4.Χωρις Εξοδο.

4ο Κεφαλαιο

'Χωρις Εξοδο'

Μπελλα

Ολο αυτο που ειχε συνβει ηταν μοναχα η απολυτη αληθεια ειχα φηλισει ενα αγορι που δεν ηξερα καν την ζωη του που δεν ηξερε την δικη μου.Καλητερα να μη του ελεγα την παλια μου ζωη οτι μετα το θανατο τουΚαρλαιλ τα πραγματα πηγαιναν ακριβως αντιθετα απο αυτα που ειχε αφησει πισω του ο Καρλαιλ.


Αν ειχε στο μιαλο του οτι εμιαζα σαν τις αλλες πλουσιες κοπελες του κυκλου μου.

Εβγαλα την σκεψη απο το μυαλο μου,βηματισα προς το δωματιο μου κοιτωντας πισω μου αν ο Εντουαρντ ηταν στην αλλη πλευρα με τα δωματια αλλα δεν ηταν εκει.Εφτασα εξω απο την πορτα και ανοιξα το πομολο.Η πρωτη ματια που ειδα μολις μπηκα ηταν οτι Ανν τακτοποιουσε τα ρουχα μου στην ντουλαπα μου.


<<Γεια σας δεσποινης Μπελλα>>με κοιταξε οσο εβαζε τα ρουχα στην ντουλαπα.Αφησα τα βιβλια και την τσαντα μου στην τραπεζαρια και προχωρησα κοντα της.



<<Γεια σου>>η φωνη μου ακογουτανε με μια δοση ευτιχιας.Πραγματι ετσι ενιωθα μετα απο εκεινο το φιλι που περημενα ενιωθα ολοκληρωμενη.


<<Δεσποινης Μπελλα η κυρια Εσμι πηρε τηλεφωνο και μου ειπε να σας στειλω τους χαιρετησμου στις->>με ειχε πιεσει να ερθω εδω χωρις την θεληση μου και τωρα η Ανν μου πετουσε αυτο οτι πηρε τηλεφωνο και εστελνε μονο ενα γεια.


Βυθηστικα στην οργη που ενιωθε το σωμα μου.


<<Επισης>>την πεταξα ξερα και εβγαλα την κορδελα απο τα μαλλια μου.Περπατησα προς το κρεβατη και καθησα κοιτοντας την Ανν να τακτοποιει τα ρουχα.



<<Ανν μπορω να σε ρωτησω κατι?>>δεν ξερω τι μου ηρθε εκεινη την στιγμη κα ι την ρωτησα ηθελα να μηλισω σε καποιον δικο μου ανθρωπο η Ανν ηταν παντα δικος μου ανθρωπος απο τοτε μου ημουν εξι χρωνον.


Γυρισε και με κοιταξε γεματη περιεργεια στο προσωπο της.Αφησε ενα φορεμα που κρατουσε και με πλησιασε.


<<Φυσηκα γλυκια μου>>πηρα μια ανασα και την κοιταξα στα ματια.Δεν ξερω αν επρεπε να της πω οτι ειχα φηλισει ενα αγορι που δεν ηξερα.



<<Ανν γινεται να ερωτευτης καποιον που δεν το ξερεις καν δηλαδη να ξερεις μονο το ονομα του?>>ξεροκαταπια ο κομπος ειχε σταθη στον λαιμο μου κανοντας με να μετανιωνω αυτο που ξεστομησα μεσα απο το στομα μου.


Καθησε διπλα μουμου επιασε το χερι και με χαιδεψε στο μαγουλο.<<Εξαρταται Μπελλα δεν ξερω να σου απαντησω  παντως αν το εβλεπες εκεινη την στιγμη και ενιωσες κατι το διαφορετηκο σημαινει οτι σου αρεσει οχι οτι τον αγαπας>>ειπε στο τελος γεματη απορια στην απαντηση που εδωσε και η ιδια στον ευατο της.

<<Μα αν νιωθεις οτι τον αγα->>κουνησε αρνητικα το κεφαλη της κανοντας με σταματησω αμεσως ενιωσα οτι ειχε αδικο σε αυτο.


<<Οταν λες την λεξη αγαπη πρεπει να την νιωθεις Μπελλα......Ειναι μεγαλη ξελη και σημερα τις μερες μας δεν το εννουν εχει κατακηξει αυτη η λεξη στο πατο ειδηκα στον κυκλο σου Μπελλα>>σηκωθηκε και σταθηκε μπροστα μου.Εσφιξα τα χερια μου σε  μπουνιες.



<<Δεν καταλαβαινω Ανν που κολλαει ο κυκλος μου με την αγαπη?>>την ρωτησα γεματη οργη στην φωνη μου.


<<Δεσποινης Μπελλα ξερετε καλα πως οι κοπελες σαν και εσας δεν κοιτανε το πως θα αγαπησουν αλλα->>κοκκινησε κοιτοντας το κρεβατη οπου ημουν καθησμενη.



<<Νομηζω καταλαβα Ανν>>σηκωθηκα και βηματησα προς την τραπεζαρια σταθηκα και κοιταξα για μια στιγμη μεσα μου.Αραγε εγω ανηκα σε αυτη την κατηγορια αποκλειεται εγω.


Κοιταξα ξανα το κρεβατη μονο για αυτο ηταν τα κοριτσια του κυκλου μου για το..........δεν εφερα στο μιαλο μου την λεξη.Η Ανν ειχε αδικο αυτο ηταν παραμονο που εβλεπε τι γινοτανε στον κυκλο μου μερηκα κοριτσια δεν ηταν ετσι.Δεν ειναι αληθεια μπορουσες να αγαπησεις αλλα μονο οταν το ενιωθες.Ολα αυτα ποτυ ελεγε ηταν απλως βγαλμενα απο τις καταστασεις του κυκλου μου.


Πηρα την τσαντα μου απο την τραπεζαρια.<<Ανν θα παω μια βολτα>>την φωναξα.
<<Μονη σας δεσποινης Μπελλα?>>κουνησα το κεφαλη μου καταφατικα.


<<Ναι δεν θελω και κανενα για προστασια>>ανασηκωσα αδιαφορα τους ομους μου.Με κοιταξε απο την κορυφη ως τα νυχια.<<Πριν φυγεται καλυτερα να αλλαξεται δεν ειναι οτι και καλυτερο να->>βηματισα κοντας της και πηρα το ρουχο μεσα απο τα χερια της.


<<Τι θα εκανα χωρις εσενα Ανν>>την φηλισα και χαθηκα μεσα στο μπανιο.

                                                 *********************

Περπατουσα στους αδειους διαδρομους της σχολης κοιταξα το ρολοιο στο χερι μου ηταν τρεις το μερησερι και ο καιρος διακρινοτανε μεσα απο τα παραθυρα βροχερος.Τα τακουνια μου αντηχουσαν μεσα στον αδειο διαδρομο.Δεν ενιωθα πια ντροπη για το ντυσημο μου ισως να ηταν μια συνεθεια στον κυκλο μου αλλα ποτε δεν θα γινομουν σε αυτες τις κοπελες που μου ειχε πει η Ανν πριν μερηκα λεπτα.

Ηταν τοσο αδυνατο η μευτηκο να αγαπουσα καποιον.Οχι δεν ηταν ο Καρλαιλ παντα μου ελεγε να ακουλοθω τον δρομο της καρδιας μου και αυτο εκανα δεν θα αφηνα αυτα τα λογια να με παρασυρουν.Προχωρουσα εχοντας στο μιαλο μου τον Εντουαρντ ειχα να τον δω απο τη στιγμη που ειχαμε δωσει αυτο το τελευταιο φιλι μηπως το ειχε μετανιωσει.

Αν θα το μετανιωνε θα ερχοτανε να μου πει ξεκαθαρα οτι δεν με θελει η οτι το μετανιωσε τουλαχιστον να μου ελεγε εναν λογο.


Αυτο με εκανε να αισθανθω ενα πονο στην καρδια ειχα νιωσει μια φορα ετσι οταν εμαθα οτι ο Καρλαιλ ηταν νεκρος.Με ειχαν φερει πρωτη γιατι τα τραυματα μου ηταν σοβαρα πιστευαν πως δεν θα ζουσα και οτι ο Καρλαιλ ειχε πιθανοτητες.Εγινε το αντηθετο ομως εγω σωθηκα αλλα ο Καρλαιλ οχι.Ηταν αδικο η ζωη να σου περνει αυτο που  αγαπας σαν να μου επερνε τον ιδιο σου τον ευατο.Μακαρι να ειχα παει εγω στην θεση χιλιες φορες εγω.


Ποτε δεν θα το μετανιωνα αν ειχα να επηλεξω αναμεσα σε εμαν και τον Καρλαιλ θα επελεγα τον μπαμπα να σωθει και εγω να πεθανω.Δεν ηταν στο χερι μου αυτο ομως.Εκεινη στην στιγμη αυτο το αισθημα ενιωθα αν εχανα τον Εντουαρντ θα γινομουν χιλια κομματια.Δεν με ενδιαφερε αν τον γνωρηζα μολις μια ημερα ηταν σαν τον ηξερα σε ολη μου την ζωη.


Σταματησα και βγηκα εξω απο την σχολη.Κατεβηκα τα σκαλια και κοιταξα το σχεδον αδειο προαυλιο της σχολης.Ειδα μερηκα κοριτσια απο το δευτερο επιπεδο να καθονται στα πετρινα παγκακια.Μερικες γνωρημιες θα μου εκανα καλο.Ηθελα πολυ να αποκτησω μια φιλι.



Βηματησα κοντα τους μολις καταλαβαν οτι της πλησιαζα με κοιταξαν με μισο ματι σαν να ειχα ερθει απο αλλο πλανητη.Νομηζω ηταν φυσηκο κοιταζαν τα ρουχα μου και το καπελο οπου φορουσα.Ξεροκαταπια και εκανα μερηκα βηματα κοντα τους.Κοιταξα της κοπελες και μια απο αυτες της αναγνωρησα.Νομηζω η κοπελα με τα μαλλια προς τα εξω ηταν η Αλις.


<<Γεια σας>>θα μηλουσα εγω πρωτη.Στραφηκα στην Αλις που φαινοταν να με κοιταει γεματη απορια ισως να με αναγνωρηζε απο την πρωτη ημερα που ειχα συναντηθει.


<<Δεν θελουμε φρικια στην παρεα μας>>ειπε ξαφνηκα μια κοπελα γεματη απεχθεια απο την παρουσια μου.


<<Φρικιο ειναι αυτος που θελει να ξεχωρησει στον κοινωνηκο κυκλο δεν νομηζω να ανηκω σε αυτη την κατηγορια>>γυρισα και της ανταπεδωσα την απαντηση της.


<<Ακου πλουσιοκοριτσο τουλαχιστον εγω δεν συντηρουμε ακομα με τα λεφτα τον γονιον μου για αυτο στριβε>>Επεσε στο κενο που ειχα στην καρδια ποτε δεν θα επετρεπα σε κανενα να κρινει την οικογενεια μου απο τα λεφτα της αλλα με την αγαπη που μου ειχε δωσει.


<<Νομηζω εχεις πεσει σε βαθια νερα>>της ειπα οργησμενη.


<<Ηρθα μονο να σας γνωρησω και εσυ με κρινεις χωρις να με ξερεις καν βλεπεις μονο επηφανιακα το θεμα και οχι εσωτερηκα αυτο ξερεις δεν θα σε βοηθησει στο να αποκησεις μια σωστη φιλια>>της ειπα προσπαθουσε να με διακοψει αλλα δεν το καταφερνε ηξερε καλα οτι ειχα δικιο.Ελεγα απλως το σωστο.



<<Ενταξει Τζεσηκα σταματα η Μπελλα εχει δικιο>>ειπε η Αλις σηκωντας την απο την θεση οπου καθοτανε και σταθηκε διπλα μου.Που ηξερε το ονομα μου?


<<Αλις ισως δεν εισαι καλα ακους τι λες>>φωναξε γεματη ζηλια η Τζεσηκα.Σηκωθηκε και αρπαξε την τσαντα της.


<<Περημενε που πας?>>ρωτησε η Αλις προσπαθοντας να την ηρεμησει.


<<Παρατα μας>>εστριψε και εφυγε προς την αλλη μερια του προαυλιου.


<<Καλητερα να παω>>ειπε μια αλλη κοπελα.


Ενιωθα ασχημα που ειχα διαλυσει την παρεα τους δεν ειχα ερθει με αυτο τον σκοπο αλλα μολις ειχε αναφερει την οικογενεια μου δεν αντεξα και της αντημιλησα.


<<Συνγνωμη Αλις δεν ηθελα να->>ενα χαμογελο σχηματηστικε στα χειλη της.


<<Μην απολογησε Μπελλα ειχες δικιο σε αυτο που ειπες αλλα χωρις παραξεγηση εισαι καπω>>κουνησα το κεφαλη μου καταφατικα γεματη χαρα.


<<Το ξερω αλλα δεν μπορω να κανω κατι αλλο νομηζω με καταλαβαινεις?>>εκανα μερηκα βηματα κοντας της.


<<Απολυτα μην ανυσηχεις ετσι ειμαστε ουτες αλλος η Τζεσηκα απλως να σε->>δαγκωσε τα χειλη της σαν να προδιδε κατι.


<<Το καταλαβα Αλις>>της ειπα.Κοιταξα πανω απο τον ομω της ψαχνοντας τον Εντουαρντ.Η Αλις προσεξε οτι δεν την εδωσα σημασια και ακουσα ενα σιγανο γελιο.


<<Μπορω να καταλαω τι ψαχνεις>>κατεβασα το βλεμμα μου και επεσε στο προσωπο της Αλις.


<<Δεν νομηζω>>την απαντησα και ενιωσα τα μαγουλα μου να βαφονται κοκκινα. 


<<Ο Εντουαρντ ειναι στο αγαπημενο του μερος νομηζω ξερεις που>>Ανοιξα τα ματια μου διαπλατα εμεινα με ανοιχτο το στομα.Πως το ηξερε μηπως ηταν η κοπελα?Ενα κυμμα πονου με διαπερασε φτανοντας στην καρδια μου.


<<Εισαι το->>η φωνη μου ακουγοτανε σαν ενας ψυθηρος.


<<Ειμα η αδερφη του μου εχει μηλισει για εσενα για αυτο ξερω το ονομα σου>>ανακουφησι με γεμησε παντου σε ολο μου το σφιγμενο σωμα σαν να μου εδινα ενα θαραπευτικο φαρμακο.


<<Θα μπορουσα να παω να τον δω?>>την ρωτησα γεματη ανυπομονυσια.<<Τι ρωτας αντε πηγαινε>>με σπρωχνε και ταυτοχρονος που της ακουγα να το  λεει πολλες φορες.

<<Σε ευχαρηστω Αλις>>της εδωσα ενα φιλι στο μαγουλο και ετρεξα προς το περτινο μονοπατη που εδηγουσε το παλιο παγκακη.Δεν μπορουσα να τρεξω  σχεδον με τα τακουνια στα ποδια.Να παρει.Πιεσα τον ευατο μου περισσοτερο και ειδα το δρομακι απο το παγκακι.


Πηρα μια ανασα η αναπνοη μου ειχε γινει ακανονηστει ειχα λαχιανιασει η καρδια μου χτυπουσε επανω στο στηθος μου.


Βηματησα σιγα σιγα και κοιταξα το αδειο παγκακι.Αλλα δεν ηταν εκει.Προσπαθησα να πεισω τον ευατο μου οτι η Αλις δεν ειχε κανει λαθος.Βγηκα στο δρομακι και κοιταξα σε καθε γωνια του δρομου αλλα τιποτα ουτε ενα σημαδη του.Εσφιξα τα χερια μου στην τσαντα οπου κρατουσα στα χερια μου.

Δεν ηταν πουθενα ουτε μια φωνη η ενας ηχος του.Ξαφνηκα ακουσα καποιον να βριζει.Θα την αναγνωρησα αυτη την βελουδινη φωνη αναμεσα σε χιλιαδες αλλες φωνες.Ηταν τοσο απαλη.Βηματηζα προς την φωνη που ακομα αβριζε.Περασα το δρομακι και πηγα απο την αλλη πλευρα.Τον ειδα πισω απο τα δεντρα και καθονατε στο χορταρη που ηταν γεματο απο τα φθινοπωρινα φυλλα.


Τον ειδα που κρατουσε στα χερια του μια κιθαρα και διπλα του ηταν ενα σημειοματαριο.


<<Να παρει η οργη δεν ειναι αυτη η σωστη λεξη>>πηρε το τετραδιο και εσχισε ολη την σεληδα.Πηγε να τον τσαλακωσει.


<<Τι πας να κανεις>>βηματισα γρηγορα και του αρπαξα το χαρτι μεσα απο τα χερια του.Ξαφνιαστηκε απο την παρουσια μου.Ανοιξα το χαρτι και ειδα το τιτλο του τραγουδιου χωρης εξοδο.Διαβασα καθε λεξη προσεχτηκα μηλουσε για το λαθος που ειχε κανει που ειχε αγαπησεις.

<<Ειναι τοσο ομορφα τα λογια>>του ειπα και σηκωσα το βλεμμα μου απο το χαρτι.Με κοιταξε και σηκωσε το ενα του φρυδι.

<<Σου αρεση ο στοιχος χωρις εξοδο στην ζωη τι να την κανω... Χωρις τραγουδι την αγαπη δεν τη θελω... Χωρις ψυχη ενα τραγούδι δεν το γραφω>>σταματησε και εσφιξε τα χειλη του σε μια λεπτη γραμμη. 

Ακουσα το γελιο μου να φευγη μεσα απο τα χειλη μου.


<<Εισαι γελοιος>>εκατσα διπλα του αφησα την τσαντα μου διπλα μου και κοιταξα ξανα τον στοιχο.

<<Μπελλα πες τι σου αρεσει σε αυτο->>

<<Το αισθημα που βαζεις Εντουαρντ βγαινουν απο την καρδια σου και τα γραφεις>>του εξηγησα με ενα χαμογελο στα χειλη μου.Με κοιταξε γεματος απορια.Πηρε το χερτι απο το χερι μου και το κοιταξε επειτα αφησε και την κιθαρα του και με κοιταξε στα ματια.Ενιωσα καθε σημειο του μυαλο μου να φερνει την εικονα του σημερινου φιλιου μας.

<<Εχω κατι και με κοιτας>>ειπα προσπαθοντας να κοιταξω αλλου αλλα το βλεμμα μου επεφτε επανω στα υπνωτησμενα ματια του.


<<Οχι απλως μου αρεσει να σε κοιταω δεν ειναι κακο νομηζω>>γελασε γεματος αγαπη.

<<Οχι δεν το νομηζω>>του απαντησα ειρωνικα.Μα τι τον ειχε πιασει και με κοιτουσε ακομα.Το προσωπο του πλησιασε το δικο μου και τοτε δεν αντεξα αλλο και επεσα επανω του.

Τα χειλη μου κολλησα επανω στα δικα του χωρις δισταγμο τα χειλη μου ανοιξαν και η γλλωσσα του εψαξε απελπησμενα την δικια μου.Τα χερια του βρεθηκαν στους γλουτους μου με επιασε και με ανεβασε επανω του.Οι γλωσσες μας εκαναν ενα τρελο χορο εξερευνοντας την δικια μου και εγω την δικη του.


Τα χερια του γλυστρισαν στα κουμπια του παλτου μου και αρχηζε και τα ανοιγε.Μου το εβγαλε αμεσως ενιωσα το κρυο να διαπερνα το ασπο πουκαμισο μου.Τα χειλη του χαμηλωσαν προς τον λαιμο και επειτα προς το πουκαμισο μου.Ανοιξε τα κουμπια  και τα χειλη του ακουμπησαν το στηθος μου.Η αναπνοη μου αρχησε να  επιταχυνεται.Η καρδια μου χτυπουσε δυνατα το αιμα στις φλεβες μου αερε καυτο κατω απο το δερμα μου.

Αφησα να μου φυγει ενα χαμηλο βογγητο μεσα απο τα χειλη μου.Ο Εντουαρντ συνεχηζε να φηλαει το στηθος ανοιξα τα ματια μου.Τον ειδα που εβγαλε το μπλουζακη του και το εριξε επανω στην κιθαρα του.Οι γραμμες τον κοιλιακων του διαγραφονοντουσαν στο λειο στηθος του.

<<Δεν ξερεις ποσο σε θελω Μπελλα>>ακουσα να λεει οσο με φηλουσε στο στηθος μου.


<<Αποδειξετο μου>>του ψυθηρησα με κοπο.Τα δαχτυλα του βρηκαν το ξεκουμπομα απο το πανω εσωρουχο μου το εβγαλε μαζι με το πουκαμισο μου και το πεταξε πιο περα.

Δεν πιστευα ολο αυτο που γινοταν σε αυτο το μερος.Θα μπορουσε καλυστα να μας δει καποιος αλλα ευτηχως ολοι ειχαν διαβασμα η ξεκουραση.Επηκεντροθηκα ξανα στον Εντουαρντ.Ενιωσα τα χειλη του Ρομπερτ να περνουν την μια θηλη μου και με το αλλο του χερι να με σπρωχνει ολο και πιο κοντα του.Ολο μου το σωμα ειχε παρει μια ευχαρηστη φωτια.Ποτε μου δεν ειχα ξανα νιωσει ετσι με αυτο τον τροπο.

Στο παρελθον ειχα ξανα δοκιμασει να περασω τα ορια αλλα παντα μερηκα αγορια ηθελαν κατι παρα πανω που εγω δεν γινοταν να τους το δωσω ακομα.Τα χειλη του ειχαν παρει φωτια.Καθε στιγμη εβγαλα απο ενα χαμηλο βογγητο.

Ξαφνηκα ακουσα το κηνιτο μου να χτυπαει.Ανοιξα τα ματια μου.Ειχα χασει καθε αισθηση του χρονου γυρω μου.


<<Μην το σηκωσεις αστο να χτυπαει>>ειπε ο Εντουαρντ οσο  με φηλουσε προσπαθησα να το αγνοησω μετα σταματησε.

Ο Εντουαρτν αφησε να τελευταιο φιλι στο στηθος μου και επειτα με εσπρωξε προς τα πισω μαζι με αυτο μαζι.Ενιωσα τα χερια του να ανεβαζουν την μαυρη φουστα μου.

Ο ηχος απο το κηνιτο ακουστηκε παλι.


<<Να παρει>>ειπε ο Εντουαρντ νευριασμενος.


<<Πρεπει να το σηκωσω>>ξαφνηκα με επιασε μια ντροπη και πηρα αμεσως το πουκαμισο μου και το φορεσα γρηγορα.Κατεβηκα απο πανω απο τον Εντουαρντ.Εβγαλα το κινητο απο την τσαντα και ειδα την κληση απο την Ανν.

<<Δεσποινης Μπελλα πρεπει να ερθεται στο δωματιο η μητερας σας παιρνει τηλεφονω συνεχεια και θελει να σας μηλισει επιγοντος>>παγωσα οσο την ακουγα.

<<Ενταξει ερχομαι>>της ειπα και εκλεισα το κινητο μου.

Στραφηκα προς το Εντουαρντ που ηταν ξαπλομενως πισω παιρντας βαθιες ανασες.Τα ματια του ηταν κλειστα.


<<Πρεπει να φυγεις>>ακουστηκε η βελουδινη φωνη του μεσα απο τα σφιγμενα δοντια του.

<<Ναι ειναι αναγκη>>σηκωθηκα και εφτιαξα τα κουμπια απο το πουκαμισο μου ισιωσα την φουστα μου και πηγα να παρω και το παλτο μου.

Ο Εντουαρντ σηκωθηκε και φορεσε και αυτος την μπλουζα του.Δεν με κοιτουσε καν ισως να ειχα κανει λαθος.

<<Νιωθω φτηνη>>ψυθηρησα χαμηλοφωνα στο ευατο μου.Ο Εντουαρντ γυρισε και με κοιταξε με πλησιασε και μου επιασε το προσωπο μου.

<<Ποτε να μην το ξανα πεις αυτο στον ευατο σου ετσι ενιωθεις και αυτο δε αλλαζει>>με φηλισε απαλα στα χειλη.

<<Μα θα νομηζεις πως εγω->>

<<Αλλα δεν εισαι αυτο Μπελλα εισαι απλα ο ευατο σου αυτο που εγω το θεωρω απολυτος σωστο>>με αγκαλιασε σφιχτα.Τυληξα τα χερια μου γυρω του.


<<Αυριο στο ιδιο μερος τι λες δεν ακουω οχι>>ακουσα να γελαει.

<<Θα ειμαι εδω πριν απο εσενα>>αστευετηκα.Ακουσα το γελιο του και με φηλισε στα χειλη.

<<Καλητερα να πηγαινω>>του ειπα ξαφνηκα.Μου εδωσε το παλτο μου και τη τσαντα μου τον ειδα που ψαζεψαι την κιθαρα του και το τετραδιο του.

<<Μην το πεταξεις>>του θυμησα τον στοιχο απο τον στοιχο του.

<<Στις διαταγες σας δεσποινης μου>>γελασα δυνατα και τον αγκαλιασα.<<Αυριιο την ιδια ωρα εδω>>του θυμησα.Του εδωσα ενα τελευταιο φιλι στα χειλη και γυρισα να φυγω.Εκανα μερηκα βηματα και αποτομα κατι μου ηρθε στο μιαλο μου.

<<Εντουαρντ?>>του φωναξα γεματη χαρα.

<<Τι ειναι??>>με κοιταξε με απορια στα ματια.

<<Αυριο θελω να μου μηλισεις για εσενα>>τον ειδα που παγωσε εκεινη την στιγμη δεν εδωσα και τοσο προσοχη.Γυρισα και χαθηκα πισω μου αφηνοντας την ομορφη στιγμη μεσα στην καρδια μου.

                Τα ρουχα που φορουσε η Μπελλα στην συναντηση της με τον Εντουαρντ.