Kεφαλαιο 5ο

5ο Κεφαλαιο

'Κοκκινα Τριανταφυλλα'

1917-Λονδινο.

Μπελλα

Κατεβηκα τα σκαλια με σταθερα βηματα ακογουντας στο διαδρομο περιεργους θορυβους που αντυχουσαν μεσα στην σκοτεινη νυχτα του καστρου.Το νυχτικο μου σερνοτανε κατω στο πατωμα .Ο θορυβος σε καθε βημα που εκανα ακουγοτανε ολο και πιο δυνατα ημουν κοντα.Εστριψα στο διαδρομο και τοτε αντικρισα μια σοκαρηστικη σκηνη.Ο Εντουαρντ εσφιγγε την Αλις στον λαιμο προσπαθοντας να την πνηξει την ειχε σηκωνεμη ψηλα στον τειχο η Αλις ηταν ετοιμη να αφησε την τελευταια πνοη της;


Δεν μπορουσα να διακρινω καθαρα μεσα στο μαυρο σκοταδη.Μια κραυγη ξεφυγε μεσα απο τα χειλη μου.Εντουαρντ σηκωσε το κεφαλη του και τοτε αντικρισα τα χειλη του να εχουν σταγονες αιματος που κυλουσαν προς το λαιμο του.


Βλεποντας τον να με κοιταει με τα κοκκινα ματια σου σαν αιμα ξαφνιασμενος.Αφησε την Αλις να πεσει λυποθυμη στο πατωμα.Τον κοιτουσα που ερχοτανε καταπανω μου ετοιμος για να με σκωτωσει.Εκλεισα τα ματια μου και περημενα την καρδια μου να σταματησει να χτυπαει.


***************


Ο χτυπος της καρδιας μου με επιβεβαιωνε οτι δεν ειχα χαθει μεσα στο σκοταδι.Ενιωσα το κρυο αγγιγμα του επανω στην καρδια μου που χτυπουσε σαν τρελη.Ανοιξα τα ματια μου εχοντας τον φοβο ζωγραφησμενο στο προσωπο μου.Τα κοκκινα ματια του μαρτυρουσαν την λαχταρα του για το αιμα μου που ερρεε μεσα στις φλεβες μου.Αφησα την ανασα μου να βγει με κοπο απο τα χειλη μου.Δεν ειχα το κουραγιο να τον κατηγωρησω για αυτο που ειχα δει ηταν σαν ημουν παγωμενη.


<<Ιζαμπελλα δεν ηθελα να δεις αυτο το θεαμα>>απολογηθηκε ξαφνηκα.Εσφιξα τα χερια μου σε μπουνιες.Το βλεμμα μου επεσε στο αιμα που κυλουσε προς το πουκαμισο του.Δεν ηξερα πως αντιδρασω το μυαλο μου ειχε σταματησει.Καθε αισθημα ειχε παγωσει για εκεινον που ενιωθα ηταν ενα.....Τερας!!!


<<Μπελλα>>η φωνη της Αλις αδυναμη εσπασε την σκεψη μου.Αμεσως εκανα ενα βημα πισω και το χερι του που ηταν ακουμπησμενο στην καρδια μου επεσε νεκρο.Εριξα μια ματια γεματη μισος προς τερας που ειχα μπροστα μου και ετρεξα προς την Αλις αποφευγοντας να τον κοιταξω στα ματια ξεροντας οτι αυτο που ειχα δει ηταν ενα τεραστιο λαθος που ειχε κανει.Πληγωσε εναν ανθρωπο που ειχα αγαπησει σε αυτη την καταραμενη ζωη που με ειχε αναγκασει να ζω μεσα σε ενα καστρο.


<<Αλις->>ψυθηρισα και προσπαθησα να την βοηθησω να σηκωσω.Επιασα το χερι της και το κρατησα μεσα στο δικο μου.


<<Μπελλα->>καταφερε να πει με κοπο η φωνη της ηταν μια με την ανασα της.


<<Μην μηλας>>η φωνη μου ακουγοτανε γεματη θυμο.Τον μισουσα.Τον μισουσα δεν ηξερα τι να κανω για να φωναξω αυτο που αισθανομουνα εκεινη την στιγμη.


<<Θα γινει καλα>>ακουσα την φωνη του Τζασπερ σε συνδιασμο με τα βηματα του.Σηκωσα το κεφαλη μου και τον κοιταξα να ερχαιτε μεσα στο σκοταδη του διαδρομου.


<<Το θεωρεις αυτο καλα ειναι σε ασχημη κατασταση θα εχει χασει αιμα>>φωναξα οργησμενη εκεινη την στιγμη τα δακρυα ξεχειλησαν απο τα ματια μου.Δεν ειπε τιποτα.Εφτασε κοντα μου και εσκυψε και αγκαλιασε την Αλις την σηκωσε.Δεν αφησα ουτε μια στιγμη το χερι μου απο το δικο της.Κοιταξα την Αλις και διεκρινα μια ανακουφηση στο προσωπο της.Το μισα ανοιγμενα βλεφαρα της με κοιτουσαν γεματη ευγνωμοσηνη.


Ο Τζασπερ γυρισε την πλατη του και χαθηκε μεσα στο σκοταδι με την Αλις στην αγκαλια του.
Δεν τολμουσα να γυρησω να αντικρισω το τερας που ειχε κανει αυτο στην Αλις.Επρεπε να κανω να κατι για να μην ξανα συνβει αυτο που ειχα δει.Γυρισα για να αντημετοπησω τον Εντουαρντ.


Το βρηκα να στεκεται να με κοιταει.Το βλεμμα του ηταν ψυχρο χωρις καμια ενδειξη μετανιας για αυτο που ειχε κανει στην Αλις.


Βηματησα γεματη θαρρος κοντα του και βρεθηκαμε προσωπο με προσωπο.


<<Πληγωσες την Αλις για να τραφης απο το αιμα της>>η φωνη μου ειχε μετατραπη σε ψυθηρο.


<<Για αυτο εχω δημιουργηθει για να τρεφομαι απο τους αλλους,Ιζαμπελλα>>εκεινη την στιγμη ηθελα τοσο πολυ να σηκωσω το χερι μου και να τον χαστουκισω ηξερα οτι δεν θα ενιωθε πονο αλλα θα τον πονουσε στην παγωμενη καρδια του.


<<Οχι απο τους ανθρωπους που σε εχουν βοηθησει........Η Αλις ειναι σαν αδερφη για εμενα μου εχει σταθει παρα το μικρο χρονιακο διαστημα που ειμαι εδω.Δεν θα αφησω κανεναν να την πληγωσει....και εσυ προσπαθεις σκωτοσεις εναν ανθρωπο που καταφερα να αγαπησω σε αυτο το καταραμενο καστρο>>φωναξα οργησμενη.


Η αντιδραση μου τον ξαφνιασε ειδα που ειχε σφιξει τα χειλη και ειχαν σχηματηστει μια λεπτη γραμμη.Δεν ειπε τιποτα μοναχα με κοιτουσε γεματος οργη στο βλεμμα του.


<<Σε μισω>>καταφερα να πω αυτο που αισθανομουνα απο την αρχη που με ειχε αφαιρεση την ζωη που ηθελα.Την αγαπη που ειχα χασει.Την μοναδικη εικαιρια να ζησω μια ολοκληρη ζωη με τον Στεφαν τον ανθρωπο που ειχε αγγιξει την καρδια μου.


Χωρις να καταλαβω την κινηση του ηταν τοση γρηγορη που η ανθρωπηνη ματια μου δεν την αντιληφθηκε τα χερια του φηλακησαν τους καρπους τον χεριων μου.Τα δαχτυλα του σφιχτηκαν γυρω απο τους καρπους μου.


<<Ποτε μην ξανα μηλισεις με αυτα τα λογια για το καστρο εδω εχεις ζησει ολη την ζωη σου μαζι μου.Σε αυτο το σημειο που βρισκομαστε σε ειχα κανει κανει δικη μου.Ησουν ολη μου η ζωη και μας χωρησαν....->>με ταρακουνησε.Η βελουδινη φωνη του ειχε σπασει απο την οργη που κρατουσε μεσα του.Τα δακρυα κυλουσαν απο τα ματια μου χωρις να καταλαβω το γιατι;Η ραγισμενη μου καρδια ενιωθε τον πονο του.


Τα δαχτυλα του αφησαν τους καρπους μου και με εσπρωξε με δυναμη που παραλιγο να πεσω κατω.Κρατησα την ισσοροπια μου.Ανεβασα το βλεμμα μου και τον κοιταξα που επερνε βαθιες ανασες.Οι ομοι του ανεβοκατεβαιναν παρνοντας βαθιες ανασες.Γυρισε την πλατη του και βηματησε μεσα στο σκοταδη.


Ολο μου σωμα το διαπερνουσε ενα ριγος σε συνδιασμο τον φοβο.Τα ποδια μου αρχηζαν να λυγιζουν απο την εικονα που ειχα στο μυαλο μου με το οργησμενο προσωπο του.Επεσα στο πατωμα και κοιτουσα τον αδειο διαδρομο που το σκοταδη αιχμαλωτηζε την καρδια μου.Ο φοβος με ειχε κατακλυσει.Με κοπο συν κρατιομουνα στο να μην ξεσπασω.Εσφιξα το σαγονι μου και αφησα το ουρλιαχτο μου να χαθει μεσα μου.


Ηθελα τοσο πολυ να πεθανω να ερθει και να ρουφηξει την ζωη απο μεσα μου.


Οι χτυποι της καρδιας μου να χαθουν μεσα στο κορμι μου.Αυτη ηταν η επυθιμια που τοσο λαχταρουσα εδω και καιρο οσο και να προσπαθουσα να επιβιωσω δεν τα καταφερνα.Καθε ονειρο που ερχοτανε καθε βραδυ μεσα στο ονειρα μου με εγκλωβηζε ολο πιο βαθια σε μια ζωη που δεν ειχα βιωσει ποτε.Σε μια ζωη που δεν ηταν δικη μου που σε μια αγαπη που ποτε δεν μου ανηκε.Γιατι επρεπε να βιωσω ολο αυτο τον πονο;


Τα ερωτηματα βασανηζαν την ραγισμενη μου καρδια.Εκλεισα τα ματια μου και εφερα την αναμνηση που κρατουσα βαθια μεσα στην καρδια μου.Η αγαπη που με κρατουσε στην ζωη.




<<Στεφαν>>η φωνη μου μετατραπηκε σε ουρλιαχτο οταν καταλαβα οτι τον ειχα χασει απο τα ματια μου.Η ματια μου περνουσε καθε γωνια του δασους ψαχνοντας τον απεγνωσμενα για ενα σημαδη του.


Ενιωσα ξαφνηκα τα χερια του να με τραβουν προς τα πισω.Ενα κυμα γαληνης καλυψε τον πανικο μεσα μου.Τα χειλη του χαιδεψαν απαλα την βαση του λαιμου μου τα χειλη του καυτα επανω στην βαση του λαιμου μου να τριβονται με μανια.Ο ποθος που αισθανθηκα εκανε την ενφανηση του σε ολο μου το κορμι.


Γυρισα για να κοιταξω τα γαλανα ματια του που βυθηστηκαν μεσα στα δικα μου.Μπορουσα να δω καθαρα την αγαπη του που μου ενιωθε καθε μεσα του.Σηκωσα το χερι μου και με τα δαχτυλα μου χαιδεψα το μαγουλο του.Εκλεισε τα βλεφαρα του στο αγγιγμα μου απολαυνοντας την απαλοτητα τους.


<<Σε αγαπω>>ψυθηρισα οσο τον αγγιζα.Τα χειλη του σχηματισαν το αγαπημενο μου χαμογελο.Αυτο επιβαιβεωνε την ευτιχια της υπαρξης μου στην ζωη του.Τα χερια του σφιχτηκαν ακομα πιο πολυ γυρω απο την μεσι μου.


Ειδα που ανοιξε τα βλεφαρα του και εσκυψε εκεινη την στιγμη προς τα χειλη μου.
<<Ακομα ακουω το ουρλιαχτο σου μεσα στα αυτια μου φοβηθηκες οτι ειχα φυγει απο την->>πριν προλαβει να ολοκληρωσει την προταση του εβαλα το δειχτη δαχτυλου μου επανω στα χειλη του σταματωντας τον.Αυτη η σκεψη που παντα ερχοτανε στο μυαλο μου προσπαθουσα να την διαγραψω.Ο πανικος με ειχε κυριευσει.


<<Ποτε μην πεις αυτη την λεξη οσο ειμαι μαζι σου ποτε,ποτε μην την πεις σε αγαπω και δεν θα αφησω κανεναν να σε παρει μακρια μου....>>ο φοβος ειχε κατακλυσει την φωνη μου.


Το προσωπο του ζαρωσε σε αυτα τα λογια.<<Πιστευεις οτι θα σε αφησω Ιζαμπελλα Σουαν->>τα χερια του αφησαν ελευθερο το σωμα μου και εσκυψε και πηρε το χερι μου μεσα στο δικο του.Αφησε ενα αποτυπωμα απο το φιλι του στο χερι μου.Συνεχησε.


<<-πως τολμησες να σκεφτης ετσι για εμενα.Αν θα σε αφησω ειναι σαν να αφηνω τον ιδιο μου τον ευατο εγκλωβησμενο στα δεσμα σου.Ποτε μην σκεφτης οτι θα σε αφησω μονο μια πραξη μου μπορει να σε καθυσηχασει Ιζαμπελλα.>>Παγωσα εκεινη την στιγμη η καρδια μου τον λαχταρουσε τοσο πολυ ολα ηταν δικα του ψυχη και σωμα.Του ανηκα.


<<Ιζαμπελλα Μαρι Σουαν σου ορκιζομαι στην αγαπη μου για εσενα οτι δεν θα σε αφησω ουτε μια στιγμη απο το πλευρο μου.Με αυτο τον ορκο σφραγγιζω σε αυτο το δαχτυληδη ως ενδειξη της αγαπης μου για εσενα θα ηθελες να περασεις την ζωη σου για παντα μαζι μου;Δεχεσαι να γινεις για παντα δικη μου, να γινεις γυναικα μου;>>εδωσε αλλο ενα φιλι και εκεινη την στιγμη η ματια του συναντησε την δικια μου.Η καρδια μου δεν σταματουσε να χτυπαει σε καθε αγγιγμα του σε καθε φιλι του.


Ναι αυτο ηθελα απο την ζωη μου.Ηθελα μονο αυτον τιποτα αλλο δεν ζητουσα απο αυτη την ζωη μονο τον Στεφαν μου.


<<Στεφαν Αλφρεντ δεχομαι με ολη μου την καρδια να περασω ολη μου την ζωη μαζι σου>>


Ειδα που εβγαζε μεσα απο την τσεπη του ενα ασημενιο δαχτυληδη με τρεις σκουρες μπλε πετρες να στολιζουν το ασημενιο δαχτυληδη.Το χρωμα τους μου θυμηζαν το βαθε μπλε την θαλασσας.Το περασε στο τριτο δαχτυλο του δεξιου μου χεριου μου.




Σηκωθηκε και με αγκαλιασε.Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο το λαιμο του και τον τραβηξα κοντα μου.<<Παντα θα εισαι δικια μου Ιζαμπελλα,εισα σιγουρη για αποφαση που πηρες;>>αφησε ενα φιλι επανω στα χειλη μου.


<<Ναι απολυτα.Ποτε δεν μετανιωσα για τις αποφασης μου μια απο αυτες ειναι να ειμαι οριστηκα μαζι σου>>ειπα και τοτε βυθηστηκα στο φιλι του.




Ανοιξα τα ματια μου αντικρισα την πραγματικοτητα οπου βρισκομουνα φυλακησμενη.Αυτη ηταν η πιο σημαντηκη αναμνηση που ειχα στην καρδια μου.Μονο αυτη μου εδινε δυναμη για να πολεμησω.Σηκωθηκα απο το παγωμενο πατωμα οπου βρισκομουνα καθηλλομενη.Εκανε μερηκα βηματα προς το παραθυρο που το φως της σεληνης καλυβοτανε απο τα μαυρα συννεφα.


Κοιταξα εξω στην σκοτεινη νυχτα.Η ραγισμενη μου καρδια χτυπουσε για την αγαπη που με εψαχνε εξω.<<Σε αγαπω και τιποτα δεν θα το αλλαξει αυτο>>ψυθηρισα και αφησα τα δακρυα να κυλησουν στα μαγουλα μου κοιτοντας τον σκοτεινο ουρανο που με βυθηζε ολο και πιο βαθια στης αναμνησεις μιας αγαπης που ειχε τελειωσει πριν καν αρχησει.