The Black Moon
Μπελλα
Ο ηχος των κυματων που χαιδευαν τα βραχια μου χτυπωντας επανω τους με δυναμη μερηκες σταγονες επεσαν επανω στο λευκο προσωπο μου κατω απο το φως την σεληνης.Γευτηκα μια στογονα που κυλουσε προς τα χειλη μου η αλμυρα της θασσαλινης αυρας που προκαλουσε ανγωστα αισθηματα για εναν ανεξηγητο λογο.
Εκανα ενα βημα προς τον γκρεμο και αφεθηκα στο θαλασσηνο αερακη που χαιδευε ολο μου το σωμα.Για πρωτη φορα ενιωθα γαληνια μεσα στην ψυχη μου.Ανοιξα τα βλεφαρα μου κοιταζοντας το κενο που ειχα μπροστα μου εκανα ενα βημα και τοτε επεσα μεσα στο κενο που με καλουσε.
Η πτωση δεν ηταν μοιραια για μια βρικολακα η επαφη του σωματος μου με την θαλασσα ηταν σαν ενα χαδι σε ολο μου το κορμι.Βυθηστηκα κατω απο το νερο αφηνοντας μια ανασα να βγει απο το χειλη μου.Ακουμπησα το ποδι μου στην αμμο και εβαλα ελαχιστη δυναμη πηρα φορε και πεταχτηκα εξω απο το νερο.Τα καστανα μαλλια μου πεταχτηκαν προς τα πισω με μερηκες σταγονες να αφηνουν στο περασμα τους.
Ενας αναστεγμος ξεφυγε απο τα χειλη μου στυλωσα το βλεμμα μου προς τον μαυρο ουρανο το σωμα μου ηταν σε αρμονια με τις σταγονες που ειχαν απομεινη επανω στην βρεγμενη μου επιδερμηδα.Κατευθυνθηκα προς την αμουδια με ενα πηδημα τα ποδια μου ακουμπησαν επανω στην ασημενια αμμουδια.Στυλωσα το βλεμμα μου προς τον γκρεμο οπου ειχα πεσει τοτε ειδα μια φιγουρα.Η οραση μου ηταν τελεια για να διακρινω ποιος ηταν και ποτε μου δεν περημενα οτι μετα απο πενηντα χρονια θα τον ξανα εβλεπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου