Kεφαλαιο 1ο

Ρενεσμη Καλλεν.

Καθομουνασταν ολοι οι οικογενεια μου στο σαλονι η Αλις ειχε δει στο μελλον οτι θα ερχοντουσαν οι Βολτουρι για τον γιο μου.Τον κοιτουσα που κοιματανε στην αγκαλια μου ηταν ο μικρος μου αγγελος ο μισος Σεντρικ και εγω.Οι Βολτουρι θα ερχοντουσαν σε μια εμβομαδα για να δουν τον Εντ.Ενιωσα να με κυριαρχουν δυο θανασιμα αισθηματα προς του Βολτουρι θυμος και μισος ποτε δεν ενιωθα μισος για αλλους εκτος απο τους Βολτουρι.


Οι Βολτουρι λαχταρουσαν τον πατερα μου που ειχε ενα σπανιο χαρισμα οπως την μητερα μου και την Αλις αλλα το πιο σημαντικο ειναι ο Εντ ειχε ενα σπανιο χαρισμα που μπορουσε να παγωσει εναν βρικολακα ηταν τοσο σπανιος,τοσο ομορφος τον αγαπουσα οσο τιποτα αλλο στον κοσμο.Ο Καρλαιλ ηταν ετοιμος να παρει τηλεφονω την οικογενεια της Τανιας για βοηθεια.
<<Καρλαιλ->>του ψυθηρισα σιγανα ηξερα οτι θα με ακουγε γυρισε και με κοιταξε στο προσωπο ηταν λιγακι ανησυχος.

<<Ναι Ρενεσμι->>μου ψυθιρισε και αυτος.

<<Μην παρεις την οικογενεια της Τανια ηδη παραλιγο πριν χρονια να κυνδηνευση εξαιτιας μου σε παρακαλω ασε εμενα να αντιμετοπησω τους Βολτουρι>>

<<Τι->>Ακουσα σχεδον την υστερικη φωνη του Σεντρικ απο πισω μου,ο Εντ κουνηθηκε για λιγο.Εσκυψα το κεφαλι μου και τον φιλισα απαλα στο μετοπω του.Στραφηκα προς τον Σεντρικ το βλεμμα του ηταν φλογισμενο απο θυμο εσφιγγε τα χερια του σε μπουνιες.

<<Σεντρικ>>πηγα να μηλισω αλλα σηκωσε το κεφαλι του κοιτοντας με θυμο.


<<Μην τολμησεις να φυγεις απο κοντα μου οταν θα ερθουν οι Βολτουρι>>ειπε ψυχρα.
Εμεινα κοκαλωμενη να τον κοιταω πρωτη φορα τον εβλεπα τοσο θυμωμενο ειχε δικιο ομως ειμασταν σαν δυο κρικοι ενωμενοι που ακολουθουσε ο ενας τον αλλον.Αν ο κρικος εσπαγε τοτε και ο αλλος θα χανοτανε.


<<Σε παρακαλω ασε μια φορα να αποφασησω για εμας για την οικογενεια μας>>


<<Δεν καταλαβαινεις Ρενεσμι εισαι οτι πιο σημαντικο εχω αν σε χασω...αν χασω τον γιο μα->>κοιταξε στοργικα τον Εντ που κοιμοτανε


<<Θα ειναι υποδυνο θα ειναι ο χειροτερος πονος που θα βειωσω σε ολη μου την υπαρξη εισαι τοσο σημαντικη για εμενα εισαι το αλλο μου μισο γι'αυτο σε ικετευω ασε εμενα να μηλισω στους Βολτουρι>>Τα λογια του με συνγκλωνησαν εκεινη την στιγμη ενιωσα το χρονο να κυλαει στο παρελθον οταν ειχαμε δωσει τους αιωνειους ορκους μας στο ξεφωτο τους θυμομουνα σαν χθες τα λογια που μου ειχε πει ο Σεντρικ"Ορκιζομαι να σε αγαπαω για παντα για μια αιωνηοτητα οτι και αν γινει θα ειμαι διπλα σου στην καθε στιγμη που θα αγαπιομαστε"και ειχα ορκιστει και εγω κοιτοντας τον σαν βυσσυνι του ματια.


"Ορκιζομαι να σε αγαπω την καθε στιγμη που θα ειμαστε μαζι οτι και αν γινει.Σε αγαπω και θα σε αγαπω για παντα"ειχα πει σκεφτομουνα τον Σεντρικ εμεινα στο ξεφωτο να ειμαστε αγκαλια και να κραταμε τα χερια μας ψηλα σαν να ειμαστε ενα."Κανεισ δεν θα μας εμποδηισει να αγαπηθουμε οσο θελουμε"μου ειχε οταν η αγαπη μας ηταν σε δευτερη μοιρα επειδη οι οικογενεια μου δεν ειχε δεχτη την αγαπη μου προς τον Σεντρικ ενα νεογηνητο βρικολακα μολις δυο χρωνον αλλα ο Σεντρικ ποτε δεν θα μου εκανε κακο και το ηξερα καλα.Ολοι πιστευαν οτι θα ημουνα μαζι με τον Τζεικομπ αλλα κανεις δεν ηξερε οτι το μελλον μου ηταν προορισμενο για υτον Σεντρικ η πρωτη φορα που θα αλλαζε για παντα το μελλον η Αλις το ειχε δει αυτο στο συντομο μελλον μου.


Ο Τζεικομπ ειχε κανει τα παντα για να με προστατευση απο τον Σεντρικ δεν τον αδικουσα για αυτο ηθελε να ημουνα ασφαλης αλλα η καρδια μου,τα αισθηματα μου ηταν δυνατα αποο καθε αλλο.


Δεν μπορουσα να αγνοησω τα αισθηματα μου που ηταν πιο δυνατα απο εμενα η αποφαση μου ειχε και επιπτωσεις.Ο Τζεικομπ με ειχε αποτυπωσει απο τοτε που ειχα γεννηθει αλλα οταν ειδα τον Σεντρικ απο την πρωτη στιγμη ημουν ηδη δικη του ανηκα σε αυτον.
<<Δεν αλλαζω αποφαση θα ειμαι πρωτη που θα μιλησει>>ειπα αποφασιστηκα κοινοντας τον στα ματια και τοτε ειδα τον πονοστα ματια του να με κυριευει.

<<Ροζαλι σε παρακαλω παρε τον Εντ>>η Ροζαλι βραθηκε διπλα μου σε μισο δευτερολεπτο απλωσε τα χερια της προς τον Εντ της τον εδωσα ο Εντ τυλιξε τα χερακια του γυρω απο τον λαιμο της τον φιλισα στο μετοπω και στραφηκα προς τον Σεντρικ που ειχε ακομα το βλεμμα του θανασιμο επανω μου.Πηρα προς το μερος του και του επιασα το χερι τον τραβηξα αλλα εκεινος εμεινε στην θεση του


<<Που παμε?>>ρωτησε θυμωμενος.Με το χαρισμα που ειχα σκεφτηκα το ξεφοτω οπου ειχαμε συναντηθει για προτη φορα εστειλα την εικονα στο δικο του μιαλο.


<<Παμε>> αυτην την φορα τον τραβηξα κοντα μου και με ακολουθησε βγηκαμε στην βεραντα πηδιξαμε απο την βεραντα και προσγειωθηκαμε απαλα επανω στο δροσερο γρασιδη.Ξαφνηκα με επιασε και με εβαλε επανω στην πλατη του.


<<Ειμαι βαρια>>χαμογελασα ειρωνικα.




<<Βαρια...δεν νομηζω εισαι ελαφρια σαν πουπουλο>>γελασε και αρχισε κι ετρεχε ο ηλιος κρυβοτανε πισω απο τα γκριζα συννεφα που καλυπταν καθε ηλιαχτηδα του που προσπαθουσε να ενφανιστει ηταν μια συνεφιαμενη ημερα σαν τις αλλεσ αλλα αυτη ημερα ηταν ξεχωριστη για εμενα και τον Σεντρικ ηταν ημερα που αντικρισα το προσωπο του το τελειο προσωπο που αλλαξε ολη μου την ζωη μου ολη μου την υπαρξη.Ηταν κατι σαν να χτυπησε την ζωη μου ο Σεντρικ ενφανιστηκε απο το πουθενα οταν η ζωη μου ηταν προορισμενη προσ τον Τζεικομπ τον φιλο.Ολα τωρα ηταν σχεδον σε ισσοροπια στην ζωη μου το μονο που ειχα στο μιαλο μου ηταν οι Βολτουρι οι οικογενεια μου κυνδεινευε και πρεπει να κανω κατι παση θυσια.Κοιταξα το προσωπο του Σεντρικ και αισθανθηκα την δυναμη του μεσα μου.


Ξεχασα εντελως τουσ Βολτουρι εκεινη την στιγμη.Το κρυο αερακι μας χτυπουσε απαλα τα μαλια μου ανεμιζαν προσ καθε κατευνθιση μυριζα την μυρωδια του δασους που η χθεσινη βροχη τονισε ακομα πιο πολυ την μυρωδια του δασους.Μυριζα και την πιο γλυκια μυρωδια σε ολο τον κοσμο την μυρωδια του Σεντρικ.Ενιωσα το αιμα μου να στερευει οταν γυρισε και με κοιταξε γαληνιο βλεμμα ο θυμοσ του ειχε εξαφανιστη απο το προσωπο του.Κοιταξα μπροστα πρπσπαθοντας να ξεφυγωαπο το επιμονο βλεμμα του Σεντρικ.


Ειδα τα πρωτα δεντρα που ειχαν ενα κενο αναμεσα τους ειχαμε φτασει στο ξεφοτω ο Σεντρικ μειωσε τη ταχυτητα του ως να περπατησει με αφησε να σταθω στα ποδια μου περπατησα προσ το ξεφωτο και ειδα τα πολυχρομα λουλουδια να στολιζουν το λιβαδη και στην μεση το ξεφωτου ειδα το καταπρασινο γρασιδη.Δεν ενιωσα διπλα μου τον Σεντρικ γυρισα για να τον βρω και τον ειδα στην αρχη του ξεφωτου το σαγονι του ηταν σφιγμενο και η ανασα του πηγαινε οσο το δυνατον πιο πολυ μειονοτανεΑκουσα το ξεφυσιμα της ανασας μου να βγαινει απο τα χειλη μου με κοπο.


<<Πες μου οτι δεν ειναι αληθεια και οτι δεν θα μηλισεις στους Βολτουρι>>ειπε ψυχρα μεσα απο τα σφιγμενα του δοντια.


<<Σεντρικ δεν ειναι ετσι οπως τα λες θα το κανουμε μαζι,μαζι θα αντημετοπισουμε>>


<<Δεν θα σε αφησω να σε αγκιξει ο Αρο να διαβασει τισ σκεψεις σου τις δικες μου τις στιγμες που εχουμε βιωσει μαζι>>τον κοιταξα βαθια μεσα στα ματια του ειχε δικιο αν του εδειχνα οσα ηξερα για την οικογενεια μου τον τον...αναγκασα τον εαυτο μου να σκεφτει το ονομ του ο Τζεικομπ ο κσλητερος μου φιλος το κομματι του εαυτο μου.


Τον ειχα πληγωσει ασχημα ποτε δεν θα συνχωρουσα τον εαυτο μου αυτη την πραξη.Ειχα επηλεξει τον Σεντρικ επειδη δεν θα μπορουσα να ζησω χωρις αυτον δεν θα επειβιωνα
<<Το ξερω αλλα πρεπει Σεντρικ θα του δωσω τις εικονεσ απο την στιγμη που εμεινα εκγυος στον Εντ και πρεπει να πω οτι δεν ειναι ολοκληρος βρικολακας και οτι ειναι μισος ανθρωπος και μισος βρικολακας>>Ενιωσα την καρδια μου να σφιγκεται φοβομουν,φοβομουν οτι θα εχανα τον Εντ μου τον μικρο ταραχοποιο μου που συνμπληρωνε την αγαπη μας.Τον αγαπουσα οσο αγαπω τον Σεντρικ.


<<Ειναι μοναδικος,ο Αρο θα τον θελει για την φρουρα του->>ειπα προσπαθοντας να μην δειξω το αισθημα του φοβου.Ο Σεντρικ επιασε τα χερια μου και εβαλε το αλλο του χερι στο πιγουνι μου.Το σηκωσε αναγκαστικα να τον κοιταξω σαν υπνοτισμενη στα βυσσινη ματια του


<<Το ξερω που νιωθεις Νεσι->>ειπε για προτη φορα το ονομα μου που μου ειχε βγαλει ο Τζεικομπ απο την ημερα της γεννησισ μου.Με ηξερα τοσο καλα και εσωτερηκα και εξωτερηκα.


<<Ο Εντ θα ειναι καλα δεν θα αφησω να το πειραξη κανεις στο υποσχομαι,οι Βολτουρι μπορει να ζηλευουν την οικογενεια μας αλλα ποτε δεν θα κατεστρεφαν κατι σπανιο οσο ο γιος μας στο υποσχομαι Νεσι μου οτι δεν ακουμπησουν το χερι τους επανω στην οικογενεια μου που τοσο παλεψα για να ειναι καλα>>δεν με αφησε να μηλισω και εσκυψε για να με φηλησει εγκλωβηζοντας τα χειλη του επανω στα δικα μου η υποσχεση του μου εδωσε ελπιδα και δυναμη τον ειχα στο πλευρο μου και αυτο με εκανε μια δυνατη μιση βρικολακα.

Το φιλι ηταν απαλο και γλυκο τα χειλη ακουμπουσαν επανω στα δικα δεν ηταν οπως τις αλλες φορες που προσεχε το φιλι αυτο ηταν κανονικο απο τα αλλα τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του με εσφιξε στην κρυα αγκαλια του.Τα δαχτυλα του μπλεχτηκαν αναμεσα στα μαλλια μου ξαφνηκα το χειλη του ανοιξαν τα δικα μου ξαφνιαστηκα απο αυτην την κηνιση του αλλα δεν αντεδρασα δοκιμαζε τα ορια της αυτοσυγκρατιστου?Η κρυα του γλωσσα ακουμπησε την δικια μου και μεθυστικη του ανασα χαθηκε μεσα στο φιλι η καρδια μου φτεροκοπουσε καθε δευτερολεπτο που το φιλι γινοτανε πιο παθιασμενο ενιωσα τα μαγουλα μου να ειναι κατακκοκινα και το αιμα να ανεβενει στο κεφαλη μου.


Χατσοθηκα σαν γατα απο πανω του δεν θα τον αφηνα να φυγει απο κοντα μου ποτε ηταν δικος μου οπως και αυτος ημουν δικια του ανηκα και θα του ανηκω ως την αιωνειοτητα.Για Παντα.
Σιγα-σιγα τα χειλη του ελεθευρωσαν τα δικα μου δεν ανοιξα τα ματια δεν ηθελα να τον κοιταξω ακομα ηθελα να απολαυσω την στιγμη οπως επρεπε η γευση τον χειλιον του ειχαν μεινει επανω στα χειλη μου.


Πηρα μια ρουφηξια αερα και ανοιξα τα βλεφαρα μου.Ειδα το προσωπο να μου χαμογελαει απο την πρωτη ματια απο το πρωτο ξυπνημα μαζι του ενιωσα να ανθιζει μεσα μου η αγαπη μου για αυτον θυμηθικα το πρωτο μας φιλι που νομιζα οτι θα ηταν και το τελευτεο που θα ενιωθα τα γευτικα του χειλη επανω στα δικα μου.


<<Εισαι τοσο ομορφη>>Ακουσα να λεει στριφογυρισα τα ματια μου και το χαμογελασα ακουμπησα στπ χερι μου επανω στην παγωμενη του καρδια που δεν χτυπουσε εγω και εικοσα χρονια

<<Σε ευχαριστο αλλα θα διαφωνισο σε αυτο γιατι εχω μπροστα μου το πιο τελειο πλασμα σε ολο τον κοσμο>>ειπα με την ψιλη κουδινιστη φωνη μου.Ξαφνηκα με επιασε τυληξε το ενα του χερι γυρω απο τα ποδια και το αλλο του χερι γυρω απο την μεση μου και με σηκωσε σταραφηκα στο προσωπο του με κοιταξε βαθια στα ματια προσπαθοντας να ανακαλυψει αυτο που σκεφτομουνα.


Το μιαλο μου αμεσως πηγε στο Εντ το ειχα ξεχασει εντελως περνουσε πολυ γρηγορα ο χρονος οταν ημουν μαζι με τον Σεντρικ και τον γιο δεν μου εφτανε μια ολοκληρι ημερα να χορτασω το Σεντρικ και τον γιο μου.


<<Πιστευης πως ο Εντ θα ειναι καλα?>>Ρωτησα ανησυχι τον Σεντρικ.<<Φυσικα και θα ειναι καλα εχει μια ολοκληρι οικογενεια που τον προσεχει και τον αγαπαει οσο τον αγαπαμε και εμεις>>


<<Εχεις δικιο ειμαι πολυ υπερπροστατευτικη με τον Εντ>>
Σηκωσε τα φρυδια του και στο ποσωπο του σχηματιστηκε ενα χαμογελο.<<Ειναι φυρικο Νεσι να ανυσηχεις για τον Εντ εισαι μητερα και το μιαλο σου ειναι στον Εντ οταν εισια μακρια του>>ανεσταναξα κοιταξα τον ουρανο βαρυς και βουρκομενος απειλουσε απο στιγμη σε στιγμη με βροχη.




<<Καλητερα να γυρισουμε θα μας αναζηταει ο Εντ>>Η θλιψη ενφαινηστικε στο προσωπο του ακουμησα το ζεστο μου χερι στο κρυο μαγουλο του.Σκεφτηκα εμενα τον Σεντρικ και τον Εντ να τον κοιταμε οταν παιζει χαρουμενος στο λιβαδη."Σ'αγαπω να το ξερεις αυτο"του ειπα μεσα απο την σκεψη που του εστειλα με φηλισε το μετοπω και με αγκαλιασε ακομα πιο πολυ το."Χωρις εσενα η ζωη μου ειναι αδεια"μου ειπε ξαφιαστηκα απο την λεξεις του ηταν τοσο αδυνατο να αγαπαω αυτον καθε μερα ολο και πιο πολυ να νιωθο οτι δεν ειμαι μονη οτι εχω τον αλλο μου εαυτο διπλα μου.


Αυτη η αγαπη που νιωθο για τον Σεντρικ ειναι τοσο σπανια και τοσο μοναδικη που κανεις δεν μπορει να την αρνηθει.
Ειχα αποροφηθει στις σκεψεις μου δεν ειχα καταλαβει που βρικομασταν ειχαμε ηδη φτασει και ειμασταν στο λιβαδη το σπιτι ηταν λιγα μετρα μακρια μας με αφησε κατω και τυλιξε το χερι γυρω απο την μεση μου.Ειδα να μας περημενουν στην εισοδο ο Εντουαρντ η Μπελλα και η Αλις τους χαμογελασα η Αλις φορουσε ενα μακρυ μπλε φορεμα στο χρωμα της θαλασσας και τα μαλλια της ηταν ισια ως του ομους της.Διεκρινα στο προσωπο της Μπελλας μια ανυσιχια που προσπαθουσε να μην δειξη ανυσηχισα και εγω κοιτοντας στην στα ματια.Ειχε συνβει κατι οσο ελειπα?Εφτασα στην σκαλα και την ανεβηκα με ελφρα βηματα πισω που ακουγα το Σεντρικ να ανεβενει και αυτος.<<Γεια σου μαμα>>επεσα στην ακγαλια της και την εσφιξα κοντα την ειχα ανακγη γιατι σε τρεις μερες θα ερχοντουσαν οι Βολτουρι για ελγχο τις οικογενειας μου.


<<Μαθατε τιποτα>>ρωτησε ο Σεντρικ η Αλις κοιταξε για λιγο εμενα σαν ενα βλεμμα προειδοπειτικο σαν να λεει"Μην ουρλαιξεις".Και στραφηκε στον Σεντρικ.


<<Προσπαθησα να κοιταξω στο μελλον αλλα ειναι αποφασηστι για προτη φορα δεν ξερουν τι να κανουν να φερουν την μιση φρουρα η οχι θεωρουν επυκινδηνο το Εντ>>Ενιωσα μια ζαλη να μου ερχεται πιαστηκα απο το πουκαμισο του Σεντρικ και εσφιξα την γροθια μου με το πουκαμισο μεσα στην γροθια μου.<<Εννοεις Αλις οτι μπορουν να βλαψουν τον Εντ?>>ενιωσα την οργη μου να τυφλονει την συνειδηση μου σαν ενα συννεφο μπροστα και το σωμα μου να μουδιαζει.


<<Δεν ειπα ακριβως μπορει να κανουν κατι στον Εντ αλλα δεν ειναι σιγουρη γιατι ξερουν οτι εχει ενα σπανιο χαρισμα>>


<<Αυτο τους αποτρεπει να τον κανουν κακο σωστα??>>η ανακουφιση σιγα-σιγα απλονοτανε σαν αντιδοτο επανω απο την οργη μου.


<<Ναι μπορει>>η υσηχη της φωνη εγινε μια με την ανασα της.Ακουσα μεσα απο το σαλονι να βηματα του Εντ ενφανηστικε στην εισοδο κρατωντας στα χερακια του το αγαπημενο του αρκουδακη.Σηκωσε το βλεμμα του και με κοταξε με τα σκουρα πρασινα ματια του.Ενιωσα το ριγοσ να με διεπερνα αν παθαινε κατι θα πεθαινα.<<Μαμα ηρθες>>φωναξε με χαρα με την καμπανιστη φωνη του.


Τον Αρπαξα στην αγκαλια μου και τον φιλησα στο μετοπω.Σταματησαμε να μηλαμε δεν ηθελα ο Εντ να μαθει τα νεα αν και ηξερε την συνεβαινε οτι θα μασ επισκεπτονταν οι Βολτουρι για να δουν αν ειναι ασφαλες να κρατησει τηνυπαρξη μασ μυστικη.Μπηκαμε μεσα στο σαλονι εδωσα τον Εντ στον Σεντρικ για να τον κρατησει.Η ατμοσφαιρα ηταν ζεστη και ηρεμι κοταξα τον Τζασπερ να χρησιμοπιει το χαρισμα του για να ηρεμισει την οικογενεια.<<Ρενεσμι->>η απαλι φωνη του Σεντρικ με απεσπασε απο την προοχη.


<<Ναι?>>


<<Θα βαλω για υπνο τον Εντ>>


<<Καλητερα να το κανω εγω>>


<<Οχι>>ανεβηκε τισ σκαλεs κρατωντας στα χερια του τον Εντ καθησα στο σαλονι και μαζεψα τα ποδια μου.Ακουγα τα βηματα της Ροζαλις στο τριτο οροφο να πηγαινουν προς τον Εμμετ.Στο προτο οροφο ακουσα να ψυθιρηζουν η Αλις και ο Τζασπερ για τους Βολτουρι.
Στο οροφο που ημουνα ακουγα τον μελοδικω ηχο του πιανου να παιζει ο Εντουαρντ στο νανουρισμα της Μπελλας.Στο δωματιο του Εντ ακουγα το γλυκο ψυθηρο του Σεντρικ να λεει ενα παραμυθη στο Εντ<<Μπαμπακα γιατι η μαμα ειναι ανυσηχι>>και τοτε σιωπη τι να του ελεγε ο Σεντρικ οτι η μαμα του ειναι μια δειλη οτι φοβατε να αντιμετωπησει τους Βολτουρι.


<<Η μαμα σου ειναι λιγο ανυσιχει επειδη καποιο θα μας επισκεπτουν αλλα μην φοβασαι δεν ειναι κατι το ανυσηχιτικο>>η ανασα του ειχε κοπει οταν του μηλουσε.


<<Δεν φοβαμαι μπαμπα γιατι πιστευω σε εσας,στην μαμα.η μαμα ειναι δυνατη βρικολακας>>ειπε με μια φωνουλα.


<<Και εγω το πιστευω Εντ->>και συνεχισε το παραμυθη που διαβαζε στον Εντ.Εμεινα σαν αγαλμα o Eντ πιστευε σε εμενα μεσα μου γενηθικε μια ελπιδα που μου ελεγε οτι θα τελειωσει ευτιχησμενα αυτη η ιστορια.Χαμογελασα στον εαυτο μου δινοντας τον δυναμη ειχα τον γιο μου κοντα μου.Τον Σεντρικ να πιστευει σε εμενα την οικογενεια μου.Ο φοβος που ενιωθα ειχε εξαφανιστη.

Αλλα ενα ακουσμα στην πορτα με ξυπνησε απο τις βαθιες σκεψεις μου.Το χτυπημα στην πορτα ηταν δυνατο.Ποιος να ειναι τετια ωρα?Σηκωθηκα και απλωσα το χερι μου στο πομολο.Την ανοιξα και ειδα μπροστα μου το τελευτεο προσωπο που πιστευα οτι θα εβλεπα.Νομιζα οτι ηταν ενα ονειρο και ωμος ημουν ξυπνια και πατουσα γερα στην γη.Ανοιγοκλεισα τα ματια μου μηπως ηταν η φαντασια μου αλλα πραγματι βρικσοτανε εκει.


Περημενοντας να πω κατι αλλα ο κομπος σταθηκε στον λαιμο μου.Το ριγος με διαπερασε ξυπνοντας το μιαλο μου να ξαναλειτουργειση.

Τον κοιτουσα για πολυ ωρα δεν το πιστευα οτι ηταν εδω οτι ηταν απεναντη μου και με κοιτουσε με τα σκουρα ματια του γεματα ευτιχια.


<<Τζεικομπ>>ειπα με κομενη την ανασα.Επεσα στην αγκααλια ο Τζεικ τυληξε τα χερια του γυρω απο την μεση μου ενιωθα πανευτιχης.<<Νεσι>>η ζεστη ανασα του χαιδεψε τα μαλλια μου.


<<Ω Τζεικ νομιζα οτι->>


<<Σσσςςς...ειμαι εδω τωρα μην φοβασαι>>το μιαλο μου ειχε σταματησει ανακγαστηκα να το πιστεψω και πραγματη ηταν εδω κρατοντας με στην ζεστη ακγαλια του.Σηκωσα το κεφαλι μου ο πονος στην καρδια μου ηρθε οταν το βλεμμα του κοιτουσε το προσωπο μου.


<<Μου ελειψες πολυ Τζεικ εχουν παρασει πεντε μηνες μετα απο τον γαμο μου και ουτε ενα τηλεφωνημα!Ανοητε!Ηλιθιε!>>Αρχιχα να τον βρισω γι'αυτο που ειχε κανει.Η υγρασια ηρθε στα ματια μου τον χτειπησα με την γροθια μου στο στηθος του.
<<Αυτο ειναι το κοριτση μου>>ακουσα το γελιο του.
<<Μην αστειυεσαι Τζεικομπ Μπλακ ανησυχισα τοσο πολυ γιατι δεν πηρες ενα τηλεφονω ενα γραμμα.Γιατι?>>ειδα να δισταζη να μηλησει εκλεισε τα ματια του περνοντας μια ανασα.Τα χειλη του ακουμπησαν στο μετοπω μου οπως εκανε τοτε πριν κοιμηθω στην αγκαλια του.




Τον αγαπουσα τοτε και ακομα τον αγαπω κανεις δεν θα του επερνε την θεση που ειχα στην καρδια μου.Τα καυτα χειλη του ηταν απαλα τοσο ζεστα σαν τον ηλιο.
Τον αφησα απο την σφιχτη αγκαλια μου και εκανα ενα βημα πισω να τοι κοιταξω δεν ειχε αλλαξει σχεδον καθολου το υψος του ηταν ιδιο αν και αρκετα ψυλος δεν αλλαξε τα μαλλια του ειχαν μακρυνει και τα συνκτατουσε με μια κοτσιδα.


<<Εμαθα για τους Βολτουρι οτι θα κανουν μια επισκεψη για να δουν το καινουργιο μελος την οικογενειας σου>>Τα δυο καινουργια μελοι δεν του ειχα πει οτι ειχα εναν γιο.Ποια θα ηταν οι αντιδραση του αν το μαθαινε?Πως θα αλλαζε απεναντη μου?Τοσες πολλες ερωτησεις σε μια στιγμη αναποφασηστι αν θα επρεπε να του το πω.Ο Τζεικ ομως ειναι ο καλητερος μου φιλος δεν θα μπορουσα να του κρατησω ενα μεγαλο μυστικο.
<>Και τοτε ακουσα το Σεντρικ να κατεβενεθ τις σκαλες τα βηματα του βαρια και συνατα ειχε καταλαβει την παρουσια του Τζεικομπ αυτο δεν ειναι καλο?ακουσα μια φωνη να με προδοπει η ανασα μου κοπηκε η καρδια μου χτυπουσε σαν τρελη κατω απο το στηθος μου.Γυρισα και τον ειδα να στεκεται λιγο πιο περα απο εμενα.


<<Γεια σου Τζεικομπ>>η φωνη ηταν ηρεμη αλλα ειχε και ενα τονο αγωνιας.
Γυρισα να δω την εκφραση του Τζεικ ειχε αλλαξει αποτομα κι εγινε χεδον αγριεμενη.


<<Γεια>>ειπε ξερα ο Τζεικομπ.Ημουν στην μεση και ενιωθα οπως εκεινη την μαχη που παραλιγο να σκοτωθουν ειχα φτασει εκγαιρως να τους εμποδισω να παλεψουν ο Τζεικομπ για να με προστατευση απο την αγαπη που μου ειχε και ο Σεντρικ που δεν ηθελε να μας χωρισουν οικογενεια μου ηταν αρνητικοι σε αυτην την σχεση μεταξυ νεογηνιτου βρικολακα και μιση ανθρωπος και βρικολακα.Ειχε περασει ενα μιση χρονος μετα απο αυτα τα γεγονοτα.




Τα ψεματα που μου ειχαν πει οτι ο Σεντρικ δεν υπειρχε πια στην ζωη μου και ημουν ζωντανη χωρις ψυχη στο σωμα μου γιατι την ειχε παρει μαζι του.Το χειροτερο ηταν ο πονος πως να χανεις ενα σημαντικο προσωπο απο την ζωη σου που νιωθεις οτι δεν ειναι κοντα σου να σε αγκαλιασει και να σου πει την πιο σπανια λεξη για τα συναισθηματα του με μια λεξη μονο θα μπορουσε να σου τα πε"Σ'αγαπω για Παντα"αυτες οι 3 σπανιες λεξεις που για να σου τα λεει πρεπει να σε κοιταει στα ματια και να βλεπεις τα αισθηματα σου σε αυτον.


<<Λοιπον Νεσι τι ηθελες να μου πεις>>η φωνη τουΤζεικομπ με εβγαλε απο τις σκεψεις μου.
Ξεροκαταπια.<<Ηθελα να σου πω οτι>>Δεν τελειωσα την προταση μου οταν ακουσα την φωνουλα του Εντ.<<Μαμα>>ειχε κατεβει μονος κοιτοντας με στα ματια.Ειδα τον Τζεικομπ νε εχει το βλεμμα καρφωμενο μολις ενφανιστηκε το χλομο παιδι με τα ροδουλα μαγουλα και τις χαλικνες μπλουκλιτσες να περυτριγυριζουν το προσωπακι του και τα καταπρασινα σκουρα ματακια του να κοιτανε τον Τζεικομπ με περειεργια.Ο Σεντρικ βρεθηκε διπλα στον Εντ και τον πηρε στιν αγκαλια του.
<<Αυτος ειναι ο γιος σου?>>ειπε δειχνοντας τον Εντ.Ο ιδροτας κυλισε στο μετοπω μου κανοντας με να λυγισω μπροστα τον Τζεικομπ και στο Σεντρικ.Πηρα μια ρουφηξια αερα και ειπα με θαρρος.<<Ναι Τζεικομπ ειναι o γιος μου.Ο Εντ μου>>και τοτε η σιωπη απλωθηκε σαν πεπλο πανω απο εμας.Σαν ο χρονος να ειχε παγωσει στην πιο ακαταληλι στιγμη.