2ο Κεφαλαιο
'Νεα Αρχη'
Μπελλα
Τα ματια μου κοιταξαν για τελευταια φορα το δωματιο που αφηνα πισω μου ολες τις ομορφες αναμνησεις που ειχα ζησει.Εκλεισα την πορτα σιγανα πισω μου και βηματισα προς τον διαδρομο.Περασα για μια στιγμη την πορτα του γραφειου το πατερα μου.Εκανα μερηκα βηματα γυρισα και κοιταξα την πορτα.Τα δακρυα εκανα την ενφανηση τους.Βηματισα προς την πορτα εβαλα το χερι μου στον πομολο και με μια κινηση την ανοιξα και μπηκα μεσα.
Κοιταξα το γραφειο του και την καρεκλα του.Βηματισα προς το γραφειο του,ακουμπησα το χερι μου στο ξυλινο λειο γραφειο και κοιταξα τα εγραφα του.Τα ειχε αφησει οπως ηταν πριν δεκα χρονια.Η Εσμι δεν ηθελε να χαλασουμε τα πραγματα του οπως τα ειχε αφησει πριν πεθανει.Καθησα στην καρεκλα του και ακουμπησα πισω το σωμα μου.Το βλεμμα μου στραφηκε σε μια φωτογραφια.Την πηρα στα χερια μου και σκουπισα την σκονη οπου ειχε απλωθει.Ημουν εγω μαζι με τον Εμετ και ο Καρλαιλ.Με κρατουσε σστην αγκαλια του και απο διπλα ο Εμετ να του κρατα το χερι.
Μια κραυγη πονου εφτασε στο λαιμο μου.Εσφιξα τα χειλη μου και εβαλα το χερι μου στα χειλη μου.Θα την επαιρνα μαζι μου.Σηκωθηκα απο την καρεκλα και πηγα γρηγορα προς την πορτα.Κοιταξα για λιγο το γραφειου του.Το βλεμμα μου επεσε στην φωτογραφια οπου κρατουσα στα χερια μου.Ανοιξα την πορτα και βγηκα εξω απο το γραφειο θα μου ελειπαν ολα αυτα αλλα το καλο ηταν οτι θα εφευγα απο το σπιτι οπου οι αναμνησεις μου προκαλουσαν ενα πονο στην καρδια μου.
Πηγα προς το σαλονι και ειδα τις βαλιτσες μου στην εισοδο της πορτας.Η Ανν η πιστη υπηρετρια της Εσμι θα με συνοδευε στο ταξηδη μου.Αναστεναξα και κοιταξα τον Εμετ που ερχοτανε απο την ειδοσο της πορτας.Με κοιταξε για μια στιγμη δε μηλισαμε.Μοναζα κοιταζομασταν.Η εκφραση του ηταν κενη χωρις κανενα αισθημα πονου η ευτιχιας.
<<Νομηζω ηρθε η ωρα>>εσπασε την σιωπη πρωτη.Εβαλα τα χερια του στις τσεπες.Με κοιτουσε ακομα.Αυτο με εκανε να τρελαθω.
<<Πες κατι>>τον παρακαλεσα με ενα ψυθηρο στην φωνη μου.
Με πλησιασε και με αγκαλιασε.Το εσφιξα κοντα μου.Ενιωσα τα χειλη του στο μετοπω μου να ακουμπανε.
<<Θα μου λειψης χαζε>>του ειπα οσο πιο σταθερα μπορουσα.
<<Και εμενα μικρη δεν ξερεις ποσο μου ειναι δυσκολο να σε βλεπω συνεχεια->>κουνησα αρνητικα το κεφαλη μου.
<<Μην πεις τιποτα θα φυγω απο εδω εχοντας μαζι μου αυτο>>του ειδηξα την κορνιζα που κρατουσα φτιχτα στα χερια μου.Την κοιταξε και μου χαμογελασε αδυναμα.
<<Παντα μας ειχε αδυναμια ο μπαμπας αν ηταν εδω τωρα δεν θα το επετρεπε να συνβει αυτο>>σηκωσα το βλεμμα μου και τον κοιταξα στα ματια του που ηταν στυλομενα στην φωτογραφια μας.
<<Μου λειπη πολυ αλλα ξερω οτι εκει που ειναι καλα>>τον χαιδεψα στο μαγουλο.
<<Εχεις δικιο>>μου κρατησε το χερι μεσα στην μεγαλη παλαμη του.
<<Να προσεχεις εκει που θα πας δεν θα ειμαι εκει να->>γελασα σιγανα.
<<Μην ανυσηχεις θα προσεχω>>τον αγκαλια για αλλη μια φορα.
Κοιταξα την Εσμι που κατεβαινε τις σκαλες με κοιταξε για μια στιγμη διεκρινα θληψη στο προσωπο της.Αναστεναξα βαρια.<<Ειναι ωρα να φυγω Εμετ>>του ψυθηρισα.Με εσφιξε κοντα του ακομα πιο πολυ.<<Αν θα μπορουσα δεν θα το αφηνα>>ακουσα την βρισια μεσα απο τα δοντια του.Εκλεισα τα ματια μου για μια στιγμη και μετα ξανα ανοιξα.
Τον αφησα και βηματισα προς τη πορτα.<<Μπελλα>>η φωνη της Εσμι ακουγοτανε ραγισμενη.<<Θα μου λειψης>>επεσα στην αγκαλια της και εκει δεν αντεξα και ξεσπασα σε κλαματα.
<<Αχχχ..Μπελλα εγω->>με κρατησε στην αγκαλια της.<<Θα ειμαι ενταξει>>της ψυθηρισα.Την αφησα και βηματισα στην πορτα.
<<Δεσποινης Μπελλα πρεπει να φυγουμε>>ειπε η Ανν απο διπλα μου.Κουνησα καταφατικα το κεφαλη μου και βγηκα εξω απο την εισοδο.Ειδα το μαυρο αυτοκινητο οπου περημενε.Κοιταξα πισω μου και του εστειλα ενα χαμογελο και επειτα περπατησα προς το αυτοκηνιτο.Εχοντας στα χερια μου την κορνιζα με μια αναμνηση που δεν θα ξεχνουσα ποτε μου.
***********************
Κοιταξα εξω απο το παραθυρο το πανεπηστιμιο οπου εκει θα ζουσα μια νεα αρχη.Το αυτοκηνιτο σταματησε εξω απο μια μεγαλη μαυρη καγκελοπορτα και ενας αντρας ηρθε προς τον σοφερ.<<Ειστε απο την οικια Καλλεν>>ακουστηκε η βαρια φωνη του αντρα.
<<Ναι εχουμε φερει την δεσποινης Μπελλα Καλλεν>>ειπε ο σοφερ.<<Ενταξει>>ειδα την μαυρη πορτα να ανοιγει και ειδα μπροστα μου ενα δρομο οπου εκει διαγραφοτανε ενα μεγαλο κτιριο φενοτανε σαν παλατι και απο τις δυο πλευρες του δρομου ειχε δεντρα παντου.
Το αυτοκηνιτο ξεκηνησε.Εβαλα τα χερια μου μπροστα και τα εσφηξα μεταξυ τους δυνατα.Σηκωσα το βλεμμα μου και ειδα οτι ο χωρος ανοιγοατανε.Ειδα το ανοιγμα οπου το αυτοκηνιτο περνουσε ειδα ολους τους φοιτιτες και της φοιτητριες να εχουν τα βλεμμα τους στο αυτοκηνιτο.
Ξαφνηκα σταματησε.Ο σοφερ βγηκε απο την πορτα του οδηγου και πηγε γυρω απο το αυτοκηνιτο και ανοιξε την πορτα οπου ημουν.Πηρα μια ανασα και εβγαλα τα ποδια μου εξω σηκωθηκα απο το καθησμα και βγηκα εξω.
Ειδα τον κοσμο οπου με κοιτουσε.Ενιωσα την ζεστη στα μαγουλα μου να ειναι μεγαλη.Βηματισα αργα προς τα σκαλια.Κοιταξα την πορτα της σχολης και επειτα γυρισα ξανα προς τον σοφερ.
<<Δεσποινης Μπελλα να κατεβασω τα πραγματα σας?>>ρωτησε ο Μαρκ.
<<Εεεε.......ναι>>ειπε με τρεμαμενη φωνη.Ακουσα κατι βηματα να ερχονται κοντα μου.
Ειδα μια κοκκινο μαλλα κοπελα με γαλανα ματια να ερχαιτε κρατοντας μου στα χερια της ενα φακελο ηταν πανεμορφη τα μαλλια της σχηματισαν μπουκλες γυρω απο το προσωπο της.
<<Καλως ηρθατε>>μου μηλουσε στο πλυθηντικο?Ετεινα το χερι μου προς την κοπελα.
<<Χαιρομαι πολυ λεγομαι Ιζαμπελλα Καλλεν>>η φωνη μου μεχρι στιγμης ακουστηκε σταθερη.Μου χαμογελασε και μου επιασε το χερι.
<<Λεγε με Βικτορια Χειλ ειμαι η δευθηντρια της σχολης χαιρομαι πολυ που σε γνωρηζω Ιζαμπελλα>>κοκκινησα εκεινη την στιγμη.
<<Μπελλα>>της τονισα.Δεν μου αρεσε το Ιζαμπελλα ακουγοτανε πολυ επησιμο ενω το Μπελλα ηταν απλο.
<<Μπελλα τοτε ακολουθαμε να σου δειξω τους χωρους της σχολης>>χαμογελασε γεματη χαρα και βηματισα προς τα σκαλια.Με ακολουθησε ανοιξα την πορτα και μπηκα μεσα στο χωρο της σχολης.Ειδα τους τοιχους οπου ηταν στις αποχρωσει του καφε του ανοιχτου το βλεμμα μου περυπλανηθυκε για μια στιγμη στο διαδρομο δεξια μου ειχε παντου επισημα διακοσμιτικα ακριβα και πινακες.Σιγουρα ημου σε σχολη η σε κανενα πολυτελες σπιτι.
Αναστεναξα για αλλη μια φορα και κοιταξα την Βικτορια.
<<Θα μπορουσατε να μου πειτε που εινα το δωματιο μου ειμαι κουρασμενη>>
<<Φυσηκα Μπελλα εδω ειναι το ισογειο της σχολης η γραμματεια ειναι στα δεξεια σου και η βιβλιοθηκη και επανω η αιθουσες για τα μαθηματα και στον τριτο οροφο ειναι τα δωματια αλλα χωρηζονται σε τμηματα>>η τελευεται προταση της με παραξενεψε.
<<Τι εννοειται οτι ειναι χωρησμενη σε τμηματα?>>ρωτησα γεματη απορια.Μου χαμογελασε και με κοιταξε.
<<Ειναι αναλογα της κοινωνηκι ταξη στο πρωτο επιπεδο ειναι αυτοι που μενουν σε κακονικα δωματια και στο δευτερο επιπεδο ειναι τα πολητελη δωματια για τους υψηλες κοινωνιες>>εμεινα με ανοιχτο το στομα αυτο που κανανε δεν ηταν δικαιο και προ παντως δεν ξεχωρηζουμε τους ανθρωπους αναλογα απο που ειναι ηταν τελειος χαζο αυτο που εκαναν.
<<Εσεις θα μενεται στα πολυτελη δωματια>>μου εκανε νοημα να την ακολουθησω.
Περπατησα απο πισως της κοιταζοντας πισω ειδα μερηκους μαθητες να με κοιτανε γεματη περιεργεια στα προσωπα τους ηταν φυσικο με τα ρουχα οπου φορουσα.Ηταν λογικο με της μαυρες μπαλαρινες και το κοκκινο σκουρο παλτο ειδηκα η κορδελα στα μαλλια μου ηταν δεμενη.Τα καστανα μαλλια μου μπουκλες ηταν πολυ επισημα για μια αρχη στην σχολη.Η Εσμι ηθελε να ξεχωρηζο.Αυτο με εκανε παλι μια αλλη Μπελλα.
Ειδα οπου φτασαμε στα σκαλια και τοτε ειδα μια κοπελα με σκουρα καστανα μαλλια προς τα εξω ηταν λεπτη και σχετικα κοντουλα.Φαινοταν τρομαγμενη.Μολις μας ειδε ερθε προς το μερος μας και σταθηκε μπροστα στην Βικτορια.
<<Κυρια πρεπει να ερθεται ο αδερφος παλι>>τα δακρυα κυλισα στα μαγουλα της.
<<Αλις ηρεμισε θα ερθω>>Με κοιταξε ντροπιασμενη.<<Μπελλα συνγνωμη αλλα πρεπει να->>κουνησα το κεφαλη μου καταφατικα.
<<Δεν πειραζη θα παω εγω ιδια να βρω το δωματιο μου>>της χαμογελεσα.Μου εριξε μια ματια και εφυγε απο διπλα μου εχοντας διπλα την Αλις απο την λεγανε.
Ανεβηκα τα σκαλια με αργο βημα σε καθε σκαλι σκεφτομουνα το σπιτι μου τον Τζεικομπ ολοι μου λειπανε.Μην το σκεφταισε Μπελλα δεν ηρθες εδω να σκεφτασε το παρλεθον.Ανεβηκα τα σκαλια και βγηκα σε ενα μακρυ μεγαλο φαρδυ διαδρομο.Οι πορτες ηταν κλειστες εκει ηταν οι αιθουσες.
Βηματισα προς τα υπολοιπα σκαλιας και τοτε ειδα εκεινη την στιγμη ενα αγορι με χαλκινα μαλλια και κατα πρασινα ματια.Καθοτανε στο πατωμα και απο διπλα του ειχε ενα ενα μπουκαλι απο μπυρα.Ενιωσα το στομαχι μου να σφηγκεται σε κομπο δεν αντεχα το αλκοολ.Τον ειδα που καπνηζε κιολας.
Διεκρινα οτι δεν ηταν απλα ενα αγορι.Το κοιταξα καλητερα το προσωπο του ηταν λευκο.Αμεσως η καρδια μου χτυπησε δυνατα.Μα τι μου συνεβενε.Ξεροτακαπια.Εκανα μερηκα βηματα.
Τον κοιταξα με την ακρη το ματιου μου.Ειχε στυλομενο το βλεμμα του επανω μου.Δεν κοιταξα αλλο ανεβηκα τα σκαλια και ειδα αλλον ενα διαδρομο με πολλες πορτες.Τωρα ποτ θα πηγαινα?Κοταξα δεξια και αρηστερα.
<<Θελεις βοηθεια?>>μια βελουδινη φωνη ακουστηκε απο πισω μου γυρισα να δω ποιος ειναι.Ηταν το αγορι που ειχα δει πριν ειναι αρκετα ομορφος.......Πανεμορφος.Ακουσα μια φωνη να μου λεει με θαυμαζω.
<<Ναι δεν ξερω που ειναι τα πολυτελει δωματια?>>δεν επρεπε να το πω αυτο θα νομηζει οτι ειμαι καμια............
<<Ειναι δεξια......>>ειδα που πηρε μια τζουρα απο το τσιγαρο του.
<<Σε ευχαρηστω>>πηγα να στιψω αλλα μου επιασε τον αγκωνα και με γυρισε.
<<Ονομα δεν ειχε η δεσποινης?>>ειπε η ειρωνηκα με την βελουδινη φωνη του.Τι ελεγε?Ενιωσα μια φλογα θυμου να καει μεσα μου.
<<Μπελλα Καλλεν αλλα προς τι η ερωτηση για το ποια ειμαι?>>ρωτησα με θρασσος.Ενα στραβο χαμογελο σχηματιστηκε στα χειλη του.
<<Απλως ρωτησα δεν νομηζω να μη το επητρεπει ο κυκλος σου?>> ειχε μεγαλο θρασσο που κολουσε η κοινωνηκι ταξη μου.
<<Δεν μια ενδιαφερει το τι επειτρεπει ο κυκλος μου αλλα το->>
<<Πρωτη φορα ακουω πλουσια κοπελα να μηλαει με αυτο τον τροπο>>με διεκοψε.
<<Γιατι ισως δεν τις μιαζω>>απαντησα γρηγορα.
<<Φαινεται κανεις την διαφορα>>πηρα αλλη μια τζουρα απο το τσηγαρο του.
<<Εντουαρντ Μεσιεν>>σηκωσε το χερι του.Αντεπεδωσα την χειραψια του με ενα χαμογελο στα χειλη.
<<Χαρηκα>>του ειπα.
Τα πρασινα ματια του ειχα αιχμαλωτηστη μεσα στα δικα μου.Μια ζαλη μου ηρθε εκεινη την στιγμη.Με μαγευε.Πρωτη φορα ενιωθα ετσι.
<<Καλητερα να πηγαινω σε ευχαρηστω και παλι>>αφησα το χερι μου να πεσει νεκρο.
<<Παρομιος>>γυρισα γρηγορα και βηματισα προς τα δωματια.
Η καρδια μου χτυπουσε σαν τρελη μεσα μου κανοντας την να βγει απο το στηθος μου.Μα πως γινοτανε αυτο δεν τον ηξερα καν.
Πως ηταν δυνατον ενα ανθρωπος να σε κανει να νιωσεις κατι το διαφορετηκο μεσα σου αλλα το ξερεις για μερηκα λεπτα?Σαν η ζωη να μου εφερνε κατι που αναζητουσα καιρο.Ενα διαφορετηκο αισθημα απο ολα τα αλλα που ειχα στην καρδια μου.
