Kεφαλαιο 19ο

19ο Κεφαλαιο

'Ανναγενηση'

Μπελλα

Καθε στιγμη που περνουσε καθε λεπτο με εκανε να θελω να ουρλιαξω δεν αντεχα αλλο ηθελα πλεον να το φωναξω οτι εκανα λαθος οτι δεν το πιστεψα και τα αποτελεσματα ποια ηταν να τον χασω να μην τον εχω πει αυτη την λεξη που τοσο καιρο εκαιγε τα χειλη μου.Καθε σημειο του σωματος μου ειχε μεινη ακινητο κοιτοντας την Μπρεντα που με κοιταζε με απορια ποτε δεν της ειχα πει το τι ενιωθα για τον Μεσιεν.


Αν και απο την πρωτη στιγμη που ειχα ερθει στο Λονδινο ηταν η μοναδικη που μου ειχε στηριξει.Της ειχα κρυψει οτι αγαπουσα τον Ρομπερτ.


<<Μπελλα περημενω μια απαντηση>>η φωνη της με εβγαλε απο της σκεψεις μου.Ετριψα νευρηκα τα χερια μου και κοιταξα στο κενο.


<<Δεν εγινε τιποτα με τον Μεσιεν->>αλλο ενα ψεμα δεν επρεπε να πω τιποτα για τον Ρομπερτ και εμενα.Ο Ρομπερτ ποτε δεν με ειχε αγαπησει μονο προσπιοτανε τον καλο μαζι μου για να με βαλει στο....Εβγαλα απο το μιαλο μου αυτη την σκεψη.




Σηκωσα το βλεμμα μου και την κοιταξα καταματα.


<<Ο Μεσιεν ηθελε να μου ζητησει μια χαρη αυτο μονο το ξερεις καλα οτι δεν ειχα ποτε καλες σχεσεις μαζι του και ουτε προκεται>>ξεροκαταπια και την κοιταξα φαινοταν οτι ειχε πηστει.Εμεινε σιωπηλη κοιτοντας με.Το βλεμμα μου δεν προδιδε κανενα αισθημα που ενιωθα για τον Ρομπερτ.




<<Μπελλα δεν θελω να νομηζεις οτι εγω θελω τον Μεσιεν απλως νιαζομαι για εσενα>>με πλησιασε και μου επιασε τα χερια σφιχτα μεσα στα δικα της.


<<Μην ανυσηχεις ειμαι καλα αυτο εχει σημασια καλητερα να μην μηλαμε αλλο για αυτον>>η καρδια μου χτυπουσε με κοπο κατω απο το στηθος μου.




Κουνησε καταφατικα το κεφαλη της και ενα χαμογελο σχηματηστηκε στα χειλη της.


<<Εχεις δικιο>>μου χαμογελασε.


<<Θα ηθελες να παμε μια βολτα θα μας κανει καλο και της δυο μας>>διεκρινα ξαφνηκα μια θληψη στα ματια της.


<<Εγινε κατι που πρεπει να μαθω?>>ρωτησα γεματη ανυσιχια.Αναστεναξε και με κοιταξε στα ματια.


<<Δεν θα σου αρεσει αυτο που θα μαθεις>>την ειδα που στα ματις προδιδε κατι αλλα δεν ημουν σιγουρη.


<<Μπρεντα εισαι η καλητερη μου φιλη μπορεις να μου πεις αν θελεις>>δαγκωσε τα χειλης της και η ματις της αλλαξε και εγινε γεματη πονο.


<<Ο Γουιλ οταν εφυγες δεν ειχε μαθει τιποτα για αυτο το ταξηδη που ειχες κανει και να εγω με τον Γουιλ->>καταλαβα αμεσως τι μου θου ελεγε.Ποτε μου δεν ετρεφα αισθηματα για τον Γουιλ παρα μονο φιλικα τον εβλεπα σαν αδελφο μου που με στηριζε στις δυσκολες στιγμες πυ βιωνα.


<<Μπρεντα οτι και να εκανες με τον Γουιλ->>


<<Μα δεν ηθελαν συνβει Μπελλα ποτε μου δεν θα προδηδα ενα ανθρωπο δικο μου>>ειχε υψωσει την φωνη της απο τον πονο και τον πανικο.Δεν μηλουσα μοναχα την κοιτουσα την ειχε τυλφωσει ο πονος.


<<Μπρεντα>>την ταρακουνησα απο τους ομους της.Σταματησε το βλεμμα της ηταν γεματο ανυσιχια.


<<Αυτη η σχεση που ειχα καποτε με τον Γουιλ εχει τελειωσει εδω και δυο χρονια δεν τον βλεπω σαν αγορι αλλα σαν αδελφο μου>>προσπαθησα να της εξηγισω χωρης να αναφερω τον Ρομπερτ τα αισθηματα μου για αυτον που ειχα πραγματικα.


<<Μα εσυ και ο->>την διεκοψα.


<<Εγω και Γουιλ δεν ειχα τιποτα και ουτε προκεται να εχουμε>>της τονιζα καθε λεξη οταν της μηλουσα.


<<Δηλαδη δεν->>κουνησα αρνητικα το κεφαλη μου της χαμογελασα και την αγκαλιασα σφιχτα.Ενιωσα τα δακρυα να κυλουν στα μαγουλα της.Δεν ενιωθα προδομενη ηταν ενα λαθος της που μετατραπηκε σε σωστο.


Μου ειχε βρει μια εξοδο απο τα αισθηματα μου για τον Γουιλ και τον Ρομπερτ.Πιστευα πως ακομα ενιωθα αισθηματα για τον Γουιλ αλλα ο Ρομπερτ ηταν αυτος που με ειχε αλλαξει εσωτερηκα ειχε αγκηξει την καρδια μου αλλα στο τελος της,την ραγισα εγω η ιδια.




******************




Ανοιξα την πορτα και μπηκα μεσα το ρολοι εδειχνε δεκα και μισι.Αυριο ειχα σχολη και επρεπε να κοιμηθω.Δεν ειχα καμια διαθεση να φαω η να σκεφτω ηθελα πολυ ενα καλο υπνο και λιγο χρονο να σκεφτω μονη μου ειχα διαλησει την σχεση μου προτου καν να αρχησει.Τα λογια του ειχαν χαραξει μεσα στην καρδια μου.Η πληγη ανοιγε μολις σκεφτομουνα αυτα τα λογια.




Βηματισα ως το δαματιο και ξαπλωσα στο κρεβατη.Κουλουριαστικα σαν μπαλα και ανοιξα τα ματια μου στο απολυτο σκοταδι.Η Μπρεντα με τον Γουιλ ηταν μαζι πλεον και αυτο με εκανε χαρουμενη αντι για προδομενη της ειχα εξηγησει το πως βλεπω τον Γουιλ .




Ενιωθα για πρωτη φορα ανακουφισμενη σαν να μου ειχε φυγει ενα βαρος ο Γουιλ δεν ηταν ποτε βαρος για εμενα αλλα τα αισθηματα μου λιγο πριν εφευγα του ειχε υποσχεθει να μην το αφησω αλλα δεν τιρησα την υποσχεση μου ποτε.Δεν το μετανιωνα.Ενα μονο μετανιωνα οτι ειχα αφησει τον Ρομπερτ χωρης δευτερη ευκαιρια να του δωσω.




Ισως ολα αυτα να ηταν απο τον εγωισμο μου που δεν επετρεπα τα αισθηματα μου να αφηθουν ελεθευρα εκει θα ενιωθα ολοκληρη το τωρα ειμαι εδω ξαπλομενη εχοντας βαθια μεσα μου αυτο το βαρος που ραγιζε την καρδια μου.Αφησα τα δακρυα που συνγκρατουσα ολη την ημερα να κυλισουν στα μαγουλα μου.




Τα βλεφαρα μου βαρυναν σιγα σιγα εκλεισα τα ματια μου και βυθηστικα στο σκοταδι.


******************


<<Πες μου μονο οτι με αγαπας>>η βελουδινη φωνη του ακουστηκε μεσα στο σκοταδη.Εσφιξα τα χειλη μου και δεν απαντησα σε αυτη την ερωτηση.


<<Με αγαπας Μπελλα?>>γυρισα τρομαγμενη και τον κοιταξα τα ματια του φαινερωναν απεπαντο πονο.


<<Εγω...εγω...>>τραυλισα απο τον πονο.


<<Πες το που>>ενιωσα το χερι του να χαιδευει το μαγουλο μου σηκωσα το βλεμμα μου και τον κοιταξα.


<<Μπορεις Μπελλα το νιωθεις αλλα->>ξαφνηκα μια σιωπη απλωθηκε και σταματησε.Ακουσα εναν ηχο μεσα στο σκοταδη που ηταν γυρω μου.




Ανοιξα τα ματια μου και κοιταξα γυρω μου το ξυπνητηρι χτυπουσε σαν τρελο επανω στο κομοδινο μου.Σηκωσα με κοπο το χερι μου και πατησα το κουμπι να σταματησει.Γυρισα και κοιταξα εξω απο το παραθυρο ο καιρος ηταν συννεφιασμενος.Σημερα ηταν η μερα που θα πηγαινα στην σχολη μετα απο αυτο που ειχε συνβει χθες με τον Μεσιεν.




Σηκωθηκα και βηματισα προς την ντουλαπα.Σημερα δνε ημου ιδιαιτερα χαρουμενη ενιωθα καθε σημειο του σωματος μου μουδιασμενο.Ξανφηκα οι εικονες απο το ονειρο ενφανηστικαν στο μιαλο μου.Εγω και ο Ρομπερτ να με πιεζει να του πω την λεξη "Σ'αγαπω".
"Μπορεις Μπελλα το νιωθεις αλλα-"τα λογια του με εκαναν να παγωσω αλλα φοβομουνα συνπληρωσα την προταση του εγω ιδια.




Κουνησα το κεφαλη μου και κοιταξα την ντουλαπα.Οχι Μπελλα τερμα πια ο Μεσιεν για εσενα αρκετα πονο εφερε στην ζωη σου δεν αξηζει τιποτα πια.Ανοιξα την ντουλαπα και κοιταξα τα ρουχα μου πηρα ενα ανοιχτο χρωμο τζιν και μια την αγαπημενη μου σκουρα μπλε μπλουζα.




Ντυθηκα γρηγορα και πηρα την τσαντα μου μαζι μετα βιβλια ενιωθα σαν την πρωτη μερα που θα πηγαινα στο Μπερμηχαν τοτε ημου διαφοερικη μια απειρη κοπελα χωρης να νιωθει αυτο το αισθημα που ενιωθα τωρα μια κοπελα που δεν ειχε βιωσει τον πονο στην ζωη της και την αγαπη.




Μετα απο δυο μηνες ενιωθα μια αλλη Μπελλα που ειδε παρει την θεση της παλιας.Ηταν μια Μπελλα γεματη πονο και αγαπη αραγε ποιο θα νηκουσε ποιο.Η καρδια μου ανηκε στο Ρομπερτ απο την πρωτη στιγμη αλλα εγω ιδια δεν το παραδεχομουνα.Αφησα την ανασα μου να φυγει μεσα απο τα σφιγμενα μου χειλη.Βηματισα προς την πορτα και την ανοιξα.Βγηκα εξω και καταβηκα τα σκαλια περπατησα προς την σχολη.Κοιταξα τους ανθρωπους που πηγαινε ερχοντουσαν.Τα βηματα μου ηταν αργα και σταθερα αποσπουσα την προσοχη μου σεκαθε ασημαντο γυρω μου.Δεν θα σκεφτομουνα πια τιποτα αλλο εχονατς σχεση με τον Μεσιεν.


Κοιταξα μπροστα μου και ειδα την σχολη.Η πλατεια ηταν γεματοι απο φοιτητες.Περασα τον δρομο και κοιταξα γυρω μου ψαχνοντας την Μπρεντα.Η ματια προσπερασε καθε γωνια της πλατειας και αθελα μου ειδα τον Ρομπερτ να ειχε αγκαλια την Ελιζα.


Προχωρησα μερηκα βηματα αποφευγοντας την ματια του.<<Μπελλα εδω>>γυρισα απο την αλλη και την βρηκα να καθεται σε ενα παγκακη.Βηματισα προς το μερος της.Σηκωθηκε αφηνοντας το βιβλιο που κρατουσε στα χερια της.


<<Καλημερα>>η φωνη μου ακουγοτανε ραγισμενη.<<Καλημερα>>αναφωνησε η Μπρεντα γεματη χαρα στην φωνη της.


Με κοιταξε για λιγο και μετα γυρισε και πηρε κατι στα χερις της.Ειδα οτι ηταν τυλιγμενο με ενα κοκκινο περιτυλιγμα και μια μαυρη κορδελα να το συνκρατη.


<<Οριστε αυτο ειναι για εσενα>>αναφωνησε χαρουμενη.Την κοιταξα με απορια.


<<Μπρεντα δεν εινα αναγκη να->>κουνησε το χερι της και με σταματησε.


<<Νομηζω κατι εχεις ξεχασει?>>ζαρωσε το προσωπο της.


<<Τι να εχω ξεχασει?>>την ρωτησα και εγω.


Ειδα τοτε που γελουσε.<<Μπρεντα θα μου πεις η->>προσπαθουσε να παρει μια ανασα.
<<Συγνωμη...που γελαω αλλα ειναι τοσο αστειο.....>>γελασε ακομα μια φορα.<<Να ειναι αστειο τι?>>ειχα χασει την υπομονη μου.


<<<Ενταξει ....σταματαω.....ειναι τα γεννεθλια σου σημερα χρονια πολλα>>εμεινα με το στομα ανοιχτο.Πηρα αμεσως απο την τσαντα μου το κινητο μου το ειχα στο αθορυβο και κοιταξα της κλισεις απο την Αλις τον Καρλαιλ τον Γουιλ και την Μπρεντα.


<<Το ειχε ξεχασει πως σημερα ειναι->>κουνησα μπερδενη το κεφαλη μου.Ειχα ξεχασει τα ιδια μου τα γενεθλια.Φυσηκο ηταν αφου ειχα συνεχεια αλλου το μιαλο μου.Κοιταξα τον Μεσιεν που εκεινη την στιγμη φηλουσε την Ελιζα.Εσφιξα τα χερια μου σε μπουνιες.




<<Δεν πειραζη εχεις τοσα πολλα να σκεφτεις>>μου χαμογελασε η Μπρεντα.Μου απεσπασε την προσοχη η Μπρεντα.


<<Οριστε>>μου εδωσε το δωρο.Το πηρα στα χερια μου και το κοιταξα.


<<Δεν χρειαζοτανε να->>


< <Δεν ακουω τιποτα ανοιξω εχω αγωνια να δω αν σου αρεσει>>αναστεναξα βαρια εβγαλα την κορδελα απο το κοκκινο κουτι.Το ανοιξα και ειδα μεσα ενα βραχιολη.Ειχε μαυρες χαντρες και κρικους και σε ενα σημειο μια ασημενια καρδια το πηρα και το κοιταξα ηταν πανεμορφο.Ενα χαμογελω εκανε την ενφανηση του στο προσωπο μου.





<<Μπρεντα σε ευχαρηστω>>επεσα και την αγκαλιασα......




<<Ηξερα οτι θα σου αρεσει>>




<<Πραγματικα σε ευχαρηστω>>την φωναξα χαρουμενη.Με αφησε και κοιταξε την μπρος την σχολη.<<Πρεπει να παμε για μαθημα>>ειπε κατσουφιασμενη.




Την πηρα απο το χερι και βηματισαμε μαζι προς την σχολη.Κατι μου ελεγε μεσα πως αυτη η μερα δεν θα πηγαινε καλα.Η ματια μου επεσε στον Μεσιεν με κοιτουσε εχοντας διπλα του τη Ελιζα.




Το βλεμμα του ηταν βυθησμενο μεσα στο δικο μου.Η καρδια μου χτυπουσε ξεφρενα μεσα στο στηθος μου."Αραγε νιωθεις κατι μεσα σου για εμενα"σκεφτηκα και κατεβασα το βλεμμα μου.


*********************


<<Λοιπον αυριο να φερεται την εργασια για τους παλιους συνγραφεις του μεσαιωνα>>σηκωθηκα απο την θεση μου και μαζεψα τα πραγματα μου.Πηρα το βιβλιο στα χερια μου και κοιταξα την σχεδον αδεια αιθουσα απο πιαδια.Η Μπρεντα ειχε κανει κοπανα εκεινη την ωρα για να μηλισει με τον Γουιλ.Βηματησα εξω απο την αιθουσα και πηγα να καθησω στην αγαπημενη μου θεση.




Το αγαπημενο μου παραθυρο.Βηματησα γρηγορα και εκαστα στο κρυο μαρμαρο εβαλα το βιβλιο διπλα μου και κοιταξα για μια στιγμη τον διαδρομο ψαχνοντας τον Μεσιεν.Κοιταξα δεξια και αρηστερα αλλα δεν ηταν πουθενα.Ισως να ηταν σε καμια γωνια μαζι με την Ελιζα.Μα τι εκανα ασχολιομουνα ακομα με τον Μεσιεν.


Αμεσως εστρεψα το βλεμμα εξω στο παραθυρο και κοιταξα κατω στο προαυλιο.Ειχε γεμησει απο μαθητες και τοτε ειδα κατι που δεν περημενα ο Μεσιεν και ο Γουιλ μαλωνανε.Χωρις να σκεφτομαι τιποτα αρπαξα τα βιβλια μου και ετρεξα μεσα στο διαδρομο.Κατεβηκα την σκαλα που οδηγουσε στην γραμματεια και στην καφετερια.




Βγηκα απο την εξοδο και ακουσα αμεσως να βριζουν ο ενας με τον αλλον ειχαν μαζευτη γυρω ολοι απο ενα κυκλο.Τι να εκανα τωρα?Προσπαθηνα να πιεσω τον ευατο μου και βηματισα μεσα απο τα παιδια.Μπηκα μπροστα και κοιταξα τον Μεσιεν που ειχε ανεβει απο πανω απο τον Γουιλ και τον χτυπουσε ειχε κανει το χερι του γροθια.




Η Μπρεντα αμεσως πηγε να κανει μερηκα βηματα αλλα ο Εμετ την κρατησε απο τα χερια.Πηρα μια ανασα και πρωχορησα περα απο τον κυκλο.




<<Σταματηστε τωρα>>φωναξα εξοργησμενη απο θυμο.Αμεσως ο Ρομπερτ σταματησε να χτυπαει στο προσωπο του Γουιλ και με κοιταξε με ψυχρο βλεμμα.


<<Εισαι τοσο ανοριμος που μοναχα ξερεις να χτυπας>>του φωναξα.Ενιωθα καθε βλεμμα απο τους φοιτητες να με κοιτανε ξαφνιασμενη αλλα δεν νιαστηκα για αυτο.Ηταν τοσο βλακας που δεν μπορουσε να καταλαβει οτι ο Γουιλ δεν ειχε καμια σχεση με αυτο το θεμα.




Σηκωθηκε απο πανω απο τον Γουιλ.Απο το προσωπο του ετρεχαν αιματα καταληγοντας στο λαιμο του.Ειδα στα χερια του μερηκες μελανιες.Η καρδια εσπασε βλεποντας τον ετσι.
Με πλησιασε και σταθηκε ακριβως μπροστα μου.


<<Παιδια φυγεται λυθηκε το θεμα>>ειπε ο Εμετ προσπαθοντας να απομακρινη το κοινο.Κοιταξα με την ακρη του ματιου μου το κοσμο που εφευγε σιγα σιγα.


<<Γουιλ>>η Μπρεντα ηρθε κοντα του και τον σηκωσε.Με κοιταξε με πονο στα ματια την εκανα νοημα ναφ φυγει.Στραφηκα προς τον Μεσιεν που με κοιτουσε.


<<Με εκανες ρεζηλι μπροστα->>πηγε να πει αλλα δεν αντεξα.


<<Δεν με ενδιαφερει Μεσιεν σου ειπα να μεινης μακρια μου και εννουσε και του ανθρωπους που αγαπω>>του φωναξα.Ειχε τοσο θρασσος να παει να πιασει τον Γουιλ και να τον πλακωσει χωρις να ξερω τον λογο.




<<Φενεται οτι εισαι ακομα->>




<<Το τι ειμαι Μεσιεν να μην σε νιαζει εγω δεν πηγα με μια->>δαγκωσα τα χειλη μου και τον κοιταξα βαθια στα ματια.




<<Η Ελιζα τουλαχιστον κανει κατι παραπανω απο εσενα>>ειπε με ενα χαμογελο στα χειλη.Τοτε ηταν που εσπασε το ποτηρι.Η αληθεια ηταν μπροστα στα ματια μου το παραδεχοτανε.Χωρις να σκεφτομαι τιποτα.Σηκωσα το χερι μου και τον χαστουκισα.




<<Εισαι ενας ανοριμος Μεσιεν μονο αυτο ξερεις να κανεις καλα να πληγωνεις αυτους που σε αγαπουν>>τα δακρυα εφτασαν στα ματια μου.Γυρισα αμεσως και ετρεξα προς την εισοδο μπηκα μεσα και ετρεξα προς τον διαδρομο.Καθε σημειο του μιαλο μου ειχε παγωσει δεν το πιστευα οτι μου ειχε πεταξει αυτα τα λογια ηταν τοσο....!!!




Αλλος ενας λυγμος εφτασε εκεινη την στιγμη.Εσφιξα να χειλη μου.Ολα αρχιζαν και γυριζαν γυρω μου πηγα και εκατσα σε ενα παραθυρο και τυληξα τα ποδια μου κοντα.Δεν ειναι αληθεια δεν το ειπε Μπελλα δεν το εννουσε.Ηθελα να ουρλιαξω δεν θα αντεχα.Τηυν ημερα τον γενεθλιων μου ολα ειχαν καταστραφει γιατι να ειναι τοσο αδικη μαζι μου η μοιρα τι ειχα κανει.




Το λαθος ηταν να τον αγαπησω.Αυτο ηταν.Εκρυψα το προσωπο μου τα δακρυα ξεχειλουσαν απο τα ματια μου.Δεν ηξερα τι να νιωσω πια για αυτον τον ανθρωπο.Μου ειχε καταστρεψει καθε αισθημα αγαπης για αυτον καθε αναμνηση μαζι του.




Τι να εκανα για να φυγει ολος αυτο ο πονος?Γιατι δεν πεθανα εκεινη την στιγμη θα εφευγαν ολα αυτα τα βαρια αισθηματα μου.




Σηκωσα το κεφαλη μου και κοιταξα στον αδειο διαδρομο.Ξερω τι θα εκανα.Θα εφευγα απο το Μπερμηχαν δεν αντεχε αλλο το σωμα η καρδια μου αλλο τον πονο θα εφευγα απο την κολαση οπου ειχα παλειψη να ερθω με τοσο κοπο.Δεν θα τον ξανα εβλεπα ποτε πια.Ποτε δεν θα ενιωθα την αγαπη που ειχα για αυτον τωρα ημουν ενα αδειο σωμα χωρις ψυχη χωρις καρδια ημουν ενα τιποτα.


Σηκωθηκα και βηματισα προς τα σκαλια.Θα εφευγα αυτη ηταν η τελευταια φορα που θα εμενα πια πισω θα εφευγα μακρια απο την κολαση αυτη.Ολα θ ατα αφηνα πισω μου.Ανεβηκα τα σκαλια και βγηκα στον διαδρομο πρωχορησα προς την εξοδο.




Δεν θα ξανα νιωσω ποτε για εσενα αγαπη Μεσιεν παρα μονο μισος που κατεστρεψες την ζωη μου που πληγωσεις αυτους που αγαπουσα.Το μονο που νιωθω για εσενα τωρα ηταν μισος.Μονο αυτο κυριαρχουσε μεσα στο σωμα μου.Εκλεια την πορτα πισω μου και εφυγα μακρια απο αυτον.