε σε εκεινη την κινηση που πηγα να κανω.Στο μυαλο μου ηρθε ο Ρομπερτ οταν το φηλουσε καθε στιγμη τον ηθελα τοσο πολυ.Εσκυψα το κεφαλη μου αποφευγοντας τα χειλη του.


<<Συνγνωμη δεν ηθελα να->>προσπαθησα να βρω μια εξηγηση εκεινη την στιγμη στον ιδιο μου τον ευατο.


<<Μην ανυσηχεις δεν ηταν->>σηκωσα το κεφαλη μου και τον κοιταξα στα ματια βυθησα το βλεμμα μου μεσα στα δικα του.


<<Τον αγαπας ακομα;>>ρωτησε ξαφνηκα.Το βλεμμα μου εγινε ενα απεραντο κενο διχος καμια απαντηση σε εκεινη την ερωτηση που ακομα και εγω δεν ηξερα τι να πω.


<<Οχι>>μπορεσα να πω.Ενιωθα το κομπο να στεκεται στον λαιμο μου με εσφιγγε το στομαχη μου ειχε κομπος.


<<Το ηξερα>>απαντησε.Σηκωθηκα απο την θεση μου και πηρα την τσαντα μου.


<<Ενα εχω μαθει απο ολη αυτη την ιστορια πως κανενας δεν αξηζει την αγαπηση μου παρα μονο αν σου αποδειξη πραματικα αν σε αγαπα>>του ειπα με σπσμενη φωνη κοιτοντας την Μπρεντα που αφηνε τον Μεσιεν και προχωρουσε προς την εξοδο.


<<Εχεις δικιο Μπλες>>τον ακουσα να μου λεει σηκωνοντας απο την θεση του.


<Ελα παμε>>τυληξε το χερι του γυρω απο την μεσι μου και με εσπρωξε ελαφρως μπρος τα μπροστα.Τυληξα τα χερια μου γυρω απο το σφιγμενο μου στομαχι και βηματησα προς την εξοδο.


Κοιταξα με την ακρη του ματιου μου τον Μεσιεν ειχε στυλομενο το βλεμμα του επανω μας γεματος μισος χωρις  κανενα αισθημα αγαπης η ποθου ολα αυτα ειχαν σβηστει.Αφησα την ανασα μου να βγει μεσα απο τα χειλη μου και ανοιξα την πορτα.Βγηκαμε εξω απο το διαδρομο και κρατηθηκα.Ξεσπασα σε κλαματα αφηνηνοντας τον πονο να διαφυγει μεσα μου.Ο Γουιλιαμ με τραβηξε  στην αγκαλια του και με κρατησε κοντα του.Ακουμπησα το μετοπο μου επανω στο στερνο του αφηνοντας το δακρυα να κυλανε.


<<Το ξερω οτι ποναει Ιζαμπελλα>>μου ψηθιρισε χαιδευοντας τα μαλλια μου.


<<Γιατι...να το κανει αυτο η Μπρεντα δεν την ειχα πληγωσει ποτε ποτε ποτε γιατι->>αλλος ενας λυγμος ηρθε εκεινη την στιγμη εμποδιζοντας την φωνη μου να βγει.Εκλαψα χωρις να με νιαζει τιποτα αλλο ηθελα τοσο πολυ το λαχταρουσα να την εκδηκιθω να την πληγωσω χωρις να νιαστω για τιποτα να νιωσει αυτο που νιωθω εγω τωρα.


Οργη μονο αυτο το αισθημα καλυπτε ολα μου τα αισθηματα που ειχαν αρχηζει να ραγηζουν μεσα μου ακομα και η αγαπη που ειχα εκεινον αρχηζε και ξεθωριαζε για εναν ανεξηγητο λογο.Δεν ηθελα να σβησει μεσα μου οχι δεν  το ηθελα.


Αρχηζα να αποτραβιεμαι απο το σφιχτο κρατημα του Γουιλ.Τον εσπρωξα γεματη πανικο.


<<Μπελλα>>εστριψα για να φυγω και με επιασε απο τον καρπο του χεριου μου.


<<Αφησε με>>ουρλιαξα ειδα τον Μεσιεν που εβγαινε μεσα απο την καφετερια να στεκεται να με κοιταει πανικοβλητος.


<<Μπελλα ακουσε με>>η σκληρη φωνη του με εκανε να αποτραβηξω το βλεμμα μου επανω απο τον Μεσιεν τον κοιταξα.


<<Λυπαμαι>>του μηλισα χαμηλοφωνα.Ξεσφιξε τα δαχτυλα του γυρω απο τον καρπο και εκανε μερηκα βηματα προς  τα πισω.


<<Αντε φυγε>>φωναξε οργησμενος ο ιδρωτας κυλουσε απο το μετωπο του.


Εστριψα για να φυγω χωρις να πω τιποτα.Ειχε νευριαζει μαζι μου για την συμπερηφορα μου για το πως αντημετοπηζα ολο αυτο το θεμα.Δεν μπορουσα να καταλαβει γιατι με εξοργηζε ολο αυτο που ενιωθα.Ηταν μια φλογα οπου ειχε αναψει και δεν θα εσβηνε αν δεν ικανοποιουσα αυτο που ηθελα.Κατεβηκα τα σκαλια.<<Μπελλα>>αλλα μια φωνη με σταματησε την μεσι της σκαλας ξυπνοντας μεσα μου ξεχασμενες αναμνησεις.






**************************






Γυρισα να αντηκρισω το Μεσιεν που στεκοτανε στην αρχη της σκαλας κοιτοντας με γεματος αγωνια που διαγραφοτανε στο προσωπο του.Ξεροκαπια και γυρισα για να ξανα φυγω κατεβηκα τα σκαλια.


<<Περημενε>>η φωνη του δεν με εμποδηζε στο να διαφυγω απο ολο αυτο που ειχε γινει.Τα βηματα του αντηχησαν πισω μου.Με επιασε με μια κινηση απο την μεσι και αρχηζε να με τραβαει.


<<Αφησε Μεσιεν τωρα που να παρει>>αρχηζα να ουρλιαζω.Η παλαμη του εκλεισε τα χειλη μου εμποδιζοντας με να φωναξω.Με τραβηξε προς την γωνιας της σκαλας αρχηζα να αποτραβιεμαι απο κοντα του.Ταρακουνουσα το σωμα μου αλλα η δυναμη που ασκουσε με τα τυλγμενα χερια του ηταν πιο δυνατη απο εμενα.


Με εσφηξ ακομα πιο κοντα του κολοντας με επανω στο στηθος του.Τα χειλη του χαιδεψαν τον λαιμο μου.Το αγγιγμα του με προκαλεσε ενα ριγος τα βελουδινα χειλη του τριβοντουσαν μανιωδως επανω την επηδερμηδα μου.Ενας αναστεγμος ξεφυγε μεσα απο τα χειλη μου.


<<Παντα ηθελα να σε αγγιξω στο ευαισθητο σημειο σου,τον λαιμο σου>>ψυθηρισε μεσα στο αυτι μου.Τα δαχτυλα του χαιδεψαν την μεσι μου.Ακομα και επανω απο το υφασμα του φορεματος μου προκαλουσ την φωτια αναμεσα στα ποδια μου.


Εβαλα το ενα μου χερι προς το χερι του που κρατουσε κλειστα τα χειλη μου και το τραβηξα.Αφηνοντας την ανασα μου να βγει απο τα χειλη μου.Πηγα να αποτραβηχτω αλλα με τραβηξε κοντα του.


<<Πονεσες που με ειδες με την καλητερη σου φιλι;Ιζαμπελλα>>διεκρινα τον σκοτεινο τονο της φωνη του σε αυτη την ερωτηση.Εσφηξα τα χειλη μου χωρις να του δωσω την απαντηση η φωτια που εκαιγε μεσα μου,προκαλουσε μισος.Η απειλη του ειχε αρχηζει να γινεται σε πραξεις.


<<Οχι><καταφερα να πω.Επνηξα το λυγμο που ερχτανε εκεινη την ωρα.


Μεσα στην σιωπη ακουσα το σιγανο γελιο του.Εσφιξα τα χερια μου σε μπουνιες  προσπαθοντας να δειξω ολο το μισος που ειχα αλλα εβγαινε το αντηθετο.Αυτο με εκανε να τον μισο ακομα πιο πολυ γιατι;


<<Κανεις λαθος Ιζαμπελλα σε ξερω τοσο καλα αυτο που νιωθεις ειναι οργη μεσα μου αλλα αυτο ειναι ειναι ενα μιρκο δειγμα για αυτο που σε εχω ετοιμασει>>δακρυα ηρθαν εκεινη την στιγμη ακουγοντας τα ψυχρα λογια του που εκαναν την καρδια μου ραγηζει απο πονο.Προσπαθησα να βρω τον ευατο μου το μυαλο μου ειχε σταματησει να λευτουργη.


<<Το απολαυνεις που ποναω ποτε μου δεν πιστεψα ουτε μια στιγμη πως με αγαπας ησουν ιδιος οπως παντα θα παραμεινης ενα τιποτα>>του ψυθηρησα εχοντας την ειρωνια στα λογια μου.


Ενιωσα τη αντιδραση του ολο του το σωμα σφιχτηκε.Με γυρισε για να τον κοιταξω.


<<Ποτε μην το ξανα πεις αυτο ποιος ηταν αυτος που εφυγε με την δικαιολογια οτι δεν ηθελες να  μπεις  εμποδιο στην ζωη μου>>ενιωσα το δυνατο σφιξιμο των δαχτυλον του γυρω απο την μεσι μου. Ο πονος ηταν οξυς προκαλοντας ενα ελαφρυ καψιμο.


Κοιταχτηκαμε για ενα κλασμα του δευτερολεπτου και επειτα τα χειλη μας φυλακηστηκαν μεταξυ τους.Ανοιξα το στομα μου και η γλωσσα του βρηκε την δικια μου,γευτηκα την γλυκια του ανασα τα βελουδινα χειλη του που τριβοντουσαν με μανια επανω στα δικα μου.


Εκεινη την στιγμη ειχα ξεχασει τα παντα γυρω μυ την Μπρεντα,τον πονο,την απειλη του.Ειμασταν οπως παλια να νιωθουμε ο ενας τον αλλον χωρις περιοσισμους.


Ξαφνηκα ενας ηχος απο το κινητο του ακουστηκε που με ξυπνησε απο ολο αυτο που ενιωθα.Ελευθερωσα τα χειλη  μου απο τα δικα του ,τα χερια του φυλακησαν το σωμα μου εγκλωβηζοντας το.


<<Πηρες αυτο που ηθελες>>του απαντησα με ψυχροτητ στην φωνη μου.


<<Σε θελω να παει οργη σε θελω>>τα λογια του κλονησαν το μυαλο μου.


Κουνησα αρνητικα το κεφαλη μου και απομακρυνα τα χερια του γυρω απο την μεσι μου.


Δεν ειπα τιποτα ηθελα τοσο πολυ να του πω οτι τον αγαπω αλλα θα με προδιδα ολο αυτο που ειχα φτιαξει γυρω απο απο τον ευατο μου.


Θα κατεστρεφα την καινουργια Μπελλα.


<<Δεν σε αγαπω Ρομπερτ χρειαζεται κατι παρα πανω για πληγωσεις την Ιζαμπελλα Σουαν>>του ειπα,γυρισα αφηνοντας τον πισω μου μμια ψευτικη αληθεια.




********************


Εκλεισα πισω μου την πορτα του δωματιου μου λαχανιασμενη.Στιρηξα το σωμα μου επανω σε αυτην.Εκλεισα τα ματια μου και εβγαλ εξω την γλωσσα μου γευοντας την γευση τον χειλιον του επανω στα δικα μου.


Πως ηταν δυνατον να συνεβει ολο αυτο;Ηταν σαν αλλαζε οταν με αγγηζε τον εκανε οπως παλια.Κρατουσε τον παλιο του εαυτο φυλακησμενο μεσα του οταν με εβλεπε να ποναω ο παλιος εαυτο του ερχοτανε στην επηφανεια.


Συρθηκα προς το πατωμα αφηνοντας το μουδιασμενο σωμα μου επανω στο πατωμα.Εφερα στο μαυλο μου τα λογια του.


"Κανεις λαθος Ιζαμπελλα σε ξερω τοσο καλα αυτο που νιωθεις ειναι οργη μεσα μου αλλα αυτο ειναι ειναι ενα μιρκο δειγμα για αυτο που σε εχω ετοιμασει".


Τι αλλο θα μπορουσε να κανει για να με πληγωσει;Ξεσπουσε ολο του το μισος επανω μου.Μια σκεψη ηρθε στο μυαλο μου ο Ρομπερτ ηξερε οτι πονουσα θα με χτυπουσε εκει που θα ποναγα.Στην αγαπη μας.


Η λεξη καθαρησε το μυαλο μου,αυτο που ηθελε ηταν να φανερωσω ηταν την αγαπη που ειχα φλακησμενη στα δεσμα της καρδιας μου.Ανοιξα τα ματια μου και κοιταξα το αδεθο δωματιο μου.


"Σε αγαπω αλλα νιωθω οτι ξεθωριαζει αυτη αγαπη που εχω μεσα"ψιθηρισα και επειτα σκουπισα το δακρυ που κυλισε εκεινη την στιγμη απο το μαγουλο μου αποκαλυπτοντας την μοναδικη αληθεια στην καινουργια Μπελλα Σουαν.