Οι πρωτες νιφαδες χιονιου χαιδευαν το χιονησμενο τοποιο που αποκαλυβοτανε μπροστα μου.Για μια ακομη φορα τα Χριστουγγενα ειχαν φτασει στο Λονδινο.Μια αναμνηση αναπηδησε απο κρυμμενες σκεψεις μου που ειχα φυλαξει μεσα στην καρδια μου.
Ο Εντουαρντ.Και μονο που ελεγα το ονομα του το κενο στο στηθος που δεν ειχε φυγει κατα την απουσια των δυο χρονον που ελειπε απο το Λονδινο.Ανεβασα το βλεμμα μου και κοιταξα τις νιφαδες του χιονιου ακουμπανε επανω στο τζαμι του παραθυρο μου
Σημερα περημενα εκεινη την ημερα που τοσο ποθουσε η καρδια μου.Ο ερχομος του.Μετα απο δυο ολοκληρα χρονια θα εβλεπα το πανεμορφο προσωπο του.Το χαμογελο του να λαμπει απο ευτιχια και το κυριοτερο να νιωσω το χαδι του επανω στο δηψασμενο μου κορμι που τον αναζητουσε καθε στιγμη της απουσιας του.
Ενα ανοιγμα στην πορτα με εκανε να αναπηδησω απο την σκεψη μου.Δεν τολμουσανα γυρησω πισω να τον αντικρισω στα ματια.Φοβουμενη οτι αυτο που ακουγα θα εξαφανηζοτανε απο μπροστα μου.
<<Μπελλα>>η βελουδινη φωνη του εκανε την καρδια μου να φτερουγισει απο ευγνωμοσινη.
Τα βηματα του ακουγοντουσαν σε καθε βημα που εκανε ηθεκα να τρεξω να τον αγκαλιασω αλλα σταθηκα στην θεση που ημουνα.
Ηταν αληθεια βρισκοτανε εδω μυρηζα την μεθηστηκο του αρωμα.Καθε ιχνος που ειχε αφησει επανω μου ζωντανεψε.
Τα χερια του φυλακισαν την μεσι μου.Η ανασα του χαιδευε τον λαιμο μου κανοντας να με αναριγησω.
Τα δαχτυλα του κατεβασαν την τεραντα του φορεματος μου.
Τα χειλη του χαιδεψαν το γυμνο μου ομο προκαλοντας με μια ευχαρηστη αισθηση τα απαλα χειλη του ανεβηκαν προς τον λαιμο μου.Παραμελησε τα μαλλια μου προς τα πισω και αρχησε και σκορπουσε φιλια σε ολο μου τον λαιμο.Τα χειλη του ενθουσιωδει δεν ξεκουλουσαν λεπτο απο το λαιμο.
Τα χερια του τυληχτηκαν γυρω απο την μεσι μου και με τραβηξε κοντα του.Καθε αισθηση γυρω μου εχει χαθει ημουν εγω και εκεινος κανεις και τιποτε δεν θα με εμποδηζε να γευτω τα χειλη του το κορμι του.Ητανε μονο δικος μου.
Τα χειλη του εξερευνουσαν τον λαιμο μου ξυπνωντας καθε αισθηση οπου ειχε χαθει κατα την απουσια των δυο χρονον του.Επιτελους αισθανομουνα οτι υπαρχω οτι ειμαι ζωντανη.
Εκλεισα τα ματια μου και απολαυσα την στιγμη.
Τα χερια του ξεκουμποναν ενα ενα τα κουμπια του φορεματος μου.Τα χειλη του κυλησαν επιδερμηδα μου που αποκαλυβοτανε μπροστα του.Κατεβασε το φορεμα και το αφησε να πεσει στο πατωμα.Με γυρισε και τοτε αντικρησα τον ποθο που προκαλουσα.Σηκωσα το χερι μου και χαιδεψα τα κατακοκκινα μαγουλα του που φλεγοντουσαν απο την καυτη ζεστη που νιωθαμε ο ενας για τον αλλον.
<<Σε αγαπω>>μονο αυτο μπορουσα να προφερω μονο αυτη η λεξη τα ελεγε οσα ενιωθα για εκεινον.Η αγαπη μου για το Εντουαρντ δεν θα εσβηνε ποτε ηταν παντοτε χαραγμενη στην καρδια μου.
Τα χειλη του χαιδεψαν απαλη την βαση του σαγονιο μου.<<Και εγω Μπελλα εισαι ο αγγελος της ζωης μου που ποτε δεν θα αφηνα να φυγει μεσα απο τα χερια μου>>ψυθηρισε οσο φηλουσε το προσωπο μου.
<<Αποδειξε μου οτι με αγαπας Εντουαρντ κανε μια δικη σου>>τον παρακαλεσα.Τα χειρια μου τυλιχτηκαν γυρω απο τον λαιμο του και τον εφερα κοντα μου.<<Η επυθημια σας προσταγη κυρια μου>>ακουσα το αδυναμο γελιο του οσο ωρα φηλουσε το προσωπο μου.
Τα χερια του χαμηλωσαν κονοντας ενα ταξηδη στο σωμα που του ανηκε απο την πρωτη στιγμη που τον ειχα δει.Το χερι του βρηκε τον κορσε και με μια κινηση ξεδεσε το κορδονι που με εμποδιζε να αφεθω στον ποθο.Τα στηθη μου ελευθερωθηκαν απο τα δεσμα του κορσε ειδα τον Εντουαρντ που εσκυβε το προσωπο του προς τα στηθη μου.
Τα χειλη εκλεισαν την μια θηλη μου.Η καυτη γλωσσα του βασανηζε το στηθος μου.Τα δαχτυλα μου φυλακυσαν μερηκες τουφες απο τα χαλκινα μαλλια του και τα τραβηξα σε μια απεγνωσμενη κηνηση.Ηθελα να τον νιωσω μεσα μου.
Αφησα να φυγει ενα χαμηλο βογγητο απο τα χειλη μου οσο ο Εντουαρντ με βασανηζε με αυτο το μαρτυριο.Το χερι του χαμηλωσε προς την φλογα που εκαιγε αναμεσα στα ποδια μου.Το χερι του βυθυστηκε μεσα απο το εσωρουχο μου και αρχισε ενα μαρτυριο προς την λυτρωση.
Το χερι του ετριβε βασανηστηκα την φλογα μου.Η καρδια μου ηταν ετοιμη να βγει εξω απο το στηθος μου.Ακουγα μεσα στην ησυχια του δωματιου τα βογγητα μου να βγαινουν απο τα χειλη μου.Σιγα σιγα ενιωθα ξεσπαω νιωθοντας την γαληνη μεσα μου.Σφιχτηκα επανω του και δαγκωσα τον γυμνο του ομο.
<<Εντουαρντ>>ενα κλαψουρησμα ξεφυγε στον τονο την φωνης μου.Αφησε απο τα χειλη του την θηλη μου και το βλεμμα του συναντησε το δικο μου.
<<Τι ειναι αυτο που αναζητας Μπελλα;>>η φωνη του ηταν λαχανιασμενη.
<<Εσενα>>τοτε με τραβηξε και κολλησε επανω στον τοιχο.Το σωμα του κολλησε επανω στον δικο μου.Δεν θα αφηνα ουτε ενα εκατοστο να ξεφυγει.Η απουσια των δυο χρωνον που μας ειχαν χωρησει με εκανε καθε νυχτα να τον ποθο.
Τωρα αυτος ο ποθος εβγαινε προς τα εξω παλευε με την καρδια μου που τοσο αναζητουσε την διλη του για να γινουν μια.
Χωρις να χασω αλλη στιγμη απο τον χαμενο χρονο που ειχαμε χασει ηδη αρχησα να ξεκουμπωνω τα κουμπια του πουκαμισο του.Σε καθε ανοιγμα που εκανα αφηνα και ενα φιλι στο στηθος του.Ακουγα τον χτυπο της καρδια του να χτυπαει τοσο δυνατα αυτος ο γλυκος ηχος που εκανε την δικη μου καρδια να χτυπαει τον ιδιο ρυθμο με την δικη του.
Ξεκουμπωσα ολα τα κουμπια του πουκαμισο του και εβγαλε με μια κηνηση.Τα χερια του φυλακησαν το προσωπο μου και χωρις με αφησει να συνεχησω τα χειλη του φυλακησαν τα διλα μουΗ πιεση που ασκουσε επανω στα χειλη του με εκανε να τον ποθο ακομα πιο πολυΑνοιξα τα χειλη μου η γλωσσα του βρηκε την δικη μου.
Αυτο ηταν το πρωτο αληθινο μας φιλι που ειχαμε.Τα χειλη του απαλα και υγρα βασανιζαν τα δικα μου.Με σηκωσε στην αγκαλια του και τοτε ενιωσα τον αντρισμο του μεσα μου.Αφησα το βογγητο να βγει μεσα απο τα χειλη μου που ηταν εγκλωνησμενα με τα δικα του.Δεν απομακρινε ουτε μια στιγμη τα χειλη του απο τα δικα μου.Η μεθυστηκη του ανασα χαιδευε
Ο Εντουαρντ βυθηζοτανε μεσα μου κανοντας την αποκορυφωση ολο ενα να ερχαιτε πιο κοντα.Οι κινησεις μας εγιναν πιο γρηγορα η μια μετα την αλλη ενιωθα οτι ολη αυτη η στιγμη πως δεν υπειρχα ολος ο κοσμος γυρω μου ειχε εξαφανηστει ενα κυμα γαληνης περασε ολο μου το σωμα και σχεδον σταματησα της κηνησεις μου.
Ο Εντουαρντ εκανε μια τελευταια κηνηση και βγηκε απο μεσα μου.Επεσα στην αγκαλια του αδυναμη καθε δυναμη που ειχα ειχε εξαφανηστει.
Με σηκωσε απο την αγκαλια του και με μετεφερε στο κρεβατη.Ενιωσα το σωμα μου να μουδιαζει επανω στο απαλο στρωμα του κρεβατιου.
Ο Εντουαρντ ξαπλωσε διπλα μου και με αγκαλιασε.Τραβηξε τα σκεσματα μας και με τυληξε.Εβαλα το μουδιασμενο σωμα μου πιο καντα του και τον αγκαλιασα σφιχτα.Το αρωμα του με οδηγουσε ξανα την στηγμη που ειχαμ περασει.
<<Μην ξανα φυγεις απο κοντα μου>>ψυθηρισα.Ανοιγοκλεινα τα βλεφαρρα προσπθοντας να εμποδισω να σκοταδη να με παρει μαζι του.
<<Ποτε ξανα αγγελε μου>>τα βελουδινα χειλη του χαιδεψαν τα πρισμενα χειλη μου.
<<Το υποσχεσαι;>>τον ρωτησα μια μια δοση απελπησιας.
<<Στην ζωη μου που θα ειναι μια με την δικη σου>>ειπε μια εναν απαλο ψυθηρο κοντα στο αυτι μου.
Ανακουφηση ξεδηπλωθηκε στην καρδια μου.
Η απουσια τον δυο χρονων που μας χωρηζαν.Δεν μας εμποδησε να δειξουμε αυτο που αγαπουσαμε.Το μονο που ειχε σημασια τωρα ηταν οτι με την αλλαγη του χρονου που περασα νιωθοντας τον μεσα μου.Με εκανε ενα να πιιστευω.Πως η αγαπη δεν ειχε ορια και οταν θελεις κατι πραγματικα το πολεμας μεχρι να γινει δικο σου.
Καθως περπατουσα μεσα στην βροχη που επεφτε απο τον γκριζο ουρανο του χειμωνα προσεξα μια γνωστη φυγουρα μεσα στην βροχη αλλα δεν μπορουσα να διακρινω καθαρα την φιγουρα που στεκοτανε στην μεσι του πεζοδρομιου.
Ακουμπησα την ομπρελα που κρατουσα επανω στον ομο και στηλωσα το βλεμμα μου στην φιγουρα.Μερικες σταγονες βροχης επεφταν επανω στο προσωπο μου προσπαθοντας να καταλαβω ποιος ητανε μηπως χρειαζοτανε βοηθεια.
Εκανα μερηκα βηματα και τοτε αντιληφθηκα ποιος ητανε.Σταματησα και κοιταξα το γεματο σταγονες βροχης προσωπο του.Ηταν χλομως και αδυναμος.
<<Ρομπερτ->>ψυθηρισα με κοπο το ονομα του που ειχα καιρο να προφερω στα χειλη μου.Το καψιμο του ονοματος του εκαψε την καρδια μου.Τον ειδα που ειχε σκυμμενο το κεφαλη του και επαιρνε βαθιες ανασες.Κατι μου ελεγε οτι αυτο που εβλεπα μπροστα μου δεν ηταν καλο αντηθετος τοτε καταλαβα τι μου εκρυβαν οι γονεις μου για να με προστατεψουν.
Τα σηκωμενα μανικια της μπλουζας του το καταλευκο δερμα του αποκαλυπτε μελανιες και κοκκινησματα σε πολλα σημεια που μου ηταν ορατα μεσα στην βροχη.Η ανασα μου κοπηκε στα δυο σαν καποιος να με χτυπουσε με ενα μαχαιρι στην καρδια.Δακρυα κυλισαν απο τα ματια μου βλεποντας τον σε αυτην την κατασταση.
Τον ειδα που σηκωσε το κεφαλη του και με κοιταξε μεσα στα ματια προσπαθωντας να ανακαλυψει αυτο που σκεφτομουνα εκεινη την ωρα.
<<Μπελλα>>ψυθηρισε το ονομα μου σαν να ερχομουνα για να τον σωσω απο την ιδια την κολαση που εγω ειχα δημιουργησει.
Εσφιξα τα χειλη μου.
<<Για αυτο εχεις εξαφανηστει;>>εδειξα με το βλεμμα μου τα γεματα χερια του απο τις μελανιες.
<<Αυτο δεν ειναι τιποτα μπροστα σε αυτο που με εχεις κανει Μπελλα.Ενα τιποτα>>τονισε την λεξη γεματος μισος.Εσφιξα τα χερια μου στην ομπρελα.
<<Τι θελεις να πεις ξερεις οτι εφυγα επειδη-;>>
<<Επειδη δεν πιστεψες ουτε μια στιγμη την αγαπη μου για εσενα>>μου ψυθηρισε γεματος μισος στα λογια του.Με πλησιασε και σταθηκε απεναντη μου.
<<Πιστευα καποτε στην αγαπη αλλα ο πονος ηταν πιο δυνατος απο την αγαπη ισως να μην αξηζες για εμενα>>ειπα με σφιγμενα χειλη.
<<Κανεις ενα μεγαλο λαθος Ιζαμπελλα εσυ δεν αξηζες για εμενα με πληγωσες για αυτο θελω να σου ανταποδωσω τον πονο που προξενησες απο την απουσια σου στην ζωη μου>>
Δεν καταλαβαινα τι εννουσε με αυτα τα λογια που εκρυβαν αλλα ηταν πλεον αργα μην σκεφτω τι εννουσε.Ενιωσα εναν οξυ πονο στο στομαχη εκεινη την στιγμη που με κρατουσε στην αγκαλια του και τα χειλη του ακουμπησαν τα δικα μου.Με ειχε μαχαιρωσει τοτε ενιωθα τον πονο στο στομαχι να ειναι δανατος να με αποδυναμωνει απο καθε ευκαιρια που ειχα για τηνν ζωη μου.Το σωμα μου ηταν αχρηστο τωρα πια ο θανατος ερχοτανε απο στιγμη σε στιγμη.
<<Πεθανεις οπως πεθανε και η αγαπη μου για εσενα,Ιζαμπελλα>>τα τελευταια λογια λιγο πριν με παρει ο θανατος εκανε την ραγησμενη μου καρδια χιλια κομματια.Τα λογια του φανερωναν τον πονο που βιωνε και τον σωματικο και τον ψυχικο.Ενιωσα το μαχαιρι να βγαινει απο μεσα μου.
Μου αφαιρεσε την ζωη απο αυτον.Την ζωη που ποτε δεν θα ηθελα να πεθανω με αυτον τον τροπο.
****************
Ο ιδρωτας κυλουσε οταν ανοιξα τα βλεφαρα και αντικρισα την πραγματικοτητα που βρισκομουνα.Ημουν στο κρεβατη μου λουσμενη με κρυο ιδρωτα και το κεφαλη μου να ποναει ολο αυτο σημαινε οτι ζουσα οτι δεν ειχα πεθανει.
Πεταξα τα σκεπασματα και σηκωθηκα απο το κρεβατη μου.Σηκωσα την λευκη μπλουζα μου και ειδα την κοιλια μου.Κανενα σημαδη απο γρατσουνια η μαχαρια παρα μονο μερηκα σημαδια απο τον υπνο μου.
Δεν αντεξα και αρχισα να ξεσπαω σε κλαμματα,σπαζοντας την υσιχια οπου επεικρατουσε το δωματιο.Ημουν ζωντανη αλλα το κυριοτερο ηταν οτι ενιωθα τον σωματικο και τον ψυχικο πονο σε ενα ηταν οξυς.Καλιστα ακομα ενιωθα να μου βαζει το μαχαιρι μεσα στο στομαχι μου.Τα ποδια μου λυγισαν και επεσα στο πατωμα.Ο λυγμος ερχοτανε ο ενας μετα τον αλλον.Τον μισουσα.Τον μισουσα που ακομα ηταν στην ζωη μου που βρισκοτανε μεσα στην καρδια μου εμποδιζοντας με να αγαπησω και να αγαπηθω.
"Πεθανεις οπως πεθανε και η αγαπη μου για εσενα,Ιζαμπελλα"τα λογια του ουρλιαζαν μεσα στο μυαλο μου.
Η πορτα ανοιξε ξαφνηκα και ενφανηστικε η Αλις.
<<Μπελλα>>αναφωνησε ανυσηχη.Ηρθε κοντα μου και με αγκαλιασε.Επεσα μεσα στην αγκαλια της κλαιγοντας.Με εσφιξε κοντα της.Ηθελα να νιωσω οτι ηταν εδω πως ακομα ζουσα πως δεν θα με πληγωνε αν με αγαπουσε.Οι εικονες του ονειρο μου παλευαν μεσα στο μυαλο μου.
<<Ενα ονειρο ηταν μονο Μπελλα μου>>ειχε καταλαβει οτι ειχε δει παλι εφιαλτη.Απο την στιμγη που ειχα ερθει στο Λονδινο εβλεπα καθε βραδυ το ιδιο ονειρο την ιδια σκηνη τα ιδια λογια που χαρακωναν την καρδια μου την αγαπη που ειχα καποτε για αυτον.
Αλις δεν με αφησε απο την αγκαλια της οσο εκλαιγα,την πονουσε που με εβλεπε σε αυτη την αθλια κατασταση που βρισκομουνα της τεσσερης μερες στην διαμονη μας εδω.Στην σχολη δεν πηγαινα γιατι ηξερα οτι θα τον συναντουσα δεν ημουν ετοιμη να αντημετοπησω τα λαθη μου αλλα κυριος αυτον
Οχι αυτον θα με κατηγορουσε που τον ειχα αφησει εκεινη την ημερα του ατυχηματος του.Εκεινη την ημερα που ειχα φυγει και δεν με ειχε προλαβει.Αν καθομουνα αλλα δεκα λεπτα δεν θα συνεβαιναν ολα αυτα.Αυτα τα δεκα λεπτα ειχα καταστρεψη την ζωη μου και την δικη του απο δικο μου λαθος.
<<Ελα Μπελλα κανε μια προσπαθεια για να σηκωθεις>>Με τραβουσε απο το χερι αλλα ειχα βυθηστει μεσα στο σκοταδη βλεποντας ξανα και ξανα την εικονα του.Αδυναμος χωρις κανενα ιχνος συμπονιας στο προσωπο του.
<<Θελω να φυγω>>ψυθηρισα οσο η Αλις με βοηθουσε να σηκωθω.
<<Αλις θελω να φυγω να γυρησω πισω>>ψυθηρισα για ακομα μια φορα.Δεν ενιωθα την αισθηση του χρονου γυρω μου δεν αισθανομουνα την καρδια μου να χτυπαει μεσα στο σωμα μου.Ημουν κενη ενα τιποτα οπως ειχε πει και εκεινος στο ονειρο μου.
<<Μπελλα>>ακουμπησε τα χερια της στους ομους μου και με ταρακουνησε προσπαθωντας να βγω απο τις σκεψεις που κυριαρχουσαν το μυαλο μου.
<<Σε παρακαλω μηλα μου>>ακουσατην σπασμενη φωνη της μεσα στο σκοταδη που ειχα βυθηστει.
<<Μπελλα να παρει πες κατι>>ακουσα το κλαψουρησμα της να αντηχει μεσα στα αυτια μου. Ανοιγο κλεισα τα βλεφαρα μου και κοιταξα το προσωπο της που τα δακρυα της κυλουσαν απο τα μαγουλα της.
<<Αλις εγω δεν ηθελα να πληγωσω->>με αγκαλιασε σφιχτα σταματωντας με αυτο που ηθελα να πω.
<<Το ξερω το ξερω οτι δεν ηθελες να πληγωθει κανενας αλλα αυτο δεν γινεται Μπελλα ο Ρομπερτ ηταν ετοιμος να πεθαινει ακομα και αν του το ελεγες τωρα ομως ειναια αργα>>παγωσα ακουγοντας τα λογια της.Η καθε λεξη που εβγαινε απο τα χειλη της με βυθιζε ολο και πιο βαθια στο σκοταδη.
Την εσπρωξα και την κοιταξα γεματη ανυσιχια.<<Τι εννοεις οτι ειναι αργα για τον Ρομπερτ δεν καταλαβαινω>>τραυλισα σε καθε λεξη μου.
Εσκυψε το κεφαλη της προσπαθοντας να κρυψει αυτο που ηδη ειχα καταλαβει εδω και ενα χρονοα αλλα κανεις δεν μηλουσε για αυτον δεν λεγανε τιποτα.
<<Αλις τι συνβαινει με τον.......Ρομπερτ>>ενιωσα το κοψιμο στην καρδια μου λεγοντας το ονομα του.Ειχα να το προφερω εναν χρονο.
<<Ο Ρομπερτ εχει μπλεξει>>σηκωσε το κεφαλη της και η ματια της συναντησε την δικη μου.
<<Τι εννοεις Αλις τι μου κρυβατε σε αυτον τον χρονο που ελειπα;>>σηκωθηκα απο το κρεβατη μου και εκανα μερηκα βηματα πισω.Προσπαθοντας να μην φερω στο μυαλο μου αυτο που ηδη ειχα καταλαβει.Δεν ηταν δυνατον ...!!!Δεν μπορει να ειναι.Η υγρασια εκανε ξανα την ενφανηση της στα πρησμενα ματια μου.
Ειχε γυρησμενη την πλατη της.<<Αλις δεν ειναι αυτο που σκεφτομαι τωρα ο Ρομπερτ παιρνει.......>>δεν τολμουσα να ξεστομισω αυτη την λεξη.Αν το εκανα θα πεθαινα.
<<Αλις δεν ειναι αυτο που φανταζομαι ο Ρομπερτ->>φωναξα γεματη απογνωση στην φωνη μου.
Σηκωθηκε απο το κρεβατη μου και προσπαθησε να με κανει να ηρεμησω.<<Οχι οχι οχι>>δεν το χορουσε το μυαλο μου δεν μπορουσα να το φανταστω οτι ο Ρομπερτ εχει μπλεξει με ναρκωτηκα.
<<Ποτε ερχηζε να->>εσφιξα τα χειλη μου και την κοιταξα.
<<Λιγους μηνες μετα απο την στιγμη που εφυγες.Ειχε αλλαξει δεν μας μηλουσε δεν ερχοτανε πια μαζι μας αρχικα πιστευαμε οτι ηθελε να μεινη μονος του οτι ηθελε χρονο απο τον χωρησμο σας αλλα καναμε λαθος->>Την ακουγα αφωνη χωρις να την διακοψω ολα αυτα ειχαν γινει εξαιτιας μου.
Μονο αυτο σκεφτομουνα οσο η Αλις που μηλουσε επιτελους για το τι ειχε συνβει οσο ελειπα.
<<Εκανε παρεα με ακαταλληλα ατομα που δεν ηταν απο την σχολη εβγαινε καθε βραδυ πηγαινε μαζι του σε μπαρ επιναν και εβγαιναν με διαφορες κοπελες......>>
<<Πηγαινε με αλλες επινε>>και μονο η σκεψη να τον φανταζομαι να ειναι σε αυτη την κατασταση μου προκαλουσε μια ζαλη.
<<Μπελλα>>με επιασε απο την μεσι και στιρηχτικα επανω της.
Η φωνη της απομακριθηκε και το σκοταδη με βυθησε στον πονο.
*******************
Ανοιξα τα ματια μου πιστευοντας οτι ολο αυτο που μου ελεγε η Αλις ηταν απλως ενα ονειρο.Το σωμα μου αδυναμο κατω απο τα σκεπασματα απο την χθεσηνι νυχτα που ειχα περασει μαρτυρουσε πως το ειχα βιωσει ολο αυτο.Η Αλις μου ειχε πει την αληθεια για τον Ρομπερτ πως ειχε μπλεξει μια ατομα που δεν του εκαναν καλο.
Γυρισα απο την αλλη και βρηκα την Αλις να καθεται να με κοιταει γεματη ανυσιχια στο προσωπο της.
<<Αλις>>σηκωθηκα και μαζευτηκα σαν μπαλα.<<Μπελλα δεν ηθελα να σε κανω να->>σταματησε και με κοιταξε.
<<Ποτε μου δεν πιστεψα οτι θα μπορουσε να φτασει να αυτην την κατασταση να διαλυσει τον ιδιο του τον ευατο>>εκλεισα τα ματια μου για να κρατησω τα δακρυα μου.
<<Προσπαθησαμε πολλες φορες Μπελλα να τον αποτρεψουμε αλλα δεν αλλαζει>>σηκωθηκα και βαματησε προς την πορτα.Ακουμπησε το χερι της στο πομολο.
<<Αν νιωθεις ακομα κατι για τον Ρομπερτ σωστων>>ανοιξε την πορτα και βγηκε εξω πριν ξεσπασει σε κλαματα.
Παγωσα στην θεση μου.Μου ζητησε να τον σωσω απο τον ιδιο του τον ευατο.Αραγε θα ειχε απομεινη τιποτα απο τον παλιο Ρομπερτ που ειχα αγαπησει; Θα ημουν διατεθημενη να δωσω την ζωη μου για να τον βγαλω απο την κολαση του.
Αλλα τα λογια του στο ονειρο μου ηρθα στο μυαλο μου."Πεθανεις οπως πεθανε και η αγαπη μου για εσενα,Ιζαμπελλα".
Οχι δεν εχω πεθανει ειμαι ακομα ειμαι εδω και σε αγαπω.Δεν θα σε αφησω να διαλυσεις τον αγγελο μου που καποτε ειχε αγαπησει.Απαντησα γεματη θαρρος στα λογια του που δεν θα εσβηναν ποτε απο την καρδια μου.
Θα μπορουσε καλιστα να ειναι ενα ονειρο η ενας εφιατλης;Ποτε μου δεν πιστευα οτι θα επεστρεφα στο κεντο του πονου και της προδοσιας.Κοιταξα την αδερφη μου που στεκοτανε στη εισοδο του αεροδρομιο δυο σταγονες απο τα ματια της εκανανβ την διαφορα στο λευκο προσωπο της.
Την ειδα που ετρεξε κοντα μου και επεσε μεσα σητν αγκαλια μου,την εσφηξα κοντα μου ευχαρηστωντας το θεο που την ειχα επιτελους κοντα μου.Ο Τζασπερ πηγε προς στους γονεις μου και τους εδωσε τα συγχαρητηρια για την καινουργια δουλεια του Καρλαιλ.Η Αλις δεν με αφηνε να παρω ανασα το κρατημα της ηταν σφιχτο παρα το μικρο μεγεθος στης.
<<Μπελλα καλως ηρθες>>ειδα τον Τζασπερ που σταθηκε διπλα στην Αλις.
<<Σε ευχαρηστω πολυ Τζασπερ>>προσπαθησα να του πω με κομενη την ανασα.Στα χειλη του σχηματιστηκε ενα χαμογελο γεματο ειρωνια.Στριφογηρισα τα ματια μου.
<<Αλις μπορεις να με ξεζουμησεις και σπιτι>>την εσπρωξα προσεχτικα απο μακρια μου.Με αφησε και με κοιταξε απο την κορυφη ως τα νυχια.
<<Εχεις αλλαξει πολυ Μπελλα καμια σχεση με το πως ησουν πριν ενα χρονο>>το προσωπο μου εσπασε εσφιξα τα χερια μου σε μπουνιες.
<<Το ξερω ηρθα να κανω μια καινουργια αρχη>>προσπαθησα να μην δειξω οτι ενοχληθηκα που αναφερε το πριν.
Ο Καρλαιλ ηθρε κοντα μου και με αγκαλιασε.
<<Μην ανυσηχεις ολα εχουν αλλαξει απο τοτε που εφυγες Ιζαμπελλα>>μου εδωσε ενα φιλι στο μαγουλο και κινηθηκε προς την Εσμι.Ο Τζασπερ δεν ειχε βγαλει μιλια απο την ωρα που ειχα πατησει το ποδι στο Λονδινο.
<<Λοιπον Μπελλα πως περασες αυτο το χρονο;>>πηγα να τον προσπερασω οταν ακουσα την κρισημη ερωτηση του.Εσφηξα τα χειλη μου.
<<Νομηζω Τζασπερ ξερεις καλα πως περασα και ξερεις κατι->>γυρισα για να βρεθουμε προσωπο με προσωπο.
<<Δεν ηρθα να ριξω αυτους που με πληγωσαν αλλα να τους δειξω οτι ειμαι εδω και δεν θα επετρεψω κανεναν να με πληγωσει ξανα>>μολις ελεγα αυτα τα λογια καταμουτρα στον Τζασπερ ενιωσα για πρωτη φορα ανακουσισμενη.Σαν ενα βαρος να ειχε φυγει απο μεσα.
Πηγε να πει μηλισει αλλα η φωνη της Αλις μας διεκοψε.Ενα αλιθηνο χαμογελος σχηματιστηκε εκεινη την στιγμη.Ενα χαμογελο που με εκανε να παρω δυναμη για τα πρωτα επομενα βηματα μου σε αυτη την κολαση.
*****************
Το αμαξη σταματησε εξω απο το καινουργιο σπιτι οπου εκει θα ζουσα την υπολοιπη ζωη μου.Το πρωτο που παρατηρισα στο σπιτι ειναι το σχημα που εκανα τα παραθυρα φαινοντουσα σαν να ειναι απο αλλο αιωνα.Το βλεμμα μου επεσε επανω στην Αλις που με κοιτουσε γεματη απορια.
<<Τι ειναι Αλις;>>την ρωτησα και πλησιασα κοντα της.
<<Τιποτα Μπελλα απλως να σκεφτομουνα πως επιτελους θα ζησουμε σαν οικογενεια οπως παλια>>μου ειπε και μου εσφηξε το χερι μεσα στο δικο της.
<<Ναι πραγματι νομηζω πως ολα εχουν παρει μια ισοροπια πλεον>>ειπα κοιταζοντας το σπιτι.Οσο χαζευα τον κοσμο που περπατουσε τους δρομους του Λονδινο ο Καρλαιλ μηλαγε με τους υπευθηνους που θα εφερναν τα πραγματα μας.Η Αλις σταθηκε διπλα μου προσπαθοντας να καταλαβει τι σκεφτομουνα.
<<Αληθεια δεν σου ελειψε καθολου η πολη;>>την κοιταξα με την ακρη του ματιου μου.Ξεφυσηξα και γυρισα να την κοιταξω.
<<Οχι τοσο αυτον τον ενα χρονο που ειχα φυγει ειχα περασει ασχημες στιγμες στην αρχη αλλα Αλις δεν ξερω τι να κανω θελω να ουρλιαξω που ηρθα ξανα εδω>>της ομολογησα.Αυτη την σκεψη την κρατουσα απο την στιγμη που εκανα το βημα και εφυγα απο την Ελλαδα.
<<Μην ανυσηχεις θα προσπαθησεις να προσαρμοστης απο αυριο θα ξεκηνησουν και τα μαθηματα στην σχολη ολα θα στρωθουν>>με χαιδεψε στον ομο δινοντας μου δυναμη.
Ξαφνηκα μια ιδεα μου ηρθε στο μιαλο μου.<<Αλις θες να παμε στο παλιο καφε οπου καθομασταν>>μολις την προτεινα την ιδεα μου το προσωπο της συσπαστηκε διεκρινα ενα δισταγμο και μια ανυσιχια που δεν ηξερα που εφελουσε αυτο.
<<Θες;>>την ξανα ειπα.Μηπως δεν ειχε ακουσει καλα;
<<Φυσηκα Μπελλα ελα παμε>>με τραβηξε απο το χερι και προχωρησαμε προς τον κεντρικο δρομο.Το καφε ηταν μολις πεντε τετραγωνα απο το σπιτι μας.Καθε βημα που εκανε η Αλις φαινοτανε ολο και πιο δισταχτηκο.Σταματησα αμεσως το βημα μου και στηθκα μπροστα της.
<<Αλις θα μου πεις τι στο καλο εχεις παθει απο την στιγμη που ηρθα κανεις σαν εχεις δει φαντασμα ακομα και ο Τζασπερ δεν εχει καταλαβει οτι εχω ερθει>>της φωναξα γεματη αγανακτηση στην φωνη μου.
<<Μπελλα εχεις να ερθεις ενα χρονο τα παρατησες ολα για το τιπ->>
<<Το εκανα για εμενα Αλις αρκετα ειχα υποφερει με τις πραξεις και τον δυο σας ο Ρομπερτ Μεσιεν ειναι ενα παρελθον που δεν αξηζε να το σκεφτομαι και να βιωνω ολο αυτο τον πονο καταλαβετο οτι δεν ηρθα εδω για αυτον αλλα για να σπυδασω και να φυγω απο εδω>>Τα χειλη μου μολις προφεραν το ονομα του ενιωσα οτι ακομα τον αγαπουσα αλλα αυτο επρεπε να σταματησει.
Ειχα αλλαξει για εμενα ο ευατο που εχω τωρα δεν ειχε καμια σχεση με το πριν
<<Το ξερω εχεις δικιο σε αυτο αλλα σκεψου κατι οτι αφησες πισω σου ενα κενο σε εκεινον σε εσενα>>προσπαθησε να με αγκαλιασει αλλα την απεφυγα.
<<Το κενο που εχω μεσα μου εχει κλησει Αλις χαρις τον Αλαν>>το ψεμα οπου ειπα εκεινη την στιγμη καλυψε τον πονο που ακομα ειχα μεσα μου.Τουλαχιστον ηθελα να πιστευω πως αισθανομουνα κατι για τον Αλαν.
Κουνησε αρνητικα το κεφαλη της.
<<Ενα κενο δεν κλεινη μεσα σε ενα χρονο παντα θα νιωθεις κατι για εκει->>
<<Μην το πεις>>την σταματησα με δακρυα στα ματια.Γυρισα και βηματησα προς το καφε οπου θα πηγαιναμε.Δεν ηθελα να ακουω για το παρελθον μου γιατι μεσα σε εκεινο υπειρχε εκεινος και ενα αισθημα που ποτε δεν ειχε σβησει απο την καρδια μου.
<<Μπελλα περημενε>>την ακουσα απο πισω μου.Ηρθε τρεχοντας κοντα μου και με σταματησε.
<<Συνγνωμη Μπελλα δεν ηθελα να->>την αγκαλιασα.
<<Μην ζητας συνγνωμη Αλις δεν φταις εσυ>>της ψυθηρισα στο αυτι.Με αφησε και ενα αδυναμο χαμογελο σχηματησε τα χειλη της.
<<Θα παμε στο καφε>>με ρωτησε με μια φωνουλα.Κουνησα καταφατικα το κεφαλη μου περπατησαμε η μια διπλα στην αλλη.
********************
Ανοιξα την εισοδο απο το καφε και μπηκαμε μεσα.Ηταν γεματο απο κοσμο κυριως μαθητες απο την σχολη που βρσκοτανε απεναντη κοιταξα μια ματια την σχολη και ενας αναστεγμος ξεφυγε μεσα απο τα χειλη μου.
Η Αλις οση ωρα εψαχνε για τραπεζη εγω κοιτουσα τον κοσμο και μεσα σε αυτον ηταν εκεινος μετα απο εναν ολοκληρο χρονο ειδα το τελευταιο προσωπο που περημενα να δω.Παγωσα εκεινη την στιγμη στην θεση μου οι χτυποις την καρδιας μου επυταχηναν το ρυθμο τους ποδια μου αρχισαν να λυγησουν.
<<Ελα Μπελλα βρηκα τραπεζη>>ακουσα την Αλις απο διπλα μου.Σιγα καθε αισθημα εβγαινε απο το κουτι που τα ειχα κλησει.
<<Μπελλα->>μολις καταλαβε γιατι δεν μηλουσα κοιταξε προς την κατευθυνση οπου η ματια μου ειχε παγωσει στον.......Ρομπερτ.
Δεν ειχε προσεξει οτι ειχα ενφανηστει μετα απο ενα χρονο απουσιας ημουν μολις λιγα μετρα μακρια του.Οταν το βλεμμα του σηκωθηκε μεσα απο ενα βιβλιο που διαβαζε και επεσε επανω μου.Αμεσως καταλαβα οτι αυτο δεν ηταν καθολου καλο.
Το βλεμμα του ηταν ψυχρο αλλα γεματο εκπληξη απο την παρουσια μου.Ενιωσα το σωμα να παιρνει μια φωτια και μονο που τον κουτουσα το ενιωθα οπως εκεινη την νυχτα.
Αμεσως γυρισα την πλατη μου και τραβηξα και την Αλις μαζι.Το σωμα μου ετρεμε καθε σημειο του ειχε μουδιασει.Ξεροκαταπια.Και πρωχορησα προς ενα αδειο τραπεζη.
<<Αλις σε παρακαλω μην μου ζητησεις να κατσουμε>>την παρακαλεσα με φωνη που ετρεμε.
<<Μα αφου Μπελλα τον εχεις ξεπερασει σωστα;>>με ρωτησε με ειρωνια.Ειχε δικιο τον ειχα ξεπερασει αλλα ποιος ηταν ο λογος που με εκανε να με φοβηζει η παρουσια του.
<<Σωστα>>την ψυθηρισα και εκατσα στην καρεκλα που το λαθος ηταν οτι ειχα απεναντη μου εκεινον.
<<Ωραια τοτε αρα καθομαστε>>ειχε σκοπο να με σκωτησει.Η ατμοσφαιρα ηταν αρκετα εντονη γυρω μου ενιωθα καθε στιγμη το βλεμμα του πεφτη στο προσωπο μου.Το μυαλο μου ειχε μπλοκαρη μετα απο ενα χρονο.
Ενα χρονο που το μονο που ηξερα ηταν οτι ειχε εξαφανηστει αφου εφυγα πως ηξερε οτι ειχα ερθει;Η απαντηση ηταν απεναντη μου πινοντας το καφε της.
<<Αλις ειπες εσυ στον->>σταματησα και τον κοιταξα διακριτικα που πληρωνε.
<<Οχι Μπελλα σιγα μην σε προδιδα το εχω μαθει το λαθος μου>>αναφωνησε.Αναστεναξα.
<<Ο Τζασπερ>>την κοιταξα γεματη θυμο.Πως μπορεσε να το πει αυτο;Δακρυα ηρθαν στα ματια μου.Καποτε ειχα αισθανθει δυνατα αισθηματα για εκεινον ακομα και τωρα ενιωθα το κενο να κληνει μεσα μου.
<<Εισαι καλα;>>η φωνη της με εβγαλε απο τις σκεψεις μου.
<<Ναι>>πηρα μια γουλια απο το καφε μου και αφησα το ζεστο ροφημα να ζεστανει την ψυχροτητα που ειχα μεσα μου.Αφησα την κουπα και η ματια μου αθελα της επεσε σε εκεινον με κοιτουσε ακομα με σφιγμενα χειλη.
Η αναπνοη ειχε σταματησει χρειαζομουνα οσο πιο δυνατον γρηγορα λιγο καθαρο αερα.Πηρα την τσαντα μου.
<<Πηγαινω για λιγο εξω>>την κοιταξα.Σηκωθηκα και βηματησα προς την εισοδο σ εκαθε βημα που εκανα ενιωθα το ψυχρο βλεμμα του επανω μου.
Μολις βγηκα εξω και ο καθαρος αερας με εκανε να βγαλο το οξυγονο που κρατουσε μεσα μου ενα μονο σκεφτηκα.Οτι ηξερε ποτε θα ερθω ηξερε οτι θα ειμασταν στο καφε ηταν σαν με παρακολουθουσε σε καθε κινηση που εκανα.
Και ομως αυτο ηταν ο Ρομπερτ ηθελα να ειναι σιγουρος οτι ημουνα και εγω πληγωμενη ως και αυτος.Ενα ομως δεν ειχε καταλαβει οτι η Μπελλα που ηξερε ανηκε στο παρελθον οπως και εκεινος.
Ρομπερτ
Μολις την ειδα μετα απο ενα χρονο να στεκεται στην εισοδο του καφε κοιτοντας με μονο μια σκεψη ηρθε στο μιαλο μου."Πονος".Δεν θα την αφηνα να ξεφυγει τοσο ευκολα ηδη το ειχε κανει μια φορα που η καρδια μου ειχε παγωσει απο την διαφηγης.
Τωρα ομως οχι θα την κρατουσα στα δεσμα μου.Γιατι μονο η Μπελλα μπορουσε να γιατρεψει το μισος που ενιωθα εκεινη την ωρα για εκεινη.Θα την στοχευα εκει που μονο πονουσε.Στην καρδια της.
Η ανασα μου ειχε κοπει στα δυο.Ετρεχα παρα τον πονο που ειχα σε ολο μου σωμα στη καρδια μου ετρεχα παλευα για εμενα αρκετα ειχα βιωσει ολο αυτον πονο.Καποτε μου ειχαν πει για να εισαι ολοκληρωμενη πρεπει να εχεις το αλλο σου μισο.Ηταν ενα λαθος ποτε δεν θα πιστεψα σε αυτες τις λεξεις το ελεγαν αυτοι που ειχαν αγαπησει οχι αυτοι που ειχαν περασει πονο,ψεμα και το χειροτερο να εκανα το λαθος να δωθουν στον αλλον.
Και μονο σε αυτη την σκεψη οτι εδωσα οτι πολυτιμο ειχα σε αυτον ολα ειχαν καταστραφη απο εμενα δεν θα ξανα γυριζα και αυτο ητα οριστικο θα ηταν μαζι με την κοπελα πο αγαπουσε πραγματικα.
Σταματησα σε αυτη την σκεψη.Εσκυψα οτ κεφαλη μου και φανταστηκα ολες της αναμνησεις που ειχα περασει οταν εκανα τα πρωτα μου δειλα βηματα σε μια ζωη ποτ κατεληξε σε κολαση. Θυμομουνα τηη πρωτη επαφη που ειχαν τα χειλη μας ολο μου σωμα επερνε μια ειχαρηστη φωτια.Ολα αυτα που ειχα του ανηκαν.Η ψυχη που ηταν καταραμενη να βιωσει τοσο πονο που αντεξα η καρδια μου που την ενιωθα μεσα ενα αδειο κουφαρη χωρις χτυπο χωρις αισθηματα.
Εσφιξα τα χερια μου σε μπουνιες και τα δακρυα ξεχειλησαν απο τα ματια μου χωρις κανενα δισταγμο αφησα να φυγει το τελευταιο απομειναρη απο τον πονο.Σηκωσα το βλεμμα μου και κοιταξα το αδειο σχεδον παρκο απο κοσμο.
Περπατησα προς ενα δεντρο και εκατσα.Τυλιξα τα ποδια μου κοντα και εκλεισα τα ματια μου.Ισως να ερχοτανε ενας αγγελος να επερνε απο αυτη την κολαση απο τον πονο ισως να πεθαινα τωρα αφηνοντας πισω ολες τις στιγμες που ειχα περασει μαζι του.Ακομα και την στιγμη που ειχα γεινη δικη του η καρδια μου μετωνε και μονο που φανταζομουνα εκεινη την νυχτα.
Αυτην την πραξη που ειχα κανει ηταν καθαρα απο αναγκη για να τον νιωσω μεσα να αφεθω ελεθευρη στην αγκαλια του και χωρις δισταγμους να αφησω τα αισθηματα μου επιτελους ελεθευρα.Το καταφερα με εινα τιμημα να τον χασω.Η μοιρα ειχε αλλαξει την πορεια απο την ζωη μου ισως θα ηταν καληρετα να βιωναμε ολο αυτο το ψεμα και τον πονο μεσα απο αυτο γενηθηκε κατι μικρο αλλα σημαντικο η αγαπη που εγω δεν ειχα βιωσει.
Στο μυαλο μου ηρθαν οι τελευταιες λεξεις πριν παραθοδω σε εκεινον."Αυτο που αισθανομαστε δεν περιγραφεται με λεξεις αλλα με πραξεις".Ηταν τοσο αληθινα αυτα λογια που κανενας δεν θα μπορουσε να το αρνηθει.Ακομα και εγω που μετανιωνω για αυτο που ειχα κανει.
Ξαφνηκα ακουσα τον ηχο απο το κηνιτο μου να χτυπαει.Θα ειχε ξυπνησει;Σηκωσα το χερι μου και το εβγαλα απο την τσεπη της ζακετας μου.Μολις το ονομα της Αλις στην κλιση παγωσα.Σκουπησα τα δακρυα μου απο το μανικι της ζακετας μου και πατησα το πληκτρο την απαντησεις.
<<Μπελλα που διαολο εισαι;>> η φωνη της ακουγοτανε τρομοκρατημενη.
<<Ακουσε με καλα ο Ρομπερτ ειχε ξυπνησει και εκτος απο αυτο σε ψαχνη κανει σαν τρελος δεν ξερω τι να κανω πρεπει να ερθει οπου και αν->>
<<Δεν θα ερθω Αλις ο Ρομπερτ μπορει να ξανα γηρυσει την κοπελα του>>εκλεισα τα ματια μου και αμεσως εβαλα την παλαμη μου στα χειλη να μην βγαλω την κραυγη που ερχοτανε εκεινη την στιγμη.
<<Εισαι τρελη δεν υπαρχει καμια κοπελα Μπελλα ελα τωρα γινεται χαμος>>ακουγα την φωνη της Αλις να ειναι ανακατεμενη με κατι βρισιες.Η βελουδινη φωνη του ακουγοτανε εξοργισμενη.
<<Αλις ακουσε σε παρακαλω>>με μεγαλη προσπαθεια συνγκρατουσα τα δακρυα μου.
<<Οχι Μπελλα εσυ ακουσε με ακους τη γινεται εκανα μεγαλη προσπαθεια για να σε παρω γυρνα πισω σε->>
<<Θα φυγω θα γυρισω πισω Αλις ηδη εχω ετοιμησει τα πραγματα μου λυπαμαι που εφτασαν εγω τα πραγματα αλλα πρεπει να κλεισω πες του οτι τον αγαπω αλλα πρεπει να με καταλαβει οτι δεν αντεχω αλλο τον πονο που βιωσα ολους αυτους μηνες>>καθε λεξη που εβγαινε απο τα χειλη μου εκανε την καρδια μου να ραγηζει.
<<Μπελλα οχι->>δεν προλαβε να ολοκληρωσει και εκλεισα το κινητο.Τοτε η κραγυ ξεφυγε απο τα χειλη μου και εκει ολα γυρισαν μεσα μου τα αισθηματα μου ο ιδιος μου ευατος ολα τα κομματια μεσα μου εμειναν πισω σε εκεινον.
<<Λυπαμαι αλλα πρεπει να το κανω->>εβαλα τα χερια μου μπροστα στο προσωπο μου καλυβοντας το χαος που γινοτανε στο νοσοκομειο.Μπορουσα να φαναστω την απουσια που ειχε μεσα του ισως θα ηταν χειροτερη απο την δικια μου που ενιωθα τωρα.
Ολο μου το σωμα ειχε μουδιασει επανω στο γρασιδη ενιωθα το αερακη να χτυπαει επανω μου σαν χαδι.Σηκωσα το βλεμμα μου και αντικρισα το σκοταδη γυρω μου.Στιρηχτικα απο τον κορμο του δεντρου και προσπαθησα να σηκωθω με οτι δυναμη ειχε απομεινη μεσα στο σωμα μου.
Εκανα μερηκα βηματα το σωμα μου ηταν τοσο αδυναμο που ματαια προσπαθουσα να περπατησω.Το κινητο χτυπησε ξανα μεσα στην τσεπη της ζακετας μου.Το εβγαλα το ονομα του ηταν στην κλιση.Το αιμα μου στερεψε μεσα στην φλεβες μου παγωσα στην θεση οπου ημουνα.
Ο φοβος κυριαρχησε στο μυαλο μου.Δεν τολμουσα να το σηκωσω.Απλως κοιτουσα το κινητο χωρις να κανω τιποτα σαν να ημουν νεκρη.
Τι κινητο σταματησε αλλα ξανα αρχησε να χτυπαει.Δεν αντεξα αλλο και το πεταξα με ολη μου την δυναμη μεσα στο ποταμη.Θα εκανε τα παντα για να με κρατησει τα κοντα του.
Αρχιζα να τρεχω ξανα προς μεσα στο σκοταδη.Τι ηταν το σωστο να κανω να του μηλισω;Δειλιαζα.
Να του πω οτι το αγαπω αλλα φοβαιμαι την αντιδραση του απεναντη μου.Ολα γυρω μου ειχαν γκεμηστει δεν ηξερα να τι κανω για να βγω απο τον εφιαλτ που εγω ιδια ειχα δημιουργησει.
Εστριψα προς την γωνια για το σπιτι μου.Αυτο που ειχα στο μυαλο μου εκεινη τη ωρα ειναι να φυγω απο εδω.Ανεβηκα γρηγορα τα σκαλια και εβγαλα το κλειδη απο την τσεπη μου.Την ξεκλειδωσα και μπηκα μεσα.Την εκλεισα και με γρηγορα βηματα πηγα προς το δωματιο μου.
Η βαλιτσα βρισκοτανε επανω στο κρεβατη μου.Ολα ηταν ετοιμα.Την κατεβασα δεν κοιταξα τα σεντονια που βρισκονουσαν μεσα στην σακουλα.Το αιμα που ηταν χαραγμενο επανω στα λευκα σεντονια μου αποδεικνυε την πραξη που ειχα κανει.
Πρωχορησα προς το διαδρομο.Κοιταξα το σαλονι ολες εικονες γυρω μου με ειχαν κατακλυσει η παρουσια του το μεθυστηκο του αρωμα ειχαν μεινη χαραγμενα στο σαλονι στο κρεβατη μου.Ολα.
Εκανα μερηκα βηματα προς την πορτα επιασα το χερουλι."Αυτο που κανεις θα εχει συνεπιες"ακουσα μια φωνη μεσα μου να με προειδοποειη.
<<Το ξερω αυτο που παω κανω θα πληγωσει εκεινον περισσοτερο αλλα θα ξεχαστη απο το χρονο και την απουσια μου....Ολα εχουν μια αρχη και ενα τελος.....δικο μας τελος ειχε τελειωσει πριν καλα ξεκηνισει>>ανοιξα την πορτα και αφησα πισω μου τις οδυνυρες αναμνησεις μας.
Μια αρχη εχει και ενα θλιβερο τελος.Το δικο μας τελος.
''Η αγαπη δεν ειναι αισθημα.Η αγαπη μπορει να τεθει σε δοκιμασια, ο πονος οχι.Δεν λεμε 'Αυτο δεν ηταν αληθινος πονος,αλλιως δε θα εφευγε τοσο γρηγορα'.
Λουδοβικος Βιτγκενσταιν
1ο Κεφαλαιο
'Απροσμενο Γεγονος'
1 Ενα Χρονο Μετα.
Μπελλα
<<Μπελλα εισαι ετοιμη>>η φωνη της μητερας ακουστηκε απο το διαδρομο.Αφησα τα βιβλια μου και σηκωθηκα με κοπο απο την καρεκλα του γραφειου μου οπου καθομουνα δυο ολοκληρες ωρες.Ανοιξα την πορτα και βρηκα την Εσμι να κραταει στα χερια της τα ρουχα μου.
<<Μαμα τι τα θελεις τα ρουχα μου?>>την ρωτησα ακολουθωντας την απο πισω της.
<<Δεν ειπαμε ο Καρλαιλ πηρε μεταθεση και θα παμε Λονδινο>>ακουγοντας και μονο την λεξη αυτη με εφερενε πισω σε αυτον.Εσφιξα τα χερια μου σε γροθιες και την κοιταξα.
<<Εσεις ειπατε εγω δεν θελω να ερθω να μεινω εδω>>την φωναξα καταμουτρα.Το προσωπο της ειχε παγωσει πρωτη φορα με εβλεπε να την φωναζω ετσι.
<<Δεν ακουω αντηρισεις Μπελλα θα ερθεις μην ξεχνας οτι εχεις αφησει στην μεσι κατι σπουδες->>τη διεκοψα αποτομα.
<<Σου ειπα οτι θα ξανα δωσω πανελληνιες και θα περασω σε μια καλη σχολη στην Αθηνα>>της φωναξα δεν ηθελα με τιποτα να γυρησω πισω ξανα στη κολαση που τοσο παλεψα να την ξεπερασω μετα απο τοσο πονο απο τα ψεματα δεν θα ξανα βιωνα ποτε.
<<Μπελλα δεν καταλαβαινεις οτι αν μεινης εδω ποιος θα σε προσεχη σκεψου λογικα>>αφησε τα ρουχα επανω στο κρεβατη ειδα τις βαλιτσες και τα ρουχα απο τους γονεις μου να ειναι παντου.
<<Δεν ειμαι μωρο μαμα ξερω να προσεχω τον ευατο μου>>την διορθωσα.Κουνησε αρνητικα το κεφαλη της.<<Δεν θα με πειθης Μπελλα ξερω καλα γιατι δεν θες να ξανα πατησεις το ποδι σου στον Λονδινο>>δεν θα ακουγα πια ολες τις ανοησιες στης.Γυρισα για να φυγω προς το δωματιο μου.
<<Γιατι ειναι αυτος Μπελλα ο Ρομπερτ Μεσιεν αν δεν κανω λαθος>>στην φωνη της διεκρινα ενα τονο θληψης.Αυτο το ονομα ειχα να το ακουσω εναν ολοκληρο χρονο εναν χρονο που ειχα περασει μαζι με τον Αλαν.
Την κοιταξα με την ακρη του ματιου μου.
<<Εχει τελειωσει για εμενα αυτη η ιστορια ξερεις καλα οτι ειμαι με τον Αλαν>>δεν μπορουσα να νιωθω κατι για τον Αλαν αλλα με εκανε να ξεχνιεμαι οταν με εκανε δικη του ξεχνουσα τα παντα ακομα και αυτον.
Ποτε δεν ξεστομησα απο τα χειλη μου το ονομα του ποτε δεν επετρεψα τον ευατο μου να μαθει κατι για εκεινον.Το μονο που ηξερα απο την Αλις που την ειχα ακουσει να μηλαει με τον Τζασπερ το καλοκαιρη ηταν οτι ειχε εξαφανηστει απο την σχολη και τον εψαχναν.Ηξερα καλα μεσα μου οτι ο Τζασπερ ηξερε που ητανε αλλα δεν το ομολογουσε οχι οτι με ενιαζε αλλα οτι ελεγε ψεματα.
Βηματησα προς το δωματιο μου και εκατσα στο κρεβατη.Μια αναμνηση ηθρε στο μιαλο μου. Το τηλεφωνημα του εκεινη την νυχτα που ειχα φυγει μακρια του.Αμεσως αλλαξα σκεψη και κοιταξα τον κηνιτο μου.Το πηρα και πληκτολογισα τον αρηθμο της Αλις.
Ακουσα τον τουτ απο τη αλλη γραμμη και αμεσως ακουσα την χαρουμενη φωνη της Αλις. <<Μπελλα;>>ειχε να με ακουσει πεντε μηνες.
<<Γεια σου Αλις>>πηρα την φωτογραφια οπου ειχαμε βγαλει σητν θαλασσα το καλακαιρι.
<<Μπελλααααα.......αααα....θεου μου δεν το πηστευω οτι σε ακουω που ησουνα χαμενη>>η τσρηχτη φωνη της με εκανε να αποτραβηξω το ακουστηκο απο το αυτι μου.
<<Διαβασμα και παλι διαβασμα>>της ειπα βαρεστημενα κοιταζωντας τα βιβλια μου.
<<Εχεις γινει φυτο η ειναι η φαντασια μου Μπελλα;>>ακουσα το χαχανητο της απο την αλλη γραμμη.<<Νομηζω πως ναι εχω να σου πω->>ακουσα την ανασα της να ξεφυσαει.
<<Μου ειπε η μαμα ο μπαμπας πηρε μεταθεση για Λονδινο και αναγκαστηκα θα ερθεις να φανταστω>>εκλεισα τα ματια μου εμποδηζοντας τα δακρυα απο τα ματια μου να κυλησουν.
<<Ναι οτι και αν κανω βγαινει το αντηθετο προσπαθω να κανω τα παντα αλλα η μαμα βρισκει την δικαιολογια οτι πρεπει να συνεχησω στο Μπερμηχαν>>Ολα μου ελειπαν η Μπρεντα με τον Γουιλιαμ οι βολτες μας η σχολη το σπιτι οπου ειχα.
Ολα μου ελειπαν δεν εφερα στο μυαλο μου εκεινον.Οχι ειχα ορκηστει οτι δεν θα εκανα ξανα το μιραιο λαθος.
<<Μπελλα με ακους>>η φωνη της με ξυπνησε απο της σκεψεις μου.
<<Ναι εδω ειμαι>>της απαντησα αφηρημενα παλι.
<<Ααααα....ειπε μηπως εξαφανηστικες να εεεε...εχω να σου πω...αλλα δεν ξερω αν πρεπει>>ηταν σαν να μηλουσε με τον ευατο της.
<<Με τι σχεση Αλις;>>σηκωθηκα και βηματησα προς την ντουλαπα.
<<Με τον ξερεις>>προσπαθουσε να μην πει το ονομα του.
<<Δεν με ενδιαφερει Αλις κρατω για τον ευατο σου οτι εχει να πεις>>την ειπα αποτομα εσφηξα τα χερια μου σε μπουνιες.
<<Οπως θελεις κανενα προβλημα εσυ η ιδια μου εχεις πει να μην μηλαω για εκει->>
<<Κοφτο>>της φωναξα πετωντας την μπλουζα μου κατω απο τα νευρα μου.
<<Ενταξει Μπελλα>>Κρατησα την ανασα μου και την αφησα να βγει απο τα χειλη μου αυτο με βοηθουσε να ηρεμησω.
<<Μου κανεις μια χαρη γινεται να πας στο Μπερμηχαν και να δηλωσεις την εγραφη μου ξανα σε παρακαλω>>εσκυψα και πηρα την μπλουζα απο το πατωμα.
<<Μην ανυσηχεις θα παω σε κλεινω τωρα γιατι ηρθε ο Τζασπερ>>η φωνη της ετρεμε απο τη αλλη γραμμη σαν να ειχε δει κατι που τη ειχε τρομαξη.
<<Σε ευχαρηστω και χαιρετησματα στον Τζασπερ>>της ειπα γεματη απορια στην φωνη μου.
<<Θα του τα δωσω>>χωρις να προλανω να πω κατι η γραμμη εκλεισε.Η καρδια μου χτυπουσε σαν τρελη κατω απο το στηθος μου κατι μου ελεγε οτι εχει συνβει κατι ασχημο αλλα δεν ηξερα τι;Η Αλις ακουστηκε τρομαγμανη μολις ειδε τον Τζασπερ τι στο καλο ειχε γινει πισω απο τη πλατη μου.
<<Μπελλα γλυκια μου>>γυρισα να δω τον Καρλαιλ που στεκοτανε στην πορτα με ενα χαμογελω στα χειλη του.
<<Μπαμπα>>τιχαντηκα επανω και ετρεξα στην αγκαλια του.Μονο αυτος ηξερε ποσο πολυ ειχα υποφερει στην αρχη που ειχα ερθει εδω.Με τυληξε κοντα του και ενα φιλι βρεθηκε στο μαγουλο μου.
<<Τι να κανει η μικρη μου Ιζαμπελλα>>με το ζορι κρατουσε το γελακη του απο τα χειλη του.
<<Μπαμπα>>αναφωνησα με μαγουλα να καινε απο το παρατσουκλη μου.
<<Μα ειναι η αληθεια εισαι η μικρη μου Μπελλα>>με χαιδεψε στο μαγουλο και το βλεμμα οτυ καρφωθηκε πανω απο τον ομο μου.
<<Γεια σου αγαπη μου>>με αφησε και πηγε προς την Εσμι.Η εικονα αυτη να τους βλεπω να εχουν ο ενας τον αλλον παντα μου θημηζε την αγαπη που ειχα βιωσει παλια τωρα αυτη η αγαπη ειχε πετρωσει με το περασμα του χρονου σαν η πληγη να ειχε κλειση μεσα μου το κενο ειχε υπουλοθη ειχα αλλαξει εσωτερηκα και εξωτερηκα.
Δεν ημουν ποια η κοπελα που δεν τολμουσε να πει αυτο που ηθελε ολα τα ελεγα εξω απο τα δοντια.Ακομα και σε στιλ ειχα αλλαξει τα καστανα μαλλια μου ειχαν μακρυνει τα αφελακια μετατραπηκαν σε μια φρατσα.
Ειχα αλλαξει δεν ημουν πια εγω αλλα αυτο εκανε καλο μεσα μου ηθελα να ειμαι δυνατη και το πετυχα αλλα παντα θα ξερω οτι εστω και ενα βλεμμα του,θα με εκανε ετσι οπως ημουν καποτε.Αυτο με τρομαζε θα με μησουσε ολη αγαπη που ειχαμε την ειχα κανει σταχτυ τη ειχα πεταξη στα σκουπηδια σαν ενα αχρηστο αντεικημενο.
<<Μπελλα εχεις ετοιμασει τα πραγματα σου;>>ειδα τον Καρλαιλ να στεκεται απεναντη μου.
<<Οχι μπαμπα νομηζω ημουν ξεκαθαρη για αυτο το θεμα>>η φωνη μου ακουστηκε ψυχρη.Το προσωπο του γεμησε δυσπιστια.
<<Κοιτα Μπελλα πρεπει να συνεχησεις τις σπουδες σου ετσι και αλλιως δεν θα μενουμε πια στο σπιτι εκεινο που σου ειχα παρει αλλα σε μια πολυκατικια που ειναι ολοι->>ιδρωττς κυλισε απο το μετοπω του.
<<Οι πλουσιοι καταλαβα μπαμπα απο τοτε που πηρες μεταθεση ολα εχουν αλλαξει ακομα και εσυ>>σταυρωσα τα χερια μου.
<<Δεν εχω αλλαξει Μπελλα παντα ο ιδιος ημουνα και θα ειμαι μηπως θελεις να αναφερω ποιος εχει αλλαξει>>εσφηξα τα χειλη μου και κατεβασα το βλεμμα μου.
<<Μπελλα συνγνωμηα γλυκια μου αλλα επρεπε να σου ανοιξω τα ματια->>η ματια μου συναντησε την δικη του.
<<Να κανεις τι να μου ανοιξεις τα ματια.....νομηζω ξερεις καλα μπαμπα γιατι δεν θελω να γυρησω πισω αλλα δεν μπορεις να το αποδεχτης εχω αλλαξει δεν ημουνα οπως παλια η κατασταση με ειχε κανει να αλλαξω.....αλλα προφανως κανενας δεν με καταλαβαινει εδω μεσα>>Βηματησα προς το δωματιο μου προσπερνοντας το και εκλεισα δυνατα την πορτα.Ακουμπησα το σωμα μου επανω στην πορτα.Τα ποδια μου αρχηζαν να τρεμουν και αφησα το σωμα μου να κυλιστει επανω στην πορτα μεχρι που κατεληξα στο κρυο πατωμα.
Δεν το πιστευω πως ακομα δεν μπορουν να αποδεχτουν αυτο μου ειμαι."Αυτο που δεν εισαι"με διορθωσε μια φωνουλα μεσα μου.Δεν ειμαι πια εγω παντα ειμαι μιση μεσα μου ειμαι ακομα αδεια τι προσπαθω να κανω να μην παραδεχτω το παρελθον μου.
Αυτο ηταν με φοβηζε το παρελθον το παρον.Παντα αυτο σκεφτομουνα μολις ειχα ερθει.Ολο το καλοκαιρι ειχα κανει μια σχεση με τον Αλαν αλλα χωρις να αισθανομαι ψυχηκα και σωματηκα ολοκληρωμενη.Γιατι να παρει οργη τον σκεφτομουνα ακομα γιατι;
*********************
Ανοιξα τα ματια μου και αντικρισα μια φωτογραφια.Σηκωθηκα και κοιταξα το μαυρο σκοταδη που ειχε απλωθει στο δωματιο μου.Το ρολοι εδειχνε μια και μισι.Ανοιγοκλεισα τα ματια μου και στιρηχτηα απο την πορτα.Σηκωθηκα και περπατησα προς το κομοδινο.Πηρα την φωτογραφια στα χερια μου και ειδα εμενα με την Αλις και ολοι μου την οικογενεια.Το προσωπο μου παρολου που φαινοτανε χαρουμενο μεσα μου ειχα τον φοβο.
<<Μα πρεπει να το μαθει Καρλαιλ δεν γινεται να το δει αυτο θα τρομαξει η Αλις προσπαθει να κανει τα παντα να μην πει τιποτα αλλα σημερα δεν αντεξε αλλο και παραλιγο να της το πει>>ακουστηκε εξω απο το δωματιο μου η γεματη πανικο φωνη της Εσμις.
<<Δεν επητρεψω να πληγωθει Εσμι για αυτο το σπιτι θα ειναι μακρι απο την σχολη απο ολα ακομα και απο τον Μεσιεν δεν θα θελει να μαθει τι εχει γινει θα ξανα περασει τη ιδια κατασταση απο το καλοκαιρι που δεν ετρωγε τιποτα εκλαιγε συνεχεια->>τα αυτια μου βοηζαν ο λαιμο μου ειχε στεγνωσει.
Με μεγαλη προσπαθει προσπαθουσα να μην το σκεφτομαι αυτο το ονομα.Οχι Μπελλα δεν τον αγαπας πια εχεις δωσει υποσχεση στον ευατο σου.Μην το κανεις.
<<Καλητερα να την ξυπνησουμε δεν ξειρει οτι σημερα φευγουμε>>χωρις να το καταλαβω βρεθηκα στο κρεβατη κατω απο τα σκεπασματα μου.
Το αισθανομαι πως κατι ασχημο εχει συνβει απο τοτε που εφυγα κατι εχει αλλαξει κανοντας την οικογενεια μου την Αλις να με απομακρυνουν απο ολα σαν να ειχαν κανει ενα κυκλο γυρω μου προστατευοντας με.
Αραγε τι ητανα αυτο που εκανε την καρδια μου να χτυπαει γεματη πονο;.Ενα ριγος με διαπερασε εκεινη την στιγμη.
Ακουσα το ανοιγμα της πορτας απο το δωματιο μου να ανοιγει.Εκλεισα τα ματια μου προσπαθοντας να μην σκεφτομαι αυτο που ηδη ειχα καταλαβει.
Τα βηματα του πατερα μου στραθερα εφτασαν κοντα μου ενιωσα οτι εκαστε στο κρεβατη και με πηρε μια τουφα απο τα μαλλια μου.
<<Μπελλα γλυκια πρεπε να ξυπνησεις ειναι η ωρα να φευγουμε>>Ανοιξα τα ματια μου και αντικρισα το προσωπο του Καρλαιλ.Διακρινοτανε μια ανυσιαχια στο προσωπο του.
<<Σε λιγο θα ειμαι ετοιμη>>του απαντησα με φωνη σαν ενα ψυθηρο.Μου χαμογελασε και σηκωθηκε απο το κρεβατη.Εισα την Εσμι που σκεκοτακε στην πορτα και μας κοιτουσε.
<<Θα σε περημενουμε κατω αγαπη μου>>το σωμα της ετρεμε ελαφρος.Κουνησα καταφατηκα το κεφαλη μου.
Πεταξα τα σκεπασματα μου και σηκωθηκα απο το κρεβατη.Εβγαλα τα ρουχα μου και φορεσα το τζιν μου και ενα ασπρο πουκαμισο.Πηρα της μαυρες μπαλαρινες μου και προχωρησα προς την πορτα.Δεν κοιταξα το δωματιο μου απλως εκλεισα πισω μου την πορτα και ειδα ητ Εσμι που στεκοτανε στην σκαλα περημενωντας.
Ετρεξα κοντας της και την αγκαλιασα.<<Συγνωμη που σου φωναξα δεν το ηθελα μαμα>>ο λυγμος μου ξεφυγε απο τα χειλη μου.
<<Δεν πειραζη αγαπη μου απλως εισα πιεσμενη τιποτα αλλο>>με αφησε και κρατησε τα χερια της στο προσωπο μου.
<<Οταν πατησεις το ποδι σου στο Λονδινο μην αφησεις τα αισθηματα σου ελεθευρα γιατι->>
<<Θα πληγωθω>>συμπληρωσα την πρταση της.Κουνησε καταφατικα το κεφαλη της και εδωσε ενα φιλι στο μετοπω μου.
<<Παμε;>>με τραβηξε απο χερι και κατεβηκαμε τα σκαλια.
Ειχε δικιο σε αυτο δε θα αφηνα τα αισθηματα μου να κυριαρχησουν τον ευατο μου.Εναν ευατο που εκανα καιρο να φτιαξω.Κατι μεσα μου ομως μου ελεγε οτι θα συναντουσα κατι που θα γκρεμηζε ακομα και την καρδια μου.Αραγε η μοιρα επαιζε παλι το παιχνηδι της;
