Kεφαλαιο 2ο

2ο Κεφαλαιο

'Τελευταια Σταγονα'

1950.

Ιζαμπελλα 

Η ζωη ειναι σαν το σκακη αν παιξεις  χανεις και η ζωη σου  αλλαζει οριστηκα σε καθε πιονη που μετακηνεις πρεπει να προσεχεις τις κινησεις που κανεις ζωη σου ειναι σαν να εισαι το πιονη και να σε μετακηνουν απο κινηση σε κινηση.


Αφησα τον εαυτο μου για μια στιγμη να ελεθευρωθη κοιτοντας απο το παραθυρο τους ελαχηστους ανθρωπους να πηγαινουν στην αγορα.Το κρυο εξω απο το παραθυρο ηταν τσουχτερο αν και δεν αισθανομουνα πονο η καψημο ημουν σηγουρη μου θυμηζε τον ευατο μου που ημουν ανθρωπους και καθε βραδυ γυρηζα αργα απο το σπιτι της Αλις.Αλλα εκεινη την βαρδια δεν ηξερα τι παιχνηδη ειχε παιξει η μοιρα για εμενα οτι θα μου αφαιρεσει την ψυχη οτι θα μεινω παγωμενη στα δεκαοχτω μου χρονια σε ενα σωμα που δεν μεγαλωνει που δεν εχει ουτε μια ρυττιδα απο το περασμα των χρωνον.


Ειχα χασει τους ανθρωπους που αγαπουσα απο εκεινη την νυχτα που δεν ειχα ενφανηστει στο σπιτι της αδερφης μου ολοι αρχηζαν να με ψαχνουν παρολου που δεν θυμωμουνα καθαρα ηταν σαν να εβλεπα πισω απο εναν μανδυα που καλυπτε τα ματια μου θολονοντας τις αναμνησεις μου.Η Ροζαλι καθε βραδη εκλαιγε στο δωματιο μου δεν αντεχα να τι βλεπω σε αυτη την κατασταση αν και ημουν μολις λιγων ημερων βρικολακας δεν ημουν ικανη νν την πλησιασω το αιμα της που ερρε κατω απο το λευκο της δερμα με καλουσε αλλα ποτε δεν θα τολμουσα να κανω κακο στην ιδια μου την αδερφη.


Ειχα σκεινοθετηση τον ιδιο μου τον θανατο εβαψα με αιμα το φορεμα που φορουσα απο την τελευταια φορα που ειχε δει και το πεταξα σε ενα ποταμη εξω απο το Λονδινο οι ανθρωποι που βρηκαν το φορεμα το ειχαν παει στην Ροζαλι.Και μονο απο την εκφραση που ειχε σχηματησει το προσωπο της με εξοργηζε που επρεπε να την πληγωνω.Της ειχαν πει οτι ειχα πνηγει η οτι με ειχαν κανει ερωτα χωρις την θεληση μου και επειτα με επνηξαν το ποταμη.


Εσφιξα το βιβλιο μεσα στα χερια μου και αρχηζα να το σχηζω σε χιλια κομματια χωρις να υπολογηζω οτι αυτο ηταν το δωρο το δικος της.Ημουν τοσο δυνατη που σε λιγα δευτερολεπτα το ειχα κανει σε χιλια μικρα κομματια που τωρα επεφτα απο τα χερια μου και κατεληγαν στο πατωμα.


Στραφηκα προς το δωματιο εχοντας μεσα μου την οργη να με εξουσιαζη.Τα παντα γυρω μου θολα ηθελα τοσο να τον βρω και να τον κομματιασω που μου ειχε αλλαξει χωρις την θεληση μου.Με μια κινηση του χεριου μου εσυρα ενα βαζο και εσπασε στο πατωμα.Ακουσα το χαμηλο γρυλισμα μου να βγαινει απο το στηθος μου.Ηθελα τοσο πολυ να νιωσω για μια στιγμη  την καρδια μου να χτυπαει τα δακρυα να κυλανε απο τα μαγουλα μου.


Αφησα το σωμα μου να καταληξη στο πατωμα κοιτωντας το αδειο δωματιο.Σε μισω.Μονο αυτο ηθελα να φωναξω αλλο ενα χαμηλο γρυλισμα ξυφυγε απο τα χειλη μου.Πηρα μια βαθια ανασα καθαρηζοντας το μυαλο μου απο καθε παλια αναμνηση αυτα ανηκαν στην προηγουμενη ζωη μου τωρα ημουν μια αλλη.Απλωσα το χερι μου προς το κρεβατη και πηρα την καπα μου την τυληξα γυρω μου και σηκωθηκα σε ενα κλασμα του δευτερολεπτου.Ανοιξα την πορτα και διεσκησα τον μικρο διαδρομο.Κατεβηκα τα διαλυμμενα σκαλια και πηγα προς την πισω πορτα.


Ξαφνηκα σταματησα και εμεινα παγωμενη οσρφησα τον αερα προσεχτηκα και μυρησα καθε αποτυπωμα μυρωδιας που ειχε χαραχθει στο εγκαταλειμενο σπιτι.Αυτη η μυρωδια μου ηταν γνωρημη.Μυρηζα μεντα η οχι.Και ομως ημουν σιγουρη οτι αυτη η μυρωδια ανηκε στην προηγουμενη  ζωη μου.Η μυρωδια ηταν μονο λιγων ημερων.Μα πως μπορουσε να συνβει κατι τετοιο ολοι οι ανθρωποι που γνωρηζαν ειχαν πεθανει.Γυρισα για μια στιμγη μυρηζοντας την μυρωδια οπου οδηγουσε στο μικρο σαλονι.Ηταν χαραγμενη μπροστα απο το τζακη.


Αφησα την αναπνοη μου να βγει απο τα χειλη.Ηταν αδυνατο ολο αυτο μια ψευδαισθησει που δεν ηταν αληθινη.Εσφιξα τα χερια μου σε γροθιες και μεσα σε ενα δευτερολεπτο γυρησα ξανα προς τα πισω.


Δεν θα αφηνα το παρελθον μου να με καλει θα εμεινα αποκλεισμενη στην καινουργια ζωη μου σαν βρικολακας και τιποτα δεν θα το αλλαζε.




                                                    ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~


Ανεβασα το βλεμμα μου κατω απο την κουκουλα που καλυπτε το καταλευκο προσωπο μου προσεχοντας τον αντρα που με κοιτουσε γεματος περιεργια στο βλεμμα μου του αφησα ενα χαμογελο σχηματηστηκε στα χειλη μου και ο αντρας εμεινε να με κοιταει μαγεμενος απο το χαμογελο μου.Μια φωνη μεσα μου φωναζε να αλλαξω πορεια προς τις αποφασεις μου που εχω για τους ανθρωπηνο ειδος.


Εκανα στροφη προς σε ενα στενο και ακουσα πισω μου τα βηματα του αντρα να με ακολουθουν.Δεν ηξερα τι ειχα ακριβως το μυαλο μου αλλα μπορουσα να αισθανθω τα αισθηματα του,το πιο δυνατο αισθηματα του ηταν ποθος προς εμενα.Αυτο με διευκολυνε την θεση μου απεναντη του.Σταματησα προς το τελος του στενου και λιγα μετρα απο πισω μου ακουγα τον παλμο της καρδιας  του να χτυπαει το αιμα να ρεει κατω απο την φλεβα του.Καυτο το αρωμα του αιματος του με καλουσε στον παραδεισσο που ποτε στα πενηντα χρονια μου δεν ειχα γευτη αιμα ανθρωπηνο.

Εχεις την ευκαιρια Ιζαμπελλα.


Η φωνη του τερατος μεσα μου  μηλισε επειτα απο πολλα χρονια λαχταρουσα αυτο που τοσο καιρο ειχα στερηθει.Γυρισα προς τον αντρα αφηνοντας μερηκα λεπτα ζωης πριν του την αφαιρεσω.


<<Ποσο λενε αγαπητε μου;>>τον ρωτησα με την κουδουνιστη μου φωνη γεματο παθος.Μια σταγωνα ιδρωτα κυλησε απο το μετοπω του η ανασα του εβγαινε με κοπο απο τα χειλη του.Φοβος και δισταγμος ενιωθα απο το χαρισμα μου.

<<Με λενε Τζασπερ Χειλ>>σηκωσα το κεφαλη μου σιγα σιγα η κουκουλα επεσε πισω μου και ειδα μεσα απο το φως του φεγγαριου τον αντρα ονοματη Τζασπερ.Εκανα μερηκα βηματα προς το μερος του τον ειδα που εσφηξε το καπελο του μεσα στα χερια του.Απλωσα το χερι μου και με τα κρυα δαχτυλα μου χαιδεψα τα λεπτα χειλη του.


<<Δεν χρειαζεται να φοβασαι Τζασπερ>>περασα τα χειλη μου ξυστα πανω απο τα δικα του ψυθηριζοντας τον ταυτοχρονος ο λαιμος μου εκαιγε απο επυθυμια να σχησω το λαιμο του.

Εκλεισα τα ματια μου για μια στιγμη προσπαθωντας να συνγκρατησω το τερας που εχω μεσα μου.Εκανα ενα βημα πισω κοιταζοντας τον μεσα στα ματια που μαρτυρουσα την επυθυμια του για εμενα.Σηκωσα το χερι μου και χαιδεψα τον ομο του ενιωθα την τρεμουλο του κατω απο την παγωμενη παλαμη μου αρχηζα να στρηφογυριζω γυρω του μυριζοντας καθε σημειο αφηνοντας καθε κρυο αγγιγμα μου να τον ανατριχιασει και να ξυπνησει τον ποθο του για εμενα.


Εβλεπα το τερας να μου χαμογελαει γεματο ανυπομονισια για να ικανοποισει τη λαχταρα του.Σταματησα απο πισω του εβαλα τα χερια μου επανω στους ομους του πλησιασα τα χειλη αφηνοντας την ανασα μου να χαιδεψη το λοβο του αυτιο του.

<<Αληθεια Τζασπερ εχεις ποθησει ποτε σου κατι να το λαχταρας αλλα να μην το εχεις;>>τον ρωτησα αφηνοντας ενα σημαδη στην ερωτηση μου το ενιωθα ο φοβος ειχε απλωθει γυρω του γυρω απο το προσωπο του.Εσφηξε τα χερια του σε μπουνιες.


<<Ναι ειχα ποθησει μια γυναικα καποτε αλλα ποτε μου δεν μπορεσα να την εχω για δικη μου γιατ->>η ανασα του κοπηκε σταματωντας τον

<<Γιατι δεν σου ανηκε Τζασπερ>>ολοκληρωσα την προταση του.


<<Ναι>>η φωνη του με κοπο βγηκε απο τα χειλη του.Αφησα το ηχο του γελιου μου να ξεφυγει απο τα χειλη μου.Εσκυψα προς τον λαιμο του ακουσα το αιμα του να καλπαζει μεσα στην φλεβα του να ρεει καυτο μεσα σε αυτο το σωμα γεματο απο ζωη.

Ανοιξα τα χειλη μου και τα δοντια μου πλησιασαν σιγα σιγα προς την πηγη.Ο ηχος απο ενα αερακη που περασε απο διπλα μου με ξυπνησε απο τον ποθο μου για αιμα.Σηκωσα το βλεμμα μου και αφησα να κυλισει προς την κατευθυνση.Τοτε ειδα μια μικροσωμη κοπελα να γρυλυζει χαμηλα μεσα προς εμενα κοιταζωντας το θυμα μου που τον ειχα αιχμαλωτησει στα δεσμα μου.


Τα κοκκινα ματια της φλεγοντουσαν απο θυμο βλεποντας με να κραταω το θυμα μου μεσα στα χερια μου.


<<Αφησε τον>>ακουσα την χαμηλη απειλητικη φωνη της.


Ξεσφυξα τα δαχτυλα μου απο γυρω του και σηκωσα το κεφαλη μου για να την δω η οψη της μου ηταν γνωρημη απο το παρελθον μου.Αυτα τα μαλλια που εβγαιναν προς τα εξω η μικροσκοπικη φυγουρα της που εμιαζε σαν ξωτηκο ολα αυτα μου θυμηζαν την παλια μου φιλη.Αλις;


Ορθανοιξα τα ματια μου αποτομα γεματη εκπληκτη.


<<Αλις;>>την ρωτησα δισταχτικα.Η ψυχρη εκφραση της εσπασε σε μια στγμη κοιταζοντας η μια την αλλη προσπαθοντας να καταλαβουμε το πως βρεθηκαμε εμεις οι δυο σε αυτο το μερος στο κυνηγη μου.


<<Αλις;>>αφησα το θυμα μου.Ο Τζασπερ αφησε την ανασα του να φυγει απο μεσα του και μας κοιταξε και τις δυο.


<<Φυγε και μην μηλισεις σε κανεναν>>σε ενα κλασμα του δευτερολεπτου βρεθηκα μπροστα του και του αρπαξα απο τον λαιμο και τον πεταξα λιγα μετρα απο το μερος που ηταν επεσε επανω στο εδαφος ακουγοντας το σπασημο του χεριου του την ωρα της πρωσης του.


Εριξε μια ματια γεματη τρομο σε εμενα σηκωθηκε με κοπο απο το εδαφος και αρχησε και ετρεχε εξω απο το στενο.


Στραφηκα προς την Αλις που ηταν ετοιμη να μου ορμησει.


<<Μην τον ξανα αγγιξεις>>ουρλιαξε με την κουδουνηστη της φωνη και συρθηκε κατα πανω μου.Η ματια μου επιασε ολες της κηνισεις και μονο στην σκεψη που ειχα για να την αποφυγω βρισκομουνα ηδη επανψ στην σκεπη ενος σπιτιου.


Το σωμα της Αλις σταματησε αποτομα ψαχνοντας με σιγουρα θα ακολουθουσε την μυρωδια μου οπου ειχα αφησει πισω μου.Υψωσε το κεφαλη της και με κοιταξε με μετια γεμετα περιεργια.Ισιωσε το κορμι της σε μια στιγμη αδυναμιας.


Το βλεμμα της περιπλανιοτανε ξανα και ξανα σε καθε γωνια του προσωπου μου δεν θα με αναγνωρηζε αλλα η αναμνησεις της ηταν θαμμενες ακομα στο καινουργιο σωμα της.Κατι την εμποδηζε για μου ορμησει.Το μυαλο μου επεξεργαστηκε το σημειο του λαιμου της ειδα το σημαδη απο την δαγκωματια της ηταν ολο ιδιο με το δικο.Επιασα με τα δαχτυλα μου το σημειο του λαιμου μου αγγιξα το σημαδη θυμηζοντας στον ευατο μου την φωτια που με αλλαζε.


Η Αλις προσπαθουσε να βρει ποια ημουν αισθανομουνα την  φοβια της γυρω της να την κατακλυε εμποδιζοντας της να μου επητηθει.Μια σκεψη περασε απο το μυαλο.Ποιος διαολος θα μπορουσε να της κοψη το νημα της ζωης της μετατρεποντα την σε βρικολακα;
Το σωμα μου μουδιασε σε αυτη την σκεψη.Κατεβηκα απο την σκεπη αθορυβα και την πλησιασα με αργα βηματα.


<<Ιζαμπελλα;>>τα χειλη της κινηθηκαν αργα το ονομα μου αντυχησε στα βαθυ της παγωμενης μου καρδιας αν ημουν ανθρωπος θα αφηνα τα δακρυα να κυλησουν αλλα τωρα το χαμηλο γρυλισμα μου βγηκε απο το στηθος μου.


<<Ιζαμπελλα>>το σωμα της κινηθηκε κατα πανω μου τα σφιχτα της χερια με εκλεισα σε μια αγκαλια.Ενιωσα για πρωτη φορα ενα πονο απο το σφιχτο της κρατημα.
<<Αλις>>ανταπεδωσα την αγκαλια της αλλα αν συνεχηζε εστι θα με εσπαγε στα δυο.


Την εσπρωξα προς τα πισω και επιασα το προσωπο της μεσα στα χερια μου δεν αισθανομουνα το κρυο οπου εχουν η βρικολακες αλλα αντηθετος ηταν ζεστη σαν να τρεχαμε για πολυ ωρα.Κοιταξα τα κοκκινα ματια της που προδιδαν εναν απεραντο πονο τι της ειχε συνβει κατα την εξαφανηση μου.


<<Νομηζα οτι ειχες πεθανει>>μου ψυθηρισε με σπασμενη φωνη.Κουνησα το κεφαλη μου αρντητικα χαμηλονοντας το.


<<Οχι Αλις δεν ειχα πεθανει εγω ιδια ειχα σχεδιασει το θανατο μου>>οσο προφερα τα λογια η εικονα εκεινην την ημερας που εσχιζα σε πολλα σημεια το φορεμα μου και διπλα μου να εχω το νεκρο ζωο που ειχε απομεινη το αιμα του και κυλουσε επανω μου το ειχα πασαλειψη επανω στο φορεμα μου και τοτε τον ειχα δει που με παρακολουθουσε απο ενα δεντρο αμηλιτος.


Ειχα σηκωθει σιγα σιγα και χωρις να κοιταω το φορεμα μου το ειχα πεταξει το ποταμη.Το μονο που ειχα κρατησει απο εκεινη την ημερα ηταν τα λογια του που μου ψυθηριζε οταν παρακολουθουσε το φορεμα να το παρεσερνει με ορμη το νευρα του νερου.


"Τωρα αρχηζει η ζωη σου μετα το θανατο σου"


Ανοικα τα ματα μου αποτομα επηστρεφοντας την παργματηκοτιτα της στιγμη που βιωνα τωρα.


<<Αλις ποιος σε αλλαξε;>>αυτοματος σηκωσα το βλεμμα μου αντικριζοντας την.


<<Δεν θυμαμαι καθαρα το μονο που ενιωθα ηταν να καιγομαι οταν ενιωθα να συνερχομαι δεν ημουν πια εγω ειχα χασει πια τα παντα γυρω μου εσυ ομως πως εγινες βρικολακας γιατι δεν ζητησες βοηθεια απο την Ροζαλι απο εμενα;>>ο πανικος καλυψε το ουρλιαχτο της που ηταν ετοιμος να βγει απο μεσα της.


<<Ημουν ακομα νεα αν σε εβλεπα θα σκεφτομουνα μονο  την διψα μου τωρα->>


<<Γιατι πηγες κανεις κακο στον Τζασπερ μου πως μπορεσες δεν σκεφτηκες ποτε σου οτι->>


<<Αλις ποτε μου δεν ειχα δοκιμασει ανθρωπινο αιμα μοναχα μια φορα απο αυτον που με ειχε αλλαξει δεν τολμουσα να πλησιασω ανθρωπο πιστευοντας οτι ειμαι τερας και ακομα το πιστευω απλως σημερα ενιωσα μεγαλη αναγκη να γευτω να δω αν ειναι δυνατο σαν το αιμα τον ζωων>>το αδυναμο γελιο μου ξεφυγε απο τα χειλη μου. 


<<Πινεις αιμα ζωων;>>ρωτησε γεματη αιδια στην φωνη της.


<<Ναι Αλις απο την αρχη την αλλαγης μου>>ενιωσα αμεσως διαφορετικη,ξεχωριστη απο το ειδος μου ειμασταν φτιαγμενη να ρουφανε την ζωη μεσα απο εναν ζωντανο οργανισμο να παιρνουμε αυτο που θελουμε χωρις να σκεφτομαστε τις συνεπιες μας.Εγω παντα πιστευα πως μετα απο την αρχη στην ζωη μου ημουν κατα καποιον τροπο ξεχωτιστη μπορουσα να αισθανομαι τον φοβο που προκαλουσα στο ανθρωπηνο ειδος αλλα και να τους γοητευω.


<<Πως μπορεσες;>>η φωνη της Αλις με ξυπνησε απο την σκεψεις μου.


<<Απλα δεν μπορουσα Αλις>>ανασηκωσα τους ομους μους αδιαφορα.


<<Και για αυτο εχεις το χρυσαφενιο χρωμα στα ματια σου>>αναφωνησε γεματη δυσπιστια.


Ξαφνηκα οι ηχοι και η ανθρωπινη μυρωδια εσχισαν την προσοχη μου απο την Αλις μυρησα φωτιες και ομιλιες απο μακρια.Η Αλις ηταν νεα και η προσοχη της αποσποταν ευκολα.Μπορουσα να ακουσω καθε ψυθηρο απο τους ανθρωπους.


<<Ειναι δυο γυναικες και μια μαλιστα πολυ δυνατη πρωτη φορα βλεπω μια τετια γυναικα η αλλη εχει ενα περιεργο χρωμα στα ματια της ειναι κοκκινα σαν το αιμα>>τον ακουσα να λεει ενας αντρας αισθανομουνα απειλη.


<<Αλις πρεπει να φυγουμε απο εδω τωρα>>της ψυθηρισα.


<<Γιατι τι->>τοτε ειδε το σκοταδη ξαφνηκα να φωτηζεται απο της φωτιες αντανακλοντας τις σκιες τον ανθροπων.Μυρισα το απο μακρια  την μυρωδια που λαχταρουσα ο ξερος λαιμο μου καιγοτανε σε σημειο να ξεχασω την λογικη μου και τον κυνδηνο που βρισκομασταν.Η Αλις ειχε μεινη παγωμενη δεν θα συνγκρατιοτανε.


Την αρπαξα το χερι και χωρις να σκεφτω τιποτα αλλο εκτος απο την ασφαλεια της μυστηκοτιτας του ειδους μου εξαφανηστηκαμε απο το στενο περνωντας πανω απο τις σκεπες σαν δυο φαντασματα.


                                                   ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~


Το ενστικτο μου με οδηγουσε προς την εξοδο του χωριο οι ανθρωποι δεν ειχαν αντιληφθει την διαφυγη μας απο το στενο.Οι εικονες περασαν σε δευτερολεπτα μεσα απο το μυαλο μου ημουν ετοιμη να ξεπερασω τα ορια του εαυτο μου δεν ημουν εγω αυτη που δηψαγε για αιμα αλλα το τερας που κρατουσα φυλακησμενο μεσα μου για χρονια.
Ακουσα απο διπλα μου την Αλις να τρεχει  αφηνοντας το χερη της που κρατουσα.Το τρεξημο της πηγαινε εξισου συνχρονος με το δικο μου ειχαμε τον ιδιο βημα σε καθε κινηση που εκανε ηταν πολυ προσεχτηκι την παρατηρουσα στο σωμα.Ηταν πολυ ευεληκτη σε καθε κινηση της προσεχε παντα δεν αφηνε την αισθηση της ελεθευρη.


Μειωσα το ρυθμο του τρεξηματος οσπου αρχηζα να περπαταω η προσοχη της Αλις ηταν αποσχολημενη στην διαφυγη της.


<<Αλις>>την φωναξα μολις με ακουσε  αλλαξε πορεια και σε ενα κλασμα του δευτερολεπτου ηταν μπροστα μου.


<<Μας κυνηυγανε ακομα;>>ειπε κοιζοντας γυρω της.


Η ερωτηση της ηταν πολυ αστεια δεν ηξερα τα πλεονεκτηματα ενος βρικολακα ηταν ακομα νεα.Αρχησα να ξεσπαω σε γελια χωρις το γελιο μου σε συνδιασμο την κουδουνηστι μου φωνη εβγαινε στα μεταλληκος ηχος.


<<Που ειναι το αστειο Μπελλα;>>την ακουσα να λεει.


<<Ειναι οτι οι ανθρωποι δεν καταλαβαινουν οτι ειχαμε ηδη φυγευ προτου καν να μας δουν>>της ειπα με κοπο μεσα απο τα γελια μου.


Ακουσα να ξεφυσαει αυτο η χειρονομια μου θυμησει οταν θυμωνε οταν εκανε κατι αστειο.Σταματησα να γελαω και κοιταξα προς τα βορεια.


<<Εισαι η ιδια η Αλις που ηξερα και πριν πενηντα χρονια>>εβαλα τα χερια μου επανω στους ομους της.Ενιωσα τον πονο μεσα της και μο στο αγγιγμα μου μου.


<<Και ομως δεν θα ξανα νιωσω ανθωρωπινη>>μου ψυθηρισε χαμηλοφωνα.Εσφιξα τα χειλη μου και σχηματηστικαν σε μια λεπτη γραμμη.Ακομα δεν το χωρουσε η συνειδηση πως ενας ανθρωπος που αγαπουσε αποκλειστηκε σε μια ζωη χωρης γυρησμο.Ηταν σαν οι επυθυμιες μου να πραγματοπιουνται ολο αυτο ηταν αδυνατον.


Υψωσα το βλεμμα μου προς τον ουρανο το σκοταδη σιγα σιγα αρχηζε να ξεθωριαζει και οι ηλιαχτηδες του ηλιου αρχηζαν να τρυπανε το μαυρο πεπλο του ουρανου.


<<Ακολουθαμε>>της ψυθηρισα ηθελα να ξεχασει τον πονο που ενιωθε.Με μια κινηση μου με ενα βημα μου αρχηζα παλι να τρεχω μεσα απο τα δεντα οι ηλιαχτηδες του ηλιου ξετρυπωναν απο τα δεντρα.Σιγα σιγα τα δεντρα λιγοστευαν και ειδα στο βαθος το κενο απο πισω μου ακουσα την Αλις να τρεχει με για να με ξεπαρασει.Περασε απο διπλα μου με και εφτασε πρωτη στο βαθος του κενου.


Οι χρυσες ηλιαχτηδες ρηχτηκαν επανω στο προσωπο μου και τα μιρκα ρουμπινι διαμαντιας ελμψαν.Σταματησα λιγο πριν  φτασω στο βαθος και τοτε ειδα τον ηλιο να ενφανηζεται απο την θαλασσα κανοντας τα χρωματα να αλλαξουν ριζηκα το απαλο πορτοκαλη ζωγραφηστικε στον ουρανο οι ηλιαχτηδες αμεσως χαθηκαν επανω στην ομορφια της επηδερμηδας μας.


Η Αλις γυρησε και με κοιταξε γεματη αγαπη.


<<Μπελλα ειναι υπεροχο>>μου ψυθηρισε.


<<Ναι πραγματη λιγο πριν ανεβει ο ηλιος παντα απολαμβανω την μαγεια της ζωης>>πηγε να πει κατι αλλα δεν εκλεισε τα χειλη της.


<<Ισως μπορει να ειμαι καταραμενη αλλα εχουμε ακομα ελπηδες Αλις για την ζωη που μας περημενε εκει.Εχουμε η μια την αλλη>>ενιωσα εκεινη την στιγμη μια μικρη ελπηδα να φωλιαζει μεσα στην αψυχη καρδια μου μια ελπηδα που μου ελεγε οτι η ακομα η ζωη δεν εχει αρχησει για εμενα.


Κοιταξα τον ηλιο που χαιδευε το αψυχο σωμα μου.Και ναι ισως να μην ημουν κανενα τερας η ο θανατος που αφαιρει τις ζωες τον ανθροπων.


Ηξερα ποια ημουν πραγματικα ειμαι η Ιζαμπελλα Σουαν και τιποτα δεν θα αλλαζε το τι πραγματικα ειμαι το μονο που ηξερα ειναι ηταν ενα οτι ακομα μπορουσα ελπηζω σε μια ζωη που ηθελα.Τωρα ενιωθα που πραγματηκα ανηκα η θεση μου ηταν στο μερος οπου ταιριαζα καπου οπου μπορουσα να ημουνα ελεθευρη. 

7-Μουσηκο Κομματι-Love is Forever Part 2

Kεφαλαιο 1ο

Κανένας αποχαιρετισμός στον κόσμο δεν είναι τόσο βαρύς, όσο ο αποχαιρετισμός της δύναμης της εξουσίας.

Ταλεϋράνδος, 1754-1838, Γάλλος διπλωμάτης

1ο Κεφαλαιο

'Η Αρχη στην Ζωη'

Ιζαμπελλα 

1900-Λονδινο.

Βηματουσα με βηματα αργα προσεχοντας παντα να μην σκονταψω στο ισιομα.Ανεβασα το βλεμμα μου στο φεγγαρη που αστραφτε μεσα στην παγωμενη νυχτα του χειμωνα το βλεμμα μου ηταν χαμενο στην ομορφια την νυχτας ημουν απλα μαγεμενη απο την ομορφια του φεγγαριου.Παντα λατρευα την νυχτα να κοιταζω το φεγγαρη και τα μικρα αστρα που τρεμοπαιζαν στο μαυρο πεπλο της σκοτεινης νυχτας.


Για μια στιγμη φανταστηκα να ημουν μερος αυτου το ουρανου  να ημουν στολιδη της νυχτας να ανηκω καπου.Χαμηλωσα το βλεμμα μου και αρχηζα να περπαταω ξανα προς το σπιτι οπου περημενε η αδερφη μου με μεγαλη ανυπομονισια ειχα να την δω εναν ολοκληρο χρονο μετα απο το γαμος με της με τον Εμετ.


Επιασα το φορεμα μου στις χουφτες τον χεριον μου και αρχηζα να τρεχω μεσα στην μαυτο σκοταδη οπου το αχνο φως του σεληνωφους απλωνοτανε στο χλομο προσωπο μου.Περασα απο το κεντρηκο δρομο οπου δεν υπερχη κανεναν εκεινη την ωρα.Ακουσα ξαφνηκα τον ηχο του καμπαναριου να χτυπαει.Σηκωσα το βλεμμα μου προς τον ηχο του καμπαναριου και ειδα οτι η ωρα ηταν περασμενη.



Ειχα ηδη αρχηζει για το δειπνο.Αφησα το βλεμμα μου να πεσει κατω και βηματησα γρηγορα προς το στενο αλλα κατι μου τραβηξε την προσοχη.Σταματησα αμεσως εχοντας το βλεμμα μου προς μια μαυρη φιγουρα που ηταν κρυμμενη μεσα στο σκοτεινο στενο.
 Προσπαθησα να μην δειξω τον φοβο που ηταν ζωγραφησμενος το προσωπο μου.



<<Μια πανεμορφη κοπελα δεν κανει να γυρηζει μεσα στην νυχτα>>ακουσα την φωνη οπου οδηγουσε προς το στενο.Εσφιξα τα δαχτυλα μου μεσα στο φερεμα μου.


<<Δεν εχει σημασια αν ειμαι κοπελα η οχι ξερω να προσταυτευω τον εαυτο μου>>μα τι καθομουνα και ελεγα δεν ηξερα καν τι προθεσεις εχει αυτο οπου μου μηλουσε χωρις καν να με ξερει ηταν σαν να με ειχε προσεξει απο την στιγμη οπου ειχα φυγει απο το σπιτι της Αλις.



<<Ισως να εχεις δικιο αλλα δεν εχεις ακουσει φημες οτι εξαφανηζονται ανθρωποι>>εκανα μερηκα βηματα προς τα πισω χωρις να σκεφτω τι ηθελε απο εμενα.


<<Ναι το εχω ακουσει αλλα τι σημασια εχει αυτο δεν σας ξερω για αυτο θα ηθελα->>τον ειδα που εκανε μερηκα βηματα μακρια απο το σκοταδη.Ειδα την μορφη μεσα στο αχνο φως του φεγγραριου.Το προσωπο του ηταν χλομο σαν το χιονι και τα μαλλα του ηταν σε χαλκηνι αποχρωση αυτο ομως που μου τραβηξε την προσοχη ηταν τα χρυσαφενια ματια του που ξεχωρηζαν απο την χλομαδα του προσωπου του.



<<Εχει σημασια αγαπητη μου καθε ανθρωπος θα φοβοτανε εναν δαιμονα της νυχτας>>δεν καταλαβαινα τι εννουσε οταν ελεγε δαιμονας της νυχτας.Απο της φημες οπου ακουγα ηταν οτι εβρισκαν πτωματα γυναικων στραγκησμενες απο αιμα ολοι πιστευαν πως καποιος μανιακος δολοφονος θα τομλουσε να κανει κατι αποτροπαιο οπως αυτο.


<<Δεν καταλαβαινω τη θελετε να πειτε με συνχωρειτε αλλα πρεπει να γυρησω στο σπιτι μου>>εκανα στροφη και γυρησα ξανα πισω αλλα ενα αερακη περασε απο διπλα μου και ο  αντρας ενφανηστηκε ξαφνηκα μπροστα μου.Πως μπορουσε να φτασει μεσα σε λιγα δευτερολεπτα μπροστα μου;


<<Δεν το νομηζω γλυκια οτι θα γυρησεις ξανα εκει οπου ανηκεις>>μου ψυθηρισε ενω με πλησιαζε.Σε καθε βημα που εκανε ολο ενα και πιο κοντα μου ακουγα την καρδια μου να χτυπαει μεσα στο στηθος μου,ενωιθα την αδερναληνη να κυλαει μεσα στης φλεβες μου.


<<Ακομα δεν μπορω να καταλαβω τι θελετε να πειτε>>η φωνη μου ετρεμε ενω το μυαλο μου πηγαινε στις φημες της πολης που εκαναν του ανθρωπους να κλεινονται μεσα στα σπιτια τους και μονο την ημερα εβγαιναν.


<<Θα καταλαβει συντομα>>δεν θα αφηνα να με ακουμπησει ουτε εκατοστο του κορμιου μου.Εβαλα το χερι μου στο λαιμο μου ψαχνοντας τον σταυρο οπου ειχα βαλει.Το κρατησα σφιχτα μεσα στη παλαμη μου κοιτοντας τον αντρα που ηταν ετοιμος να χημηξει επανω μου.


<<Δεν θελω να καταλαβω τιποτα>>ενα χαμογελω σχηματηστηκε στα χειλη του την ωρα οπου κρατουσα τον σταυρο σφιχτα μεσα στο χερι μου.


<<Αυτο δεν θα σε βοηθησει σε τιποτα Ιζαμπελλα>>πως ηξερε το ονομα μου.Σε ενα κλασμα του δευτερολεπτου ηρθε μπροστα μου το προσωπο μου απειχε μερηκα εκατοστα απο το δικο του.


Το χερι του τυληχτηκε σφιχτα γυρω απο την μεσι μου αφηνοντας το χερι μου απο το σταυρο να πεσει.Πλησιασε τα χειλη του προς το δικα μου αλλα κατι μου ελεγε οτι δεν ηθελε να κανει αυτο.Εβαλε το παγωμενο χερι του στα μαλλια μου τραβοντας τα ελαφρα πισω.


Ο λαιμος που αποκαλυφτηκε μπροστα του χαμηλωσε τα χειλη του και τοτε ενιωσα τα ατσαλινα δοντια του  να σχηζουν την σαρκα μου.Ενιωθα το αιμα μου να χυνεται εξω απο τα χειλη του.Ο πονος ηταν οξυς παρυλιοντας το κορμι μου κονοντας το να παγωσει.


Εσφιξα τα ματια μου και αφησα τα χειλη μου να βγαλουν την κραυγη μου που συνγκρατουσα απο την αρχη.Τα δοντια του ειχαν κολλησει επανω στο λαιμο μου ρουφοντας καθε σταγονα του αιματος μου.Εσφιξε το χερι ακομα πιο που γυρω απο την μεσι μου αυτοματος ακουσα και κατι να σπαει τοτε ο πονος με καθηλωσε με πηρε μαζι του στο ταξηδη του θανατου μου.Ανοιξα τα ματια μου βλεποντας για τελευταια φορα το ασημενιο φεγγαρη που συντομα θα γινομουν μερος αυτου του ουρανο.


Η καρδια μου αφησε το τελευταιο χτυπος της η ανασα μου βγηκε με κοπο απο τα χειλη μου και τοτε το σωμα μου μετατραπηκε σε ενα αδειο κουφαρη.


                                                           
                                                     *~*~*~*~*~*~*~*~*




Ακουγα μια απομακρυσμενη φωνη να με φωναζει μεσα απο το μακρυ τουνελ οπου βρισκομουνα.Προσπαθουσα να τρεξω προς την φωνη αλλα σε καθε βημα που εκανα χανοτανε.Ξαφνηκα το σωμα μου πηρε ξανα ζωη.

Ενιωσα κατι υργο στα χειλη μου να κυλαει σαν μια γευση μεταλληκι μυρισα το υγρο ηταν σαν  αιμα αλλα το λαχταρουσα απεγνωσμενα ολο μου το σωμα.Ανοιξα τα ματια μου προσπαθοντας να καταλαβω το τι ειχε συνβει δεν ειχα πεθανει;Εσχισα με τα δοντια μου το λαιμο του και αρχησα με μανια να ρουφαω το αιμα του.Καθε σημειο του σωματος μου γινοτανε με καποιο τροπο να ζωντανευει το καυτο αιμα του  κυλουσε μεσα στις φλεβες μου ο χτυπος της καρδια μου ειχε σταματησει ηταν νερκη το ενιωθα.


Ολο μου το σωμα ειχε γινει αναγνωρηστο ενιωθα καθε αρκη του κορμιου μου να αλλαζει καθε ανασα που επαιρνα καθε σταγονα απο το αιμα που επινα με αλλαζε σε κατι που δεν ηξερα ο λαιμος μου καιγοτανε το σωμα μου ειχε αλλαξει.Ενιωθα την δυναμη μου να μεγαλωνει καθως επινα το αιμα του.


Σταματησα να πινω και απομακρυνα τα δοντια μου απο την σχησμενη σαρκα του λαιμου του.Ακουμπησα τα δαχτυλα μου επανω στα χειλη μου και ενιωσα το αιμα πηρα τα δαχτυλα απο τα χειλη μου και τα κοιταξα.Το αιμα ηταν κοκκινο σηκωσα το βλεμμα μου προς το αντρα οπου ειχε σηκωθει και με κοιτουσε.



<<Τι μου εκανες>>εβγαλα μια κραυγη γεματη πανικο.Επιασα το λαιμο μου αυτοματος το δαγκωμα  του ειχε υπουλοθει.Το μυαλο μου ειχε πηγε στην τελευταια φορα οπου ακουγα την καρδια μου να χτυπαει.


Προσπαθησα να αφησω τα δακρυα να κυλισουν αλλα δεν αισθανθηκα την υγρασια στα ματια μου ακουσα ενα χαμηλο γρυλισμα να βγανει απο το στηθος μου προς τα χειλη μου.Κρατησα με την παλαμη μου το στομα μου αφηνοντας το γρυλισμα να χαθει μεσα στο αγνωστο σωμα οπου ημουνα.


Πηγα να σηκωθω αλλα ηδη βρισκομουνα ορθια σαν αυτο που σκεφτομουνα να ειχε γινει ηδη.


<<Τι ειμαι;>>αρχηζα να φωναζω κοιταζοντας τον.Η ψυχρη μασκα του δεν εσπαγε καθο ολου την διαρκεια που επινα το αιμα του.Ξαφνηκα ενιωσα ενα καψημο στο λαιμο μου.Πως μπορουσα να συνεβαινε αυτο;Ο χτυπος της καρδιας μου ηταν νεκρος μεσα σε ενα νεκρο σωμα.


<<Εγινες αυτο που ειμαι και εγω βρικολακας>>ειπε την τελευταια λεξη κλονιζοντας το μυαλο μου.


<<Δεν μπορει>>γυρισα και κοιταξω το μερος οπου βρισκομασταν ειμασταν σε ενα σκοτεινο δωματιο χωρις κανενα φως να διαπερνα την πορτα η τις κουρτινες.


<<Ιζαμπελλα>>το βλεμμα μου επιασε την γρηγορη κινηση του σταθηκε μπροστα μου και με επιασε απο το προσωπο μου.


<<Πως μπορεσες να μου το κανεις αυτο δεν ειναι αληθεια εχασα τα παντα δεν εχω->>


<<Εχεις εμενα>>με διεκοψε σπαζοντας την μασκα του προσωπο του ενφανηζοντας την απογνωση του.


Τον εσπρωξα και βρεθηκα κολλημενη στον τειχο.Ενιωθα καθε αιδια για την ιδια μου την υπαρξη για την ζωη μου που ειχε καταστραφει.


Η ματια μου περασε απο πανω και σταθηκε απεναντη στο καθρεφτη.Ειδα το ειδωλο μου.Το προσωπο μου τα ματια μου ειχαν χασει την σοκολατενια αποχρωση της τους και στην θεση του υπηρχε κατι ξενο μια κοκκινη αποχρωση.Το προσωπο μου ηταν πιο λειο η μυτη μου πιο ισια και το δερμα μου ηταν λευκο σαν χιονη.


Ο αντρας γυρησε τρος το καθρεφτη κοιταζοντας το ειδωλο του και το δικο μου.Η οραση μου ειχε αλλαξει μπορουσα να ξεχωρηζω καθε μοριο σκονης που ηταν στο δωματιο μπορουσα να δω ακομα και την πιο μοκρη πιτσιλια αιματος στο φορεμα μου.Το φορεμα μου ειχε γεμησει παντου απο σταγονες αιματος.


Απλωσα το χερι μου προς το προσωπο μου και ενιωσα μια ευχαρηστη ζεστη στα χειλη μου.Εκλεισα τα ματια μου και γευτηκα την γευση του αιματος οπου ειχε απομεινη στις ακρες τον δαχτυλων μου.


Το καψημο ειχε αυξηθει το μονο σημειο οπου καιγομουνα ηταν ο λαιμος μου ηθελα αιμα.Δηψουσα για αιμα απεγνωσμενα.


Ανοιξα τα βλεφαρα μου και ειδα το προσωπο του να απεχει λιγα εκατοστα απο το δικο μου.


<<Δηψας;>>με ρωτησε επιασε τα δαχτυλα μου και με την ακρη της γλωσσα τους αφησε  να διατρεξει επανω τους.Εγλειψε το αιμα οπου ειχα προσεχτηκα αφηνοντας τα δοντια του να περνανε ξυστα απο την επιδερμηδα μου.Αυτη η αισθηση γενουσε μεσα μου ενα ποθο χωρις ορια.Εκλεισα τα βλεφερα μου αφηνοντας να βγει μια κραυγη να ξεφυγει απο τα χειλη μου.


<<Ιζαμπελλα>>Ακουσα τον ηχο του ονοματος μου μεσα απο τα χειλη του.Χωρις να χασω ευκαιρια χαμηλωσα τα χειλη μου και τα κολλησα βιαια επανω στα δικα του.

                                                      

                                                        *~*~*~*~*~*~*~*~*~*

1950.

Ανοιξα τα ματια μου αφηνοντας την αναμνηση να χαθει απο μπροστα μου ακομα με κυνηγουσε αυτη αγαπη παρα το περασμα των χρονων με ειχε φυλακησει την ζωη μου την καρδια μου.Στιριχτηκα στον αγκωνα μου και κοιταξα περα δασος αφηνοντας το βλεμμα μου  να χαθει στην ομορφια του.Το καψημο ειχε γινει υποδηνο εδω και λιγες ημερες την τευλευταια φορα που ειχα κυνηγειση ηταν ενα κοπαδη απο ελαφια.


Ποτε απο την αρχη της μεταμορφοσης μου δεν ειχα αγγιξει ανθροπω παρα την πιεσε του Εντουαρντ να πιω το αιμα του οσο και να το λαχταρουσα δεν θα αφηνα το τερας μεσα μου να ερθει στην επηφανεια να αφαιρεσει μια ζωη.Αυτο ειχε συνβει σε εμενα πριν πενηντα χρονια η μοιρα ειχε ορησει το δρομο της ζωης μου.


Δεν θα ορηζα εγω το δρομο καποιου ικανοποιοντας την διψα μου μονο.Προτημουσα να πινω αιμα ζωων αυτο με κρατουσε δυνατη για να ειμαι κοντα τους απο αποσταση.Ειχα περιορησει την διψα μου απο την αρχη της ζωης μου.



Πως θα τολμουσε καποιος να πληγωσει εναν ανθρωπο χωρις λογο παρα μονο να ικανοποιοιση την αναγκη του.Ποτε μου δεν ειχα τολμησει να αγγιξω καποιον αν το εκανα θα εχανα τον ελεγχο του ευατο μου.Μισουσα ηδη την υπαρξη μου την ζωη μου οπου ειχε καταστρεψει.Σε ενα κλασμα του δευτερολεπτου σηκωθηκα και βηματησα προς το γκρεμο.Ο ηλιος διαπερνουσε τα φυλλωματα των δεντρων.Μερηκες αχτηνες του επεσαν επανω στην ψυχρο προσωπο μου κανοντας το να λαμψη.


Εκλεισα τα ματια μου και επηκεντρωθηκα στον ηχο του δασους.Καθε ηχος απο βηματα ζωου τρεχουν μεσα στο πυκνο δασος.Καθε μυρωδια απο γρασσο απο λουλουδι ηταν στο επικεντρω της προσοχης μου.


Ενας ηχος ξεχωρησε αναμεσα στους πολους το αιμα του παλεβοτανε μεσα του ο χτυπος της καρδιας του χτυπουσε ζαντανος οπου χτυπουσε και η δικη καποτε.Αφησα το ενστικτο μου ελεθευρο και αφεθηκα στην δηψα μου.Το καψημο εγινε σαν πυρα αρχηζα να τρεχω αναμεσα στα δεντρα η αναπνοη μου ηταν αργη μεσα στο στηθος μου.


Το ελαφη ειχε καταλαβει τον κυνδηνο οπου ημουν εγω.Αρχηζε και ετρεχε προς τα δυτηκα δεν θα το αφηνα.Γυρισα το βλεμμα μου προς τα αριστερα και το βρηκα να τρεχει λιγα μετρα πιο δηπλα μου.Ενα χαμογελω σχηματηστηκε στα χειλη μου φανερωνοντας τα ατσαλινια δοντια μου.


Επυταχηνα τον ρυθμο του τρεξηματος μου και αρχηζα να τρεχω προς το μερος του.Το ελαφη πηδηξε ενα πεσμενο κορμο χωρις να χασω την ευκαιρια εβαλα ελαχηστη δυναμη στο δεξη μου ποδι και πηδηξα απο πανω του.Το εκλεισα τα χερια μου σφιγκοντας του το ελαφη αρχηζε να παλευει μεσα στην σφιχτη μου αγκαλια.


Ανοιξα τα χειλη μου και με ενα σχησιμο του λαιμου του τα εβαλα επανω στην αρτηρια του ομου το αιμα του κυλουσε καυτο απο κατω.Ενιωσα την ζεστασια να κυλαει μεσα μου το ελαφη αρχηζε να παλευει ακομα πιο πολυ μεσα στην σφηχτη μου αγκαλια.


Η ζεστασια του αιματο το ενιωθα ακομα και στης ακρες τον δαχτυλων μου.Ο παλμος του αρχηζε να μειονεται ρουφηξα λιγο ακομα και ο χτυπος του σταματησε.Αφησα το κουφαρη να πεσει απο τα χερια μου.Σκουπισα το αιμα απο τα χειλη μου και κοιταξα το νεκρο ζωο.


Εσκυψα προς αυτο.


<<Σε ευχαρηστω>>η κουδουνηστη μου φωνη εσπασε.Σηκωθηκα απο το νεκρο ζωο και κοιταξα προς τον νοτο.Πηρα μια βαθια ανασα και αρχηζα να τρεχω μεσα στα δεντρα αφηνοντας πισω αλλη μια νεκρη ζωη οπου ειχα αφαιρεσει.


Ισως να ημουν ακομα η Ιζαμπελλα οπου ημουν καποτε και οχι το τερας οπου μου ειχε αλλαξει εκεινος χωρης την θεληση μου.




Αφησα αυτη την σκεψη και χαθηκα προς εναν αγνωστο προριοσμο.

Kεφαλαιο 7ο

7ο Κεφαλαιο

'Επικινδυνες Αποφασεις'

1917-Λονδινο

Μπελλα

Ακομα μπορουσα να γευτω την γευση τον χειλιον του επανω στα χειλη μου εκλεινα τα ματια μου και εφερνα στο μυαλο μου της ξεχασμενες αναμνησεις του παρελθοντος μου.Καποτε ημουν η πριγκιππισα του που ζουσα σε αυτο το καστρο αλλα παντα φοβομουνα αποδεχτω το παρελθον μου πως ημουν καποτε μαζι του.Αγαπουσα τον Στεφαν καθε λεπτο που τον σκεφτομουνα αλλα παντα οταν εφερνα στον νου μου τον Εντουαρντ καλυπτε το κενο.Ειχε αλλαξει τοσα πολλα μεσα μου σε ενα μικρο χρονιακο διαστημα.Η παραμονη μου στο καστρο ξεθαβε της αναμνησεις μας που ειχαμε βιωσει.


Σηκωσα το βλεμμα μου απο το φαγητο που ειχε μεινη αγγιχτο ολη αυτη την στιγμη που εκανα μια αναδρομη στης περασμενες ημερες.Δεν ειχα την διαθεση να μηλισω να καθησω να ονειρευομαι τον Στεφαν.Ολα αυτα που ειχαν εξαντλησει καθε λεπτο η καρδια μου ειχε αρκετο βαρος για να αντεξει και αλλο.


Το κρυο αγγιγμα του με επανεφερε στην πραγματηκοτιτα.


<<Ιζαμπελλα εισαι καλα απο την ωρα που εχουμε καθησει δεν εχεις αγγιξει το φαγητο σου>>η ανυσηχη φωνη του μου προκαλουσε μια πικρη γευση στα χειλη μου.Απομακρυνα το χερι μου που ακουμπουσε το δικο μου και τα εβαλε επανω στα ποδια μου.Κοιταξα για αλλη μια φορα το φαγητο μου και επειτα εκεινον.


<<Μην ανυσειχης ειμαι καλα>>του απαντησα μια αδυναμη φωνη που προδιδε την κατασταση οπου βρισκομουνα.Ειδα στο προσωπο του οτι δεν φανηκε να πειθητε απο τα ψεμα μου.


<<Ιζαμπελλα σε ξερω καλα,ξερω ποτε εισαι χαρουμενη και ποτε λυπυμενη τι εχεις;>>χαμηλωσα το βλεμμα μου και κοιταζοντας το μαντιλη οπου ειχα απλωσει στα ποδια μου για το φαγητο.


<<Δεν ξερω αν μπορεις να με καταλαβεις>>του απαντησα χωρις να ριξω ουτε μια ματια στο προσωπο του.


<<Και ομως μπορω Ιζαμπελλα σε νιωθω πως εισαι αυτη την στιγμη αλλα δεν με βοηθας αν δεν μου μηλισεις>>ο τονος του ανεβηκε στο τελος θα εχανε την υπομονη του.Πηρα μια βαθια ανασα και αφησα τον αερα να βγει απο τα χειλη μου.


Ακουμπησα τα χερια μου επανω στο τραπεζη και στυλωσα το βλεμμα μου στο πινακα οπου βρισκοτανε επανω απο το τζακη.Το ειδωλο μου στο πινακα φανερωνε την ευτιχια που ειχα.


<<Νομηζω οτι χρειαζομαι λιγο χρονο->>ενιωθα την ανασα μου να κοβετε στα δυο.Σηκωθηκε απο την θεση του και εσκυψε κοντα μου.


<<Οτι θελεις θα το εχεις Ιζαμπελλα την αγαπη μου,την καρδια μου ολα αυτα σου ανηκουν αγαπη μου>>επιασε το χερι μου και χαμηλωσε τα χειλη του και αφησε ενα φιλι ακριβως επανω στην φλεβα του καρπου μου.Η αισθηση τον χειλιον του μου ξυπνουσε εναν προτωγνωρο ποθο απο τον παρελθον.Προσπαθησα να κρατησω κρυμενο τον ποθο μου για εκεινον.


<<Δεν ειναι αυτο τα εχω ηδη απλως χρειαζομαι λιγο χρονο μια μικρη δοση ελεθευριας που μου εχεις στερησει>>προσπαθησα να του το πω οσο πιο μαλακα μπορουσα χωρις να τον ταραξω και να ξυπνησω την αλλη πλευρα του ευατο του.Αφησε το χερι μου και εφυγε απο κοντα μου γυρηζοντας την πλατη του προς εμενα.Ειδα τους ομους που ανεβοκατεβενανε και ο ηχος της ανασας του να σπαει την καρδια μου.



<<Εχεις οσα θελεις Ιζαμπελλα ακομα και ο θνητος θα ποθουσε την ζωη αυτη που εχεις εσυ και μου ζητας αυτο λιγη ελεθευρια>>η βελουδινη φωνη του ειχε σπασει.


<<Δεν εχει να κανει με αυτο Εντουαρντ,σου ζηταω απεγνωσμενα να με αφησεις να βγω λιγο πιο εξω απο το καστρο σε παρακαλω>>η αγανακτηση μου ειχε ηρθει στην επηφανεια.Σηκωθηκα απο την θεση μου και τον πλησιασα.


<<Σε παρακαλω>>του ειπα εχοντας την αισθηση οτι θα μου αρνιοτανε αυτο που ηθελα τοσο πολυ.

Χωρις να το καταλαβω γυρησε με μια κινηση και βρηθηκαμε προσωπο με προσωπο.


<<Και τι θελεις να κανεις εξω απο το καστρο να συναντησεις τον αγαπημενο σου Στεφαν ακομα νιωθεις αισθηματα για αυτον τον αχρηστο>>τα χερια του σφιχτηκαν γυρω απο τους ομους μου προλακοντας με ενα μικρο πονο.Εσφιξα τα χειλη μου δεν ηθελα σε καμια περηπτωση να του το πω απλως ηθελα να βεβαιωθω οτι οι ανθρωποι οπου ειχα αφησει πισω μου οτι θα ειναι καλα.Ακομα και απο μακρια να τους εβλεπα ηθελα να ημουνα βεβαιει για αυτο.




<<Απαντησε μου Ιζαμπελλα>>με ταρακουνησε για αλλη μια φορα χωρις να του δωσω απαντηση.


<<Ναι>>χαμηλωσα το βλεμμα μου.Ακουσα το γρυλισμα του που φουντονε μεσα στο στηθος του.


<<Δεν θα επητρεψω να τον δεις εχεις τον λογο μου Ιζαμπελλα>>τα σκληρα λογια του με εφεραν στην κατασταση οπου ειμασταν πριν.


<<Κανεις δεν μπορει να με εμποδισει να το δω οταν αγαπας δεν->>


<<Σταματα σταματα μην το πεις μην πεις οτι τον αγαπας Ιζαμπελλα εγω ημουνα αυτος που σε εκανε ερωτα που σου εμαθε να αγαπας μονο εμενα.Ησουνα δικη μου και θα εισαι>>ειπε την καθε λεξη τονιζοντας την.Τα δακρυα κυλισαν απο τα μαγουλα μου ακουγοντας τα λογια του πως μπορουσε να με διαλυει με αυτο τον τροπο.


Δεν μηλισα τον κοιτουσα που πηγε να με φηλισει ξανα αλλα χωρις να εχει στην αντυληψη του οτι τα λογια του με ειχαν πληγωσει.Κατεβασα τα χερια του απο τους ομους  μου και εκανα μερηκα βηματα.


<<Εντουαρντ δεν->>τα ματια του μου φανηκαν να κοκκινουζουν ακομα πιο πολυ ειχαν σκοτεινιασει.


<<Πολυ καλα Ιζαμπελλα αφου θες να δεις το αγαπημενο σου Στεφαν θα τον εχεις>>η φωνη του ακουστηκε απειλητικη.Γυρισε την πλατη του και προχωρησε προς την πορτα.Πανικος αρχηζε να ρεει μεσα στην φλεβες μου τι ηταν ικανος κανει.


<<Εντουαρντ δεν θα του κανεις κακο σε παρακαλω>>αρχηζα να ξεσπαω.Ετρεξα γρηγορα κοντα του και του τραβηξα το χερι ωστε να τον σταματησω.Δεν ηταν δυνατον να πληγωνε τον Στεφαν μου ειχε δωσει την υποσχεση του πως αν μεινω για παντα κοντα του δεν θα τον πληγωνε.


<<Εντουαρντ>>ουρλιαξα.Πηρε το χερι του μεσα απο το σφιχτο μου αγγιγμα και γυρισε την πλατη του.Ανοιξε την πορτα και χωρις να προλαβω να τον σταματησω ακουσα το κλειδωμα της.Οχι οχι οχι οχι!!Σε παρακαλω δεν ειναι αυτο που φανταζομαι.Μια φωνη ουρλιαζε μεσα μου.Αρχηζα να γυρηζω το πομολο να τραβω με μανια τη πορτα προς τα μεσα ωστε να ξεκλειδωθει αλλα ηταν ματαιο και ομως δεν θα τα παρατουσα.


<<Εντουαρντ ανοιξε σε παρακαλω δεν ηθελα να->>η ψυχρη φωνη με διεκοψε


<<Σκασε Ιζαμπελλα δεν θελω να ακουω αλλο τιποτα απο εσενα τερμα θα βαλω ενα τελος σε αυτη την ιστορια>>τον ακουγα πισω απο την πορτα να ουρλιαζε γεματος μισος.Ακουγα τα αντηκειμενα να πεφτουν με μανια επανω στο πατωμα οι θορυβοι τους μου προκαλουσαν μια ζαλη.



<<Εντουαρντ σε παρακαλω>>ουρλιαξα εχονατς γεμησει απο δακρυα στα μαγουλα μου.Αρχηζα να χτυπαω την πορτα με μπουνιες χωρις να με νιαζει ο πονος που προκαλουσαν τα χτυπηματα μου.Τα βηματα του αρχηζαν να εξαφανιζονται απο το διαδρομο.Ακουγα την ιδια μου την καρδια να χτυπαει βουβα με εναν περιεργο θορυβο.Χτυπησα για τελευεταια φορα την πορτα και γυρισα επειτα να κοιταξω το δωματιο.


Ολο μου το σωμα ετρεμε ελαφρος η καρδια μου χτυπουσε σαν τρελη κατω απο το στηθος μου.Μου ειχε υποσχεθει οτι δεν θα του εκανε κακο.Γιατι;Γιατι;


Καλυψα το προσωπο μου με τα χερια μου αφηνοτας την κραυγη να βγει απο τα χειλη ολα μεσα μου ειχαν μετατραπη σε σταχτη ολες οι υποσχεσεις του ειχαν διαλυσει καθε ελπηδα μεσα μου για τον Στεφαν χιλειες φορες να θυσιαζομουνα εγω οχι αυτος ομως δεν θα πληρωνε τα λαθη του σκοτεινου παρελθοντος μου.


<<Μπελλα;>>η φωνη του Τζασπερ ακουστηκε απο την αλλη πλευρα της πορτας.


<<Τζασπερ>>η φωνη μου βγηκε σαν μια ανασα.


<<Που ειναι ο Εντουαρντ;>>αρχηζα να τραβαω ξανα την πορτα.



<<Ακουσε με σε παρακαλω>>δεν ηθελα να ακουσω τιποτα ολα ειχαν παρει το δρομο τους ο Εντουαρντ θα εβρισκε τον Στεφαν με ευκολια και θα τον εφερνε σε εμενα αλλα δεν ηξερα σε τι κατασταση.Θα τον αφηνε να ζησει η θα του αφαιρουσε την ζωη.Το νημα της ζωης μου μου ηταν συνδεμενο με το δικο του δεν θα αντεχα την απωλεια του.


<<Δεν θελω να ακουσω τιποτα που ειναι;>>ο ηχος απο εξω με εκανε να σταματησω.Γυρισα προς το παραθυρο και ετρεξα για να κοιταξω εξω.Μπορουσα να νιωσω τον πονο στα σωθηκα μου να με καιει σιγα σιγα.


Ειδα τον Εντουαρντ που ανεβενε επανω στο αλογο φοροντας τη καπα του καλυβοντας τα κατακοκκινα σαν αιμα ματια του.Σηκωσε το κεφαλη του πεφτοντας η κουκουλα φανερωντας το πονο στα ματια του.Ακουσα πισω μου τον Τζασπερ να ανοιγει την πορτα χωρις να χασω αλλο χρονο ετρεκα προς την εξοδο προσπαθησε να με εμποδηζει αλλα η αδερναληνη ερρε μεσα στο αιμα μου.Κανεις δεν θα με σταματουσε.Βγηκα εξω στο διαδρομο και αντικρισα το χαος οπου ειχα προκαλεσει η αντιδραση του.


Αρχηζα να κατεβαινω την σκαλα με φορα τα σε καθε βημα που εκανα τρελες σκεψεις εβγαιναν απο το μυαλο μου.Επεσα επανω στην πορτα ακουγοντας το χτυπος της καρδιας μου να παλευει με τον πονο.Τραβηξα την πορτα εχοντας το βλεμμα μου επανω του την στιγμη που τον ειδα να με κοιταεει στα ματια ξεροντας πως η αγαπη που ειχαμε ειχε καποτε σβησει και ομως το ενιωθα ακομα χαραγμενο οταν αγαπας δεν ξεχνας αυτα που ειχε περασει με το αλλο σου μισο.


Το αλογο ηταν ετοιμο για τρεξει δεν εχασα ευκαιρια και μπηκα πρωστα απο το αλογο εμποδιζοντας τον να ξεκινησει.


<<Σε παρακαλω->>η φωνη μου με  κοπο εβγαινε απο τα χειλη μου ακουγα της βαθιες ανασες που προσπαθουσα να αναπληρωσω το χαμενο οξυγονο στους πνευμονες μου.


<<Ιζαμπελλα φυγε τωρα απο μπροστα μου δεν θελω να->>


<<Οχι δεν φευγω εσυ δεν μου ελεγες παντα οτι με αγαπας οτι αφησες ακομα και τον γαμο σου για να ειμαστε μαζι ειχες κανει θυσιες για εμενα ενω εγω τιποτα τωρα ομως κανω αφηνω καποιον για εσενα>>οι λεξεις απο το στομα εβγαιναν σαν ενα χειμαρρος που ειχε πλυμηρησει.Ηθελα τοσο πολυ να του τα πω ολα τα ονειρα μου οι αναμνησεις μια παλιας ζωης που ακομα με κυνηγουσε χωρις ομως να νιωθω τον πονο την απολειας.


Τον κοιταξα μεσα στα ματια προσπαθοντας να καταλαβω ποια θα ειναι η επομενη κινηση του.


<<Σε παρακαλω μην το κανεις ειμαι εδω και θα ειμαι για παντα αποκλεισμενη μαζι σου>>πηρα μια βαθια ανασα νιωθοντας το κρυο αερα στα σωθηκα μου.Το σωμα μου ετρεμε ελαφρος στο κρυο του χειμωνα.Τον ειδα που κατεβηκε απο το αλογο και σταθηκε διπλα του κρατωντας το χαλιναρη στα χερια του.


<<Ιζαμπελλα>>ο ηχος του ονοματος μου ακουγοντας το απο τα χειλη μου μου προκαλουσε ενα περιεργο αισθημα σαν να το ειχα ξανακουσει απο μια δυσαρεστη αναμνηση.


Στο μυαλο μου ηρθε η εικονα του που ετρεχα μεσα στο δασος ψαχνοντας τον και τον ειχα βρει να ειναι διαφορετηκος.Τοτε ολα εβγαζαν ενα νοημα τον ειχα δει......Βρικολακα!!!

Καλυψα τα χειλη μου με το χερι μου πνιγοντας την κραυγη του τρομου.Πως ηταν δυνατον να ειχε αλλαξει οι αναμνησεις μου ειχαν σταματησει στην εισβολη που ειχαν κανει στο καστρο.


<<Θυμαμαι θυμαμαι σε ειχα βρει στο δασος ψαχνοντας εσενα αλλα δεν ησουν ανθρωπος αλλα......βρικολακας>>το μυαλο μου ειχε θολοσει ψανχοντας την χαμενη αναμνηση αλλα το μονο που εφερνα στο νου μου ηταν τα κοκκινα ματια του που φλεγοντουσαν απο διψα και μετα ολα ειχαν σκοτεινιασει.


<<Ιζαμπελλα>>ηρθε κοντα μου και εσφιξε τα χερια του γυρω μου.Δεν σηκωσα τα χερια μου για να ανταποκριθω δεν ηθελα να σκεφτομαι πως ο Εντουαρντ θα μπορουσε να...!!!
Η αναμνηση απο το παρελθον μου την τελευταια νυχτα της συντομης ζωης μου την ειχε αφαιρεσει εκεινο που με κρατουσε τωρα στην κρυα αγκαλια του.


<<Εντουαρντ θυμαμαι που σε ειχα->>


<<Σςςςς....ξεχασε εκεινη την καταραμενη νυχτα μην σε στειχιονει Ιζαμπελλα εγω ημουν ο υπεθευνος του θανατου σου>>αναριγησα στο ακουσμα τως λεξεων του.Η καρδια μου χτυπουσε βουβα μεσα μου σαν ηταν ετοιμη να σταματησει να χτυπα μεσα στο στηθος μου.


Δεν ηξερα αν επρεπε να τον μισησω η  αυτο με εκανε να τον αγαπω ακομα περισσοτερο.Πως συνεβει να θυμηθηκα εκεινη την νυχτα που εχει διαγραφτη απο το μυαλο μου και να την θυμηθηκα τωρα μηπως επανω στο πανικο μου για να μην χασω και τους δυο απο την ζωη μου;


<<Πως ηταν δυνατον αφου οι αναμνησεις μου ειχαν σταματησει οταν σε ειχα δει εκεινη την ντυχτα μαζι με τον Τζασπερ ησουν->>δακρυα ηρθαν στα ματια μου κανοντας με να σταματησω.Ειναι αδυνατον να συνεβαινε.Σηκωσα το βλεμμα μου κοιτοντας τον στα ματια.Σηκωσα το χερι μου δισταχτηκα και χαιδεψα με της ακρες τον δαχτυλων μου τα βελουδηνα χειλη του.


Ενιωσα το βελουδινο φιλη του επανω επανω στις ακρες τον δαχτυλων μου.


<<Σε αγαπω,παντα σε αγαπουσε δεν αξηζα ποτε αυτη την αγαπη γιατι ημουν εγωιστης και δεν καταλαβαινα τα αισθηματα σου>>μου ψυθηρισε αφηνοντας φιλια στα δαχτυλα μου.


Δεν ημουν απολυτος σιγουρη το τι  ενιωθα εκεινη την στιγμη μισος,αγαπη,συμπονια.Ολα επαιζαν μεταξυ τους προσπαθοντας να παρουν μια σωστη θεση στην καρδια μου.Το μονο που ημουν απολυτος σιγουρη ηταν οτι η αγαπη δεν σβηνει ποτε παρα τον περασμα τον αιωνων.

1880-Λονδινο

Ιζαμπελλα 

Τα λογια του αντηχουσαν μεσα στο μυαλο μου πως μπορουσε ενα ανθρωπος να αλλαζε της αποφασησεις του μεσα σε λιγα λεπτα ηταν εγωιστης δεν μπορουσε να το καταλαβει οτι δεν ηταν γραφτο να ειμασταν μαζι σε λιγο καιρο οι δρομοις μας θα χωρηζοντουσαν.Αν και δεν ηθελα να σκεφτομαι οτι θα τον χασω απο την ζωη μου οτι ανηκει σε μια αλλη ηταν ανουσιες ολες αυτες οι σκεψεις μου.


Βηματησα προς το κρεβατη μου και εσκυψα απο κατω να παρω το ημερολογιο μου.Ανοιξα προσεχτηκα τα φυλλα και ξεφυλισσα τις τελευταιες σεληδες πριν φυγω απο τον βασιληκο χορο.Διαβασα προσεχτηκα της τελευταιες λεξεις οπου ειχα γραψει.

"Αισθανομαι πως αυτος ο χορος θα ειναι κατι παρα πανω για εμενα ισως να ειναι μια αρχη σε μια ζωη που ποθο"χαιδεψα με τα δαχτυλα μου τα γραμματα μου και σηκωσα το βλεμμα μου κοιτοντας το φορεμα που φορουσα εκεινη την βραδια.


Ακομα αισθανομουνα τις πεταλουδες να φτερουγηζουν μεσα μου.Αφησα ενα αδυναμο χαμογελο να σχηματηστει στα χειλη μου φερνοντας στην μνημη εκεινη την βαρδια.



<<Ιζαμπελλα>>η φωνη της μητερας μου προκαλεσε πανικο.Εκλεισα το ημερολογιο μου γρηγορα και το εβαλα κατω απο το μαξηλαρη μου.Σηκωθηκα και ισιωσα το φορεμα μου περημενωντας την μητερα μου.Ειδα το πομολο που κατεβενε και η πορτα ανοιξε.


<<Ιζαμπελλα>>αναφωνησε γεματη ευτιχια στο προσωπο της.



<<Τι ειναι μαμα;>>σταφηκα προς το παραθυρο κοιτωντας τον γαλανο χρωμα του ουρανου.


<<Ο πριγκηπας Μεσιεν μας->>και μονο στο ακουσμα του ονοματο τους με τραβηξε την προσοχη.



<<Τι συνεβει;>>ρωτησα φανερα νευρηκη.


Τοτε ειδα στα χερια της δυο φακελους σφραγκησμενα με την βασιληκη σφραγκηδα του.Ο φακελος ηταν σε αποχρωση του χρυσου.



<<Ειναι οι προσκλησεις του αρραβωνα του και μας καλεσε θα ειναι αυριο το βραδυ και για αυτο να ντυθεις καλα για να ξεχωρησεις>>ειπε με μια φωνη χαρουμενη.


Το μυαλο ειχε σταματησει να λειτουργη κοιτουσα τους φακελους που κρατουσε η Εσμι ηταν αληθεια θα αρραβωνιαζοτανε καποια που δεν αγαπουσε.Γυρισα προς το παραθυρο και τα λογια του χαραξαν την καρδια μου.Προκαλοντας μου ενα αισθημα που δεν ειχα ξανα βιωσει. 


Η Ζηλια.